Kong: Skull island (2017) (3D)

Ελληνικός τίτλος: Κονγκ -Η νήσος του κρανίου

Περιπέτεια φαντασίας της Warner, σε σκηνοθεσία Τζόρνταν Βόγκτ-Ρόμπερτς, με τους Τομ Χίντελστόουν, Μπρι Λάρσον, Σάμιουελ Λ. Τζάκσον, Τζων Σ. Ράιλυ, Τζων Γκούντμαν, Τζέησον Μίτσελ. 

Βρισκόμαστε στο 1972. Τα μέλη μιας στρατιωτικής μονάδας που ετοιμάζεται να εγκαταλείψει το Βιετνάμ, διατάσσονται να συνοδεύσουν μια ομάδα επιστημόνων σε ένα αχαρτογράφητο νησί του Ειρηνικού, στο πλαίσιο μιας ερευνητικής αποστολής. Το νησί αποδεικνύεται πως είναι ένας ξεχωριστός βιότοπος που φιλοξενεί τεράστια και επικίνδυνα όντα, με απόλυτο κυρίαρχο τον Κονγκ. Γράφτηκαν πολλές μπούρδες για την ταινία και χύθηκε υπερβολικό μελάνι (αν υποθέσουμε ότι γράφει κανείς ακόμα με στυλό), λες και αναστήθηκε ο Μπουνιουέλ και μετέφερε στον κινηματογράφο την Πολιτεία του Πλάτωνα. Ας μην πάρουμε φόρα να κάψουμε τα σουτιέν μας, σύντροφοι, Κινγκ Κονγκ βλέπουμε, οπότε ας χαλαρώσουμε και ας το απολαύσουμε. Το θέμα είναι πως εδώ, ο συμπαθέστατος τεράστιος γορίλλας μάς επανασυστήνεται, χωρίς να έχει την παραμικρή ιστορική σχέση με τις τρεις προηγούμενες κινηματογραφικές εμφανίσεις του επί εδάφους Χόλλυγουντ. Προοίμιο μιας νέας σειράς ταινιών με μυθικά (κινηματογραφικά) τέρατα ιαπωνικής προέλευσης, τούτος εδώ ο Κονγκ βάζει τα θεμέλια της νέας μυθολογίας και το κάνει αξιοπρεπέστατα. Εντάξει, το σενάριο είναι προσχηματικό και απλουστευμένο και δεν συζητάμε για ολοκληρωμένους χαρακτήρες και βάθος ρόλων, αλλά μην τρελαθούμε κιόλας. Το ζητούμενο είναι να δούμε τον Κονγκ να ρίχνει σφαλιάρες σε τεράστιες, αηδιαστικές σαύρες, και τους πρωταγωνιστές να τρέχουν να σωθούν από τα μυστηριώδη πλάσματα του νησιού. Και όλα αυτά τα βλέπουμε και μάλιστα άριστα κινηματογραφημένα. Προς τιμήν της ταινίας, δεν είναι διόλου σοβαροφανής, αλλά ούτε και γελοία. Το μέγεθος της παραγωγής εντυπωσιάζει, τα οπτικά εφφέ είναι εξαιρετικά και πλήρως αληθοφανή και ο Κονγκ για πρώτη φορά παρουσιάζεται τόσο άρτιος τεχνικά. Κλείνει ολίγον το μάτι στις προηγούμενες ταινίες του (ο φράχτης στο χωριό των ιθαγενών θυμίζει αυτόν στην πρώτη ταινία του 1933), οι σκηνές που βουτάει τα ελικόπτερα σαν παιχνίδια παραπέμπουν στις αντίστοιχες εμβληματικές αερομαχίες του παρελθόντος, ενώ για ακόμη μια φορά τονίζεται -ξώφαλτσα- το συναισθηματικόν του με την ηρωίδα της ταινίας. Φτιαγμένο για μεγάλες οθόνες και ισχυρά ηχεία, το έργο σε διασκεδάζει και δεν σε κοροϊδεύει. Να σημειωθεί πως το 3D αξίζει τα λεφτά του, ενώ θα πρέπει να κάνετε υπομονή μέχρι και την τελευταία αράδα των (ατελείωτων) τίτλων τέλους, για μια έξτρα σκηνή.