Get out (2017)

Ελληνικός τίτλος: Τρέξε!

Θρίλερ της Universal, σε σκηνοθεσία Τζόρνταν Πηλ, με τους Ντάνιελ Καλούγια, Άλισον Γουίλλιαμς, Μπράντλεϋ Γουίτφορντ, Κάθριν Κήνερ, Μάρκους Χέντερσον. 

Ο Κρις πηγαίνει με την κοπέλα του, τη Ρόουζ, να περάσουν ένα Σαββατοκύριακο στο πατρικό της, όπου θα γνωρίσει τους γονείς της για πρώτη φορά. Αγχωμένος καθώς η Ρόουζ δεν τους έχει πει ότι είναι μαύρος, συναντά δύο ευγενέστατους ανθρώπους που τον υποδέχονται με περίσσια θέρμη. Όμως, παρά τις καλοσύνες και τις ευγένειες, ο ίδιος νιώθει ότι κάτι δεν πάει καλά. 

Δεν θα γράψω τίποτα περισσότερο για την υπόθεση και ενδεχομένως καλά θα κάνετε να μην διαβάσετε ούτε εσείς περισσότερα στοιχεία γιατί θα μπείτε σε συγκεκριμένο τριπάκι που τελικά δεν θα σας εξυπηρετήσει. Όσο λιγότερα γνωρίζετε για την έκβαση της υπόθεσης, τόσο πιο ανεπηρέαστοι θα αφεθείτε στην αφήγηση. Επίσης, μολονότι σαμποτάρω και το ίδιο μου το άρθρο, καλό θα ήταν να μην παρασυρθείτε από όσα (εξαιρετικά) γράφονται για τη συγκεκριμένη ταινία, γιατί τότε θα την πατήσετε, όπως εγώ, καθώς ο πήχυς των προσδοκιών μου χτύπησε κόκκινο. Πρόκειται για μια ταινία που οι κριτικοί λάτρεψαν σε ολόκληρο τον κόσμο. Σκοράρει ψηλά στις βαθμολογίες τους, τα άρθρα τους την εξυμνούν και κάποιοι, όπως το βρετανικό Empire, τη χαρακτηρίζουν ως την πιο σημαντική ταινία του 2017 έως τώρα. Και εν πολλοίς δεν έχουν άδικο. Έχουμε να κάνουμε με μια έξυπνη ιστορία που δεν την έχουμε ξαναδεί, πολύ καλά γυρισμένη (και μάλιστα από πρωτοεμφανιζόμενο σκηνοθέτη), με καλές ερμηνείες (πολύ σωστά στημένος ο νεαρός Ντάνιελ Καλούγια, αγνώριστη και επικίνδυνη η Κάθριν Κήνερ), σε μια φροντισμένη παραγωγή που σέβεται απόλυτα τους κανόνες του είδους. Ένας άγνωστος κίνδυνος σε ένα φαινομενικά ακίνδυνο περιβάλλον, μια κλιμακούμενη αγωνία και σφιχτοί ρυθμοί συντελούν σε μια πολύ ενδιαφέρουσα αφήγηση. Συνυπολογίστε δε τη λεπτή ειρωνεία με την οποία αντιμετωπίζεται το θέμα του ρατσισμού στις ΗΠΑ του σήμερα, την έθνικ οπτική του σκηνοθέτη μέσα από τα μάτια του πρωταγωνιστή (αλλά και από τη μουσική των τίτλων έναρξης) και πραγματικά έχετε απέναντί σας μια σκεπτόμενη ταινία. 

Όλα αυτά, όμως, μπορεί να αποτελούν μικρές ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες που ενισχύουν το ευφυές πνεύμα του σκηνοθέτη που παίρνει το είδος του θρίλερ ως όχημα για να πει, να σχολιάσει και να σατιρίσει και άλλα πράγματα, όμως αναρωτιέμαι αν όλα αυτά στην τελική αφορούν τον απλό, ανυποψίαστο θεατή που πάει να δει ένα θρίλερ. Τι να την κάνω την κωμική περσόνα του κολλητού του πρωταγωνιστή, ο οποίος, ναι, σατιρίζει τη στερεοτυπική αντίληψη που ο κόσμος έχει για τους "μαύρους", όταν στην πράξη είναι υπερβολικός (για να μην πω "καραγκιοζάκος") και με βγάζει πλήρως από το κλίμα της αγωνίας που χτίζει η υπόλοιπη ταινία; Εν κατακλείδι, έχουμε να κάνουμε με μια ταινία που είτε θα την εκλάβουμε ως ένα σκεπτόμενο θρίλερ-αφορμή για κοινωνικό σχόλιο, οπότε θα υπερθεματίσουμε, είτε ως θρίλερ αυτό καθ'αυτό, οπότε εκεί ούτε τις πλακίτσες του κολλητού χρειαζόμαστε, ούτε η κορύφωση του φινάλε είναι αυτή που θα έπρεπε να ήταν. 

Για περισσότερες κριτικές ταινιών και παρουσιάσεις σειρών και κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.

Αν αγαπάτε τα θρίλερ, θα βρείτε κείμενα και κριτικές από το αρχείο του Cinemano, εδώ.