Patients (2016)

Ένα βήμα τη φορά (Patients)

Δραματική κομεντί της Gaumont, σε σκηνοθεσία Γκραν Κορ Μαλάντ & Μεχντί Ιντίρ, με τους Πάμπλο Παουλύ, Σουφιάν Γκεράμπ, Μουσσά Μανσαλύ, Ναϊλιά Αρζούν, Φρανκ Φαλίς. 

Ο Μπεν, σπουδαστής στη γυμναστική ακαδημία, μετά από ατύχημα στην πισίνα (στην οποία βούτηξε χωρίς να έχει αρκετό νερό), νοσηλεύεται με τετραπληγία στο νοσοκομείο. Αφού επιβιώνει ως εκ θαύματος, μεταφέρεται σε κέντρο αποκατάστασης, όπου περνά έναν ολόκληρο χρόνο και ξεκινά ένα νέο κεφάλαιο στη ζωή του, παρέα με τους άλλους φιλοξενούμενους του κέντρου. 

Σίγουρα δεν είναι η πιο ευχάριστη ταινία που μπορεί να προτείνει κάποιος. Με κεντρικό θέμα ιδιαζόντως στενόχωρο, θεωρείς πως θα σου πλακώσει την ψυχή. Όχι, όμως! Έχει ένα καλοδουλεμένο σενάριο και φροντισμένους διαλόγους που κρατούν το πνεύμα της σε υψηλά επίπεδα και τους ρυθμούς της χαλαρούς, επιτυγχάνοντας μάλιστα δυο πράγματα: από τη μία βλέπει την αισιόδοξη πλευρά της ζωής, ακόμα και στις πιο δύσκολες φάσεις της, ενώ από την άλλη εστιάζει σε ένα καστ συνόλου με ενδιαφέροντες και ολοκληρωμένους κατά το δυνατόν χαρακτήρες, που σε ορισμένες περιπτώσεις αναδεικνύονται και σε ξεχωριστές φάτσες. Καλογυρισμένο, παρ' ό,τι διαρκώς μέσα στο κέντρο αποκατάστασης, περνά τα μηνύματά της, δεν παραδίδεται ποτέ στο σκοτάδι των ηρώων της και παραμένει ενδιαφέρουσα από αρχής μέχρι τέλους. 

Στην πραγματικότητα, η ταινία είναι εμπνευσμένη από τα απομνημονεύματα ενός εκ των σκηνοθετών της, του Γκραν Κορ Μαλάντ (Grand Corps Malade -Ψηλό Άρρωστο Σώμα), καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του τραγουδοποιού Φαμπιέν Μαρσώ, ο οποίος συνυπογράφει και το σενάριο. Το ατύχημα που του στέρησε την αθλητική καριέρα (είχε αρχίσει να ασχολείται ουσιαστικά με το μπάσκετ και λόγω του ύψους του -1,96- εξ ου και το ψευδώνυμό του), τον έστρεψε στην καλλιτεχνική του φλέβα με αποτέλεσμα να κάνει ουσιαστική καριέρα στη γαλλική μουσική και όχι μόνο. Με δυο λόγια έχουμε να κάνουμε με μια ζεστή και ανθρώπινη ταινία, με ενδιαφέρουσα σκηνοθετική ματιά και χαρακτήρες που σε κερδίζουν.