D'après une histoire vraie (2017)

Ελληνικός τίτλος: Μια αληθινή ιστορία

Δράμα μυστηρίου της Lionsgate, σε σκηνοθεσία Ρομάν Πολάνσκι, με τους Εμμανουέλ Σενιέ, Εύα Γκρην, Βενσάν Περέζ.

Στον απόηχο της επιτυχίας του πρώτου βιβλίου της, η συγγραφέας Ντελφίν Ντεριέ ανακαλύπτει το τίμημα της δόξας. Ανώνυμα μηνύματα την κατηγορούν πως εκμεταλλεύθηκε την ιστορία της μητέρας της για να γίνει διάσημη ή πως εξέθεσε στα μάτια των αναγνωστών της την οικογένειά της. Άπειρη μπροστά σε τόσο πρόδηλες εκδηλώσεις αγάπης και μίσους ταυτόχρονα, η Ντελφίν βρίσκει ανακουφιστική τη γνωριμία με μία νεαρότερη θαυμάστριά της, με την οποία αναπτύσσουν μια φιλική σχέση. Η Ελ γίνεται σταδιακά συνοδοιπόρος στο δημιουργικό αδιέξοδο της Ντελφίν, ασκώντας εποικοδομητική κριτική στις ιδέες της αλλά πιέζοντάς την προς τη δύσκολη επιλογή. Μόνο που όταν η σχέση αυτή αρχίσει να γίνεται περισσότερο πιεστική από όσο μπορεί να χειριστεί η Ντελφίν, αποκαλύπτεται και η αλήθεια.

Όλα ξεκινούν υπέροχα και στη συνέχεια εξελίσσονται όπως θα έπρεπε να εξελιχτούν, δημιουργώντας ένα εκκεντρικό κλίμα γοητείας και μυστηρίου. Δεν αργείς να αποδεχτείς το παιχνίδι της ιστορίας, ακόμα κι αν ψυλλιάζεσαι πού το πάει, παρακολουθώντας με ένα πονηρό χαμόγελο για να δεις τι θα γίνει τελικά με την Ντελφίν και Εκείνη (όπως αποδίδεται στα Ελληνικά το όνομα "L" ή "Elle" της Εύα Γκρην. Την ίδια στιγμή έχεις απόλυτη επίγνωση πως δεν παρακολουθείς μία από τις καλύτερες ταινίες του Πολάνσκι, αλλά επειδή ακριβώς είναι του Πολάνσκι και ο Πολάνσκι δεν είναι κανένας τυχαίος, ξέρει να διαχειριστεί τις αδυναμίες της ιστορίας του, επενδύοντας περισσότερο στον καμβά του μυστηρίου για να σε ξεγελάσει και γυρίσεις το βλέμμα σου αλλού. Μέχρι ενός σημείου, όμως, γιατί εκεί προς το φινάλε, όπως και η ηρωίδα του η Ντελφίν έτσι κι ο ίδιος φαίνεται, δεν μπορεί να διαχειριστεί ούτε την ιστορία του ούτε τη σχέση του με Εκείνη. Οπότε ακολουθεί μια επί ξύλου κρεμάμενη λύση για το τέλος, υπονοώντας πολλά αλλά και μην λέγοντας τίποτα καταληκτικό. 

Δεν ξέρω αν έτσι μετέωρο είναι και το φινάλε του μπεστ σέλλερ της Ντελφίν Ντ Βιγκάν, το οποίος ο ίδιος ο Πολάνσκι διασκεύασε για το σινεμά, παρέα με τον Ολιβιέ Ασαγιάς, αλλά δεν με ενδιαφέρει κιόλας. Αλλιώς μπορεί να υπαινίσσεται ένα μετέωρο φινάλε σε ένα βιβλίο όπου τον πρώτο λόγο παίζει η φαντασία του αναγνώστη κι αλλιώς σε μια ταινία που σου δείχνει κατάματα συγκεκριμένα πράγματα και δεν σε βάζει απλά να τα φανταστείς. Όπως και νά 'χει, πάντως, επειδή -θα το ξαναπώ- η ταινία είναι του Πολάνσκι που δεν είναι κανένας τυχαίος, κάπως το σώζει και σε γενικές γραμμές -επειδή ήμαρτον πια με την αέναη αναζήτηση αριστουργημάτων- η ταινία λειτουργεί στο σύνολό της κι ας υστερεί στο φινάλε που μοιάζει άχαρο. Ας πούμε απλά, ότι πατάει περισσότερο στο θρίλερ, ενώ αν υποστήριζε περισσότερο το ψυχόδραμα της υπόθεσης θα γινόταν περισσότερο αντιληπτή. Όταν, όμως, χτίζεις ατμόσφαιρα θρίλερ, πρέπει να έχεις φροντίσει και για την κλιμάκωση πριν από την εκτόνωση. Και κάπου εκεί είναι που νιώθεις ένα κενό. Ατμοσφαιρική και ερωτικής διάθεσης η φωτογραφία του Πάβελ Έντελμαν, δυναμικές οι μελωδίες του Αλεξάντρ Ντεσπλά.

Για περισσότερες κριτικές ταινιών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.

Αν αγαπάτε το γαλλόφωνο σινεμά, θα βρείτε κείμενα και κριτικές από το αρχείο του Cinemano, εδώ.