Last Christmas (2019)

Χριστουγεννιάτικη δραματική κομεντί της Universal, σε σκηνοθεσία Πωλ Φιγκ, με τους Εμίλια Κλαρκ, Χένρυ Γκολντ, Μισέλ Γέο, Έμμα Τόμσον, Μπόρις Ιζάκοβιτς, Λύντια Λέοναρντ.

Η Κέητ, φιλόδοξη τραγουδίστρια που εργάζεται σε μαγαζί με χριστουγεννιάτικα είδη στο Λονδίνο, δεν περνά την καλύτερη περίοδο της ζωής της, Μετά από μια σοβαρή περιπέτεια με την υγεία της, προσπαθεί να ξαναστήσει τη ζωή της, αλλά τίποτα δεν πηγαίνει καλά. Για πολλές από τις αναποδιές της, βέβαια, ευθύνεται και η ίδια, αφού μάλλον δεν παίρνει πολύ τα πράγματα στα σοβαρά, ούτε δίνει πραγματική σημασία στου ανθρώπους γύρω της, τους οποίους και απομακρύνει με την εγωιστική συμπεριφορά της και μια νοοτροπία θύματος που έχει αναπτύξει. Απομακρυσμένη από την οικογένειά της, αποξενωμένη και από τους φίλους της, η Κέητ γνωρίζει τυχαία έξω από το μαγαζί όπου δουλεύει τον Τομ, έναν απόλυτα συγκροτημένο νεαρό άνδρα, με πίστη στην ανθρώπινη καλοσύνη και μια έμφυτη αισιοδοξία. Οι ώρες που περνά μαζί του κάνουν την ηρωίδα μας να δώσει μια δεύτερη ευκαιρία στην ίδια και τους δικούς της ανθρώπους, πιστεύοντας πλέον πως εκείνος είναι που θα της προσφέρει την ισορροπία που της έλειπε από τη ζωή.

Συμβαίνει κάτι παράξενο με αυτήν εδώ την ταινία: από τη μια έχει τα προβληματάκια της που κάνουν το μυαλό να εντοπίζει τις αδυναμίες της. Από την άλλη, όμως, και κόντρα στο μυαλό, η καρδιά μαγεύεται από τη ζεστασιά της ιστορίας και η συγκίνηση παρέα με όλη τη συναισθηματική φόρτιση των γιορτών και του στολισμένου Λονδίνου, τελικά νικούν στην έδρα τους τη λογική και το μυαλό. Είναι αλήθεια πως αποστασιοποιημένος αντιλαμβάνεσαι ότι το σενάριο μπάζει από παντού, την ίδια στιγμή που αναλώνεται σε υπερβολές (η γνωριμία της κινέζας ιδιοκτήτριας του χριστουγεννιάτικου καταστήματος με έναν πελάτη με τον οποίο και ερωτεύονται κεραυνοβόλα, για παράδειγμα), οι οποίες δεν μπορώ να αντιληφθώ σε τι εξυπηρετούν. Το ίδιο υπερβολική είναι και ορισμένες φορές και η ερμηνεία τις Έμμα Τόμσον, στον ρόλο της μητέρας της Κέητ που παρ' ό,τι κάτι πάει να πει, τελικά χάνεται μέσα στην εύκολη και γραφική πλακίτσα. 

Θα ξαναγυρίσω, όμως, στη μαγεία της ιστορίας και στον υπέροχο διάκοσμο που προσφέρει η ίδια η πόλη του Λονδίνου που τελικά σε κάνουν να βάζεις στην άκρη τα όποια προβλήματα και να παραδίνεσαι άνευ όρων στην ιστορία της ταλαιπωρημένης Κέητ που τελικά κάνει μια προσπάθεια να βάλει τη ζωή της σε τάξη, μετά τη γνωριμία της με αυτόν τον μυστηριώδη νεαρό που την βάζει πάντοτε να κοιτάει ψηλά. Είναι και το τραγούδι του Τζωρτζ Μάικλ, το "Last Christmas" (κι ας μην ακούγεται ούτε μια φορά θριαμβευτικά, όπως θα του άξιζε), το οποίο όχι μόνο δανείζει τον τίτλο του στην ταινία μα ορίζει κυριολεκτικά και την ιστορία της. Τελικά, όσες κι αν είναι οι αδυναμίες της ταινίας (και είναι κάμποσες), είναι το συναίσθημα που βγάζει, η ανθρωπιά της και όλη αυτή η γιορτινή διάθεση που την καθιστούν το απόλυτο must της περιόδου και την πλέον feelgood παραμυθένια απόδραση που οφείλετε κινηματογραφικά στον εαυτό σας.

Για περισσότερες κριτικές ταινιών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.

Αν αγαπάτε τις ταινίες Made in Christmas, θα βρείτε κείμενα και κριτικές από το αρχείο του Cinemano, εδώ. Για περισσότερες κομεντί, εδώ.