The King (2019)

Ελληνικός τίτλος: Ο Βασιλιάς

Ιστορικό δράμα του Netflix, σε σκηνοθεσία Ντέηβιντ Μίσο, με τους Τιμοτέ Σαλαμέ, Τζόελ Έτζερτον, Ρόμπερτ Πάτινσον, Σων Χάρρις, Λίλυ-Ρόουζ Ντεπ, Μπεν Μέντελσον.

Τα νεανικά χρόνια και η άνοδος στον θρόνο του Βασιλιά Ερρίκου του 5ου που πέρασε στην ιστορία για την αιματηρή μάχη του Αζινκούρ όπου και νίκησε τον στρατό του γάλλου Δελφίνου.

Με το σενάριο του σκηνοθέτη Ντέηβιντ Μίσο και του συμπρωταγωνιστή Τζόελ Έτζερτον να αντλεί στοιχεία από κείμενα του Σαίξπηρ τούτη εδώ η "μεγάλη" ταινία νέας εσοδείας του Netflix (που σε κάποιες χώρες παίχτηκε και στους κινηματογράφους, όχι όμως και στην Ελλάδα) είναι ένα σκοτεινό ιστορικό δράμα, δοσμένο με σοβαρότητα, αληθοφάνεια και πλούτο στην παραγωγή. Ειδικά οι σεκάνς στη μάχη του Αζινκούρ εντυπωσιάζουν τόσο για τον ρεαλισμό τους, όσο και για την υψηλής αισθητικής κινηματογράφησή τους, με πλήθος κομπάρσων (αληθινών, όχι ψηφιακών) να κυλιούνται κυριολεκτικά στη λάσπη. Την ίδια στιγμή, αναγνωρίζεις στην ταινία και το υψηλό επίπεδο στις ερμηνείες των βασικών συντελεστών της. Από τη μία ο Τιμοτέ Σαλαμέ, ο οποίος μολονότι διατηρεί το ίδιο χαμηλότονο ύφος που τον διακρίνει στις περισσότερες σκηνές του, εκεί που χρειάζεται βγάζει μια εσωτερική δύναμη, μια φωνή και μια ορμή που πραγματικά απορείς πού τις κρύβει σε αυτό το αδύνατο κορμί. Από την άλλη ο Τζόελ Έτζερτον, στιβαρός στο πλευρό του, σε έναν ρόλο, όμως, χωρίς εξάρσεις, ενώ αυτός που είναι πραγματική απόλαυση δεν είναι άλλος από τον Ρόμπερτ Πάτινσον που παίζει εξαιρετικά τον εκκεντρικό στα όρια της τρέλας Δελφίνο. Το βλέπεις το παλικάρι και πραγματικά το χαίρεσαι καθώς έχει κατορθώσει με τους ρόλους του στις πρόσφατες ταινίες του (κι ας μην υπήρξαν εμπορικές επιτυχίες) να βγάζει μια υποκριτική δύναμη και να πλάθει χαρακτήρες μακριά από αυτούς του ωραίου γκόμενου με τους οποίους επιχείρησαν να τον τυποποιήσουν μετά την επιτυχία του σήριαλ του "Λυκόφωτος". 

Αν κάπου πάσχει η ταινία είναι από μια ευρύτερα υποτονική σκηνοθεσία που της στερεί οποιαδήποτε κορύφωση, τόσο σε επίπεδο ερμηνειών όσο και συναισθήματος. Ο ρυθμός της παραμένει απαράλλαχτος από την αρχή μέχρι το τέλος και μολονότι αυτό το υποτονικό ύφος είναι ταιριαστό σε ορισμένες σκηνές, κάποιες άλλες τις υποβιβάζει και τους ρουφά τη δύναμη. Είναι κι αυτή η μουσική που παίζει ακατάπαυστα χωρίς να αλλάζει καν μοτίβο στο πέρασμα από τη μια σκηνή στην άλλη, με αποτέλεσμα να ισοπεδώνεται ο χρόνος και να χάνεται η όποια κορύφωση. Απειρία να το πω; Έλλειψη τόλμης; Δεν ξέρω, πώς και γιατί, αυτό που ξέρω όμως είναι ότι υπήρξαν στιγμές που περίμενες να ακούσεις κάτι σαν κραυγή, αλλά τελικά παρέμεναν στα αυτιά σου οι ίδιοι ψίθυροι. 

Για περισσότερες κριτικές ταινιών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.

Αν αγαπάτε τις δραματικές ταινίες, θα βρείτε το αρχείο κειμένων του Cinemano, εδώ.

.