McQueen (2018)

Ντοκυμανταίρ σε σκηνοθεσία Ίαν Μπονότ και Πήτερ Ετέτζουι για τη ζωή, την άνοδο και το τραγικό τέλος του σχεδιαστή μόδας Αλεξάντερ ΜακΚουήν.

Είναι πραγματικά συναρπαστικός ο τρόπος με τον οποίο ένα κινηματογραφικό έργο τεκμηρίωσης μεταμορφώνεται στα μάτια του θεατή σε ταινία μυθοπλασίας, αφού δεν καταγράφει απλά αλλά αφηγείται με τρόπο μοναδικό μια ιστορία. Κι όλα έχουν να κάνουν -όπως πάντα- με το σενάριο. Και το συγκεκριμένο ντοκυμανταίρ έχει ένα υπέροχα δουλεμένο σενάριο, γραμμικό, που καταπιάνεται με τη ζωή αυτού του χαρισματικού όσο και καταραμένου ανθρώπου και την ξετυλίγει στο πανί ακριβώς όπως θα έκανε μια βιογραφική ταινία μυθοπλασίας. Όλα τα σημαντικά κεφάλαια της ζωής του Αλεξάντερ ΜακΚουήν είναι εδώ, καθώς και όλοι οι άνθρωποι που είχαν να παίξουν ο καθένας τον Α' ή τον Β' ρόλο στη ζωή του. 

Χωρισμένο σε διακριτά κεφάλαια το σενάριο, επιλέγει να σταματήσει σε σημαντικούς σταθμούς της καριέρας του δημιουργού και να ασχοληθεί με το πριν, το μετά και τους πρωταγωνιστές της κάθε φάσης. Ως αποτέλεσμα, η κάθε σημαντική περίοδος της ζωής του -σημαντική αφού καθόρισε την ίδια του τη ζωή- περιγράφεται και αναλύεται εις βάθος, τόσο με τις εξαιρετικά κινηματογραφημένες συνεντεύξεις των ανθρώπων που τον αφορούσαν όσο και από ένα απίστευτα πλούσιο οπτικό υλικό αρχείου που -θα το ξαναπώ- μεταμορφώνει κάτι που θα μπορούσε να είναι ένα ξύλινο ντοκυμανταίρ σε κινηματογραφικό έργο που μοιάζει με μυθοπλασία. Έχει γίνει τέτοια δουλειά στην έρευνα αλλά και στην αξιοποίηση του υλικού και των ανθρώπων που ακόμα κι αν δεν δίνεις δεκάρα τσακιστή για τον χώρο της μόδας ή κι αν ακόμα δεν έχεις ιδέα για το ποιος είναι ο ΜακΚουήν, μαγεύεσαι και παραδίδεσαι στην αφήγηση. 

Αν ακόμα κατορθώνει κάτι σημαντικό η ταινία είναι οι -κατά το ανθρωπίνως δυνατόν- αποστάσεις που κρατά από μια κενή αγιογραφία, καθώς παρουσιάζονται όλες οι πτυχές αυτής της έντονης προσωπικότητας που όσο δυνατά αγαπούσε εξίσου δυνατά μπορούσε και να πληγώσει. Πλήρης συναισθημάτων ταινία, γίνεται εντυπωσιακή οπτικά με τα αποσπάσματα των επιδείξεων μόδας που παρουσιάζει αλλά και για όλες αυτές τις μικρές λεπτομέρειες στις εκφράσεις και στις κινήσεις του ίδιου του ΜακΚουήν από τα αρχειακά βίντεο, που μιλούν εξίσου δυνατά. Άρτιο το μοντάζ της Σίντσια Μπελντεσάρι καθώς αναδεικνύει τόπους, ανθρώπους, συνεντεύξεις, γεγονότα, φιλμ αρχείου και συναίσθημα, την ίδια στιγμή που οι επιλεγμένες μελωδίες του Μάικλ Νάυμαν απογειώνουν την ταινία συγκινησιακά, ορίζοντας ταυτόχρονα το τέμπο και το ύφος του κάθε πλάνου. Εξαιρετικό.

Για περισσότερες κριτικές ταινιών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.