Rodin (2017)

Βιογραφικό δράμα της Wild Bunch, σε σκηνοθεσία Ζακ Ντουαγιόν, με τους Βενσάν Λιντόν, Ιζιά Ιζλέν, Σεβερίν Κανεέλ.

Ο Αύγουστος Ροντέν έπρεπε να φτάσει στα 40 του χρόνια, το 1880, για να αναγνωριστεί ως καλλιτέχνης από το γαλλικό κράτος, το οποίο τού αναθέτει την πρώτη του δουλειά, την "Πύλη της Κόλασης". Παντρεμένος εδώ και πολλά χρόνια με τη Ροζ Μπερέ, ο παθιασμένος καλλιτέχνης δεν έπαψε ποτέ να ξεσηκώνεται από τις γυναίκες που τον περιέβαλλαν, αν και αυτή που ερωτεύθηκε βαθιά ήταν η μαθήτρια και βοηθός του Καμίλ Κλωντέλ. Μοιρασμένος ανάμεσα στο πάθος του για τις γυναίκες της ζωής του, το έργο του και την αδιαφορία του κοινού και των "επισήμων" της εποχής για την αισθητική του, ο Ροντέν ζει για τη γλυπτική, ανακαλύπτει νέες φόρμες, ενώ αφοσιώνεται σε ένα από τα πιο παρεξηγημένα έργα του, το πορτραίτο του Μπαλζάκ, που σήμερα θεωρείται πως άλλαξε την ιστορία της τέχνης.

Πολύ ωραία όλα αυτά, αλλά πού πας χωρίς σενάριο; Ο σκηνοθέτης Ζακ Ντουαγιόν υπογράφει μια φλύαρη, χωρίς κέντρο βάρους αλλά και χωρίς ίχνος κορύφωσης ιστορία, περιορίζοντας τη δράση σχεδόν όλης της ταινίας στο ατελιέ του Ροντέν, με ελάχιστες μόνο σκηνές να διαδραματίζονται εκτός. Το έτερο μεγάλο πρόβλημα του σεναρίου είναι πως καλείσαι να γνωρίζεις ο ίδιος περιστατικά από τη ζωή και το έργο και του Ροντέν ώστε να εντοπίζεις τι συμβαίνει ορισμένες στιγμές, ενώ οι συναντήσεις του με άλλους επιφανείς άντρες της εποχής είναι εντελώς ανούσιες και δεν προσφέρουν το παραμικρό ως προς την εξέλιξη του ήρωα ή της ιστορίας. Ποτέ δεν αντιλαμβάνεσαι ουσιωδώς αν το κύριο θέμα της ταινίας είναι η σχέση του με την Καμίλ Κλωντέλ ή το πάθος του να ολοκληρώσει την προτομή του Μπαλζάκ, για την οποία δε αν δεν γνωρίζεις την ιστορία της δεν αντιλαμβάνεσαι και το τι ακριβώς συμβαίνει με αυτήν την προτομή με την οποία ο Ροντέν πάλευε για 7 ολόκληρα χρόνια -αφήστε δεν που δεν αντιλαμβάνεσαι και την πάροδο του χρόνου, η οποία απλά αναφέρεται σε κάποιους διαλόγους, αλλά χωρίς ποτέ να την έχεις νιώσει. Ως αποτέλεσμα αυτής της άσκοπης φλυαρίας, ο Βενσάν Λιντόν δεν έχει και ρόλο ουσιαστικό στα χέρια του, οπότε καταφεύγει -από ένστικτο ενδεχομένως- σε αυτόν τον ανιμαλιστικό τρόπο ερμηνείας που όντως βγάζει ένα μαρτύριο ψυχής, αλλά μέχρι εκεί. Η Καμίλ Κλωντέλ ποτέ δεν εμφανίζεται ως κάτι περισσότερο από σκιά του καλλιτέχνη, ενώ ανεκμετάλλευτη πλήρως μένει και η "νόμιμη" σύντροφός του.

Για περισσότερες κριτικές ταινιών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.

Αν αγαπάτε το γαλλόφωνο σινεμά, θα βρείτε κείμενα και κριτικές από το αρχείο του Cinemano, εδώ. Για περισσότερες δραματικές ταινίες, κλικ εδώ.