Love, Simon (2018)

Ελληνικός τίτλος: Με αγάπη, Σάιμον

Κομεντί της Fox, σε σκηνοθεσία Γκρεγκ Μπερλάντι, με τους Νικ Ρόμπινσον, Κάθριν Λάνγκφορντ, Αλεξάντρα Σιπ, Λόγκαν Μίλλερ, Τζέννιφερ Γκάρνερ, Τζος Ντουχάμελ.

O Σάιμον είναι ένας χαρούμενος 17άρης, με μια υπέροχη οικογένεια και φίλους που τον αγαπούν. Η ζωή του κυλά όμορφα και όσο ανέμελα τού επιτρέπει η ηλικία του. Μόνο που ο Σάιμον έχει ένα μυστικό: είναι gay, κάτι που δεν έχει τολμήσει να πει σε κανέναν, κι ας γνωρίζει πως ουδείς θα είχε πρόβλημα με κάτι τέτοιο. Μέχρι που κάποια μέρα, ένας ανώνυμος μαθητής στο ίδιο σχολείο αποκαλύπτει σε ένα διάσημο blog της περιοχής πως είναι gay αλλά δεν έχει το θάρρος να αποκαλυφθεί. Ο Σάιμον, χωρίς να διστάσει πολύ, του απαντά επίσης ανώνυμα, εξηγώντας του πως και αυτός βρίσκεται στην ίδια θέση. Κάπως έτσι ξεκινά μια αισθηματική σχέση δι' αλληλογραφίας, με τον Σάιμον να αναζητά στο οικείο του περιβάλλον την ταυτότητα του "Μελαγχολικού" με τον οποίο αλληλογραφεί. Έως ότου η μεταξύ τους αλληλογραφία πέφτει σε αδιάκριτα μάτια.

Ο Γκρεγκ Μπερλάντι αφήνει για λίγο στην άκρη τα χρέη του ως παραγωγός σε όλες τις υπερηρωικές σειρές της DC και κάθεται ξανά, κάπου οκτώ χρόνια μετά το "Η ζωή όπως την ξέρουμε", στην καρέκλα του σκηνοθέτη με τούτο εδώ το gay rom-com, στο οποίο μάλιστα δίνει περισσότερη έμφαση στο rom-com παρά στο gay. Ή τέλος πάντων χρησιμοποιεί την αγωνία της αποκάλυψης ενός έφηβου gay για να στήσει μια χαριτωμένη αισθηματική κομεντί, αρκούντως relevant και διασκεδαστική, χωρίς να γίνεται απελπιστικά politically correct και να κουνάει διδακτικά το δάχτυλο. Βασισμένο στο βιβλίο της Μπέκυ Άλμπερτάλι, το σενάριο αντιμετωπίζει το θέμα της ενηλικίωσης και της παραδοχής με μια καλοδεχούμενη ελαφρότητα που ταιριάζει άλλωστε στην ηλικία και στον συγκεκριμένο κοινωνικό περίγυρο των ηρώων του, ενώ αποτελεί μια πολύ ευχάριστη αλλαγή από αντίστοιχες ιστορίες που πάσχουν από τραγικότητα και μόνο. Ο Σάιμον έχει το άγχος να μην τον ανακαλύψουν αλλά δεν θέλει ούτε να αυτοκτονήσει ούτε πέφτει σε κατάθλιψη. Αγχωμένο εφηβάκι είναι που μάλιστα ερωτεύεται για πρώτη φορά ένα άλλο αγόρι και το οποίο δεν έχει δει ποτέ. Καλογυρισμένο, με σωστή προοπτική και συμπαθείς πρωταγωνιστές, το φιλμ περνά όσα μηνύματα χρειάζεται να περάσει αλλά δεν γίνεται ποτέ του στρατευμένο, με αποτέλεσμα να περνά σε όλα τα κοινά. Αυτή η μουσική να μην έντυνε διαρκώς την κάθε σκηνή μόνο, ώστε να μην έχεις την αίσθηση κάποιες στιγμές πως βλέπεις ακόμα ένα επεισόδιο της αγαπημένης σου τηλεοπτικής σειράς και όχι μια κινηματογραφική ταινία.

Για περισσότερες κριτικές ταινιών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.