Ce qui nous lie (2017)

Ελληνικός τίτλος: Επιστροφή στη Βουργουνδία

Δραματική κομεντί του Studiocanal, σε σκηνοθεσία Σεντρίκ Κλαπίς, με τους Πίο Μαρμάι, Αννά Ζιραρντό, Φρανσουά Σιβίλ, Ζαν-Μαρκ Ρουλό, Μαρία Βαλβέρντε, Ερίκ Καραβακά.

Μετά από 10 χρόνια περιπλάνησης στον κόσμο, ο φαινομενικά άσωτος υιός Ζαν επιστρέφει στην ιδιαίτερη πατρίδα του, τη Βουργουνδία, όταν μαθαίνει πως ο πατέρας του έχει αρρωστήσει. Η αδελφή του η Ζυλιέτ και ο αδελφός του ο Ζερεμί αντιμετωπίζουν με συγκρατημένη χαρά την επιστροφή του Ζαν, καθώς η τόσο μεγάλη απουσία του έχει αλλάξει τις ισορροπίες στο σπιτικό και στο κτήμα τους, με τις ευθύνες να πέφτουν στις πλάτες των δύο παιδιών που είχαν μείνει πίσω. Ο πατέρας τους δεν αργεί να πεθάνει, με τα τρία παιδιά να κληρονομούν τους αμπελώνες και ένα σωρό οικονομικά προβλήματα στα οποία δεν φαίνεται πως μπορούν να αντεπεξέλθουν. Τώρα πια πρέπει να βρουν όχι μόνο τον τρόπο και τις λύσεις για να εξασφαλίσουν την περιουσία και το μέλλον τους αλλά και να αναστήσουν τη μεταξύ τους σχέση με όρους εμπιστοσύνης και αμοιβαίου σεβασμού, με φόντο αυτό που τους ενώνει: τη γη όπου μεγάλωσαν και την αγάπη που τρέφουν γι' αυτήν.

Μα τι ζεστασιά και γλύκα βγάζει αυτή η ταινία. Χωρίς ιψενικές εξάρσεις και δραματικές κορυφώσεις, η πρόσφατη ταινία του Σεντρίκ Κλαπίς μπαίνει στα άδυτα μιας γαλλικής οικογένειας και παρακολουθεί μια δύσκολη επανένωση με φόντο τον θάνατο του πατέρα και τα αμπέλια που χάνονται στον ορίζοντα, σε αυτό το φολκλορικό τοπίο της Βουργουνδίας. Με ένα σενάριο που εξισορροπεί με φροντίδα το δράμα με το χιούμορ και τρεις συμπαθέστατους πρωταγωνιστές, η ταινία μιλά για αυτό που μας ενώνει (όπως είναι και ο πρωτότυπος τίτλος) χωρίς φιοριτούρες. Η αδελφική αγάπη, η επαφή μας με τη γη, το ανθρώπινο ταξίδι και η εξάρτηση από τις εποχές μεταμορφώνουν αυτό το ατελείωτο τοπίο σε τόπο επιστροφής και κοινωνίας. Το αίμα (όπως και το κρασί) νερό δεν γίνεται και πλέον ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για τα τρία αυτά παιδιά να επουλώσουν τις πληγές του παρελθόντος, να συγχωρήσουν τα σφάλματα και να αποδεχτούν τις ευθύνες τους έναντι ενός κοινού μέλλοντος. Η φωτογραφία του Αλέξις Καβυρσίν ζουμάρει στα πρόσωπα αλλά ταυτόχρονα αφήνεται στην απεραντοσύνη των αμπελώνων, κρατώντας μια γήινη παλέτα χρωμάτων, φέρνοντας -λες- μωρωδιές της φύσης στην οθόνη. Δεν είναι "μεγάλο" σινεμά, αν αυτό έχει κάποια σημασία, αλλά έχει ψυχούλα και ανθρωπιά που σε κερδίζουν. Μεγάλη φάτσα ο Πίο Μαρμάι.

Για περισσότερες κριτικές ταινιών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.

Αν αγαπάτε το γαλλόφωνο σινεμά, θα βρείτε κείμενα και κριτικές από το αρχείο του Cinemano, εδώ.