Sorry we missed you (2019)

Ελληνικός τίτλος: Δυστυχώς, απουσιάζατε

Δραματική ταινία των Wild Bunch/BBC/BFI, σε σκηνοθεσία Κεν Λόουτς, με τους Κρις Χίτσεν, Ντέμπυ Χάνυγουντ, Ράυς Στόουν, Κέητι Πρόκτορ, Ρος Μπρούστερ.

Ο Ρίκυ και η οικογένειά του παλεύουν να τα βγάλουν πέρα μετά την οικονομική κρίση του 2008 που τους στοίχισε το σπίτι τους και τη δουλειά του. Εργαζόμενος από δω κι από κει για πολλά χρόνια, ο Ρίκυ θεωρεί πως βρίσκει την ιδανική δουλειά, ως ελεύθερος επαγγελματίας οδηγός σε μεγάλη εταιρεία διανομής δεμάτων. Πρόθυμος, εργατικός και ξηγημένος, δίνει μια μεγάλη προκαταβολή για το βαν που αγοράζει -πουλώντας το αυτοκίνητο της γυναίκας του που εργάζεται ως κατ' οίκον νοσηλεύτρια- και παίρνει κυριολεκτικά τους δρόμους, για 14 ώρες κάθε μέρα με σκοπό να αποπληρώσει τα χρέη του, αλλά και να αποταμιεύσει αρκετά ώστε να συγκεντρώσει την προκαταβολή για το στεγαστικό που ονειρεύεται να πάρει για ένα δικό τους σπίτι.

Ο Κεν Λόουτς, μετά το συγκλονιστικό "Εγώ, ο Ντάνιελ Μπλέηκ", αγκαλιάζει με την κάμερα και τη ζεστή ματιά του την οικογένεια των Τέρνερ στο Νιούκαστλ. Και είναι εξίσου συγκλονιστικός ο τρόπος που ο βρετανός σκηνοθέτης γνωρίζει τόσο το θέμα του όσο και το σινεμά. Με σταθερό συνεργάτη στο σενάριο τον Πωλ Λάβερτυ, ο Λόουτς γυρίζει ένα χαμηλότονο μεν, υψηλής συναισθηματικής φόρτισης δε εργατικό δράμα, αποδεικνύοντας ακόμα μια φορά πως η ιστορία θα τον καταγράψει ως τον απόλυτο εκφραστή του βρετανικού (ίσως και του ευρωπαϊκού) ρεαλιστικού κινηματογράφου. Την ίδια στιγμή όμως που ο Λόουτς κάνει ρεαλιστικό σινεμά, κάνει ΚΑΙ σινεμά. Δεν αμολάει την κάμερα στον δρόμο ούτε τους ηθοποιούς του (πρωτοεμφανιζόμενοι όλοι τους σχεδόν, πλην του "πατέρα" Κρις Χίτσεν) να αυτοσχεδιάζουν αβοήθητοι εις το όνομα της τέχνης. Όχι, τα πάντα στην ταινία αυτή -όπως πάντοτε άλλωστε στο σινεμά του Λόουτς- είναι απόλυτα δομημένα και οργανωμένα, με ουσιαστική καθοδήγηση και φροντισμένη παραγωγή. Και την ίδια στιγμή, τόσο αφτιασίδωτα που είναι λες και παρακολουθείς με κρυφή κάμερα τη ζωή της οικογένειας Τέρνερ. Μπορεί η νέα του ταινία να μην έχει το μεγάλο συγκινησιακό κρεσέντο του "Ντάνιελ Μπλέηκ", είναι όμως τόσο περίτεχνα και με αληθοφάνεια γυρισμένη που σου σφίγγει το στομάχι, καθώς νιώθεις έναν περιρρέοντα κίνδυνο να σε απειλεί, όπως ακριβώς και στη δική σου πραγματικότητα έτσι όπως τη ζεις καθημερινά.

Αν κάτι αναγνωρίζεις επιπλέον στο "Δυστυχώς, απουσιάζατε" (που είναι η επιγραφή που φέρει το καρτελάκι που αφήνει η εταιρεία διανομής δεμάτων αν ο παραλήπτης δεν είναι σπίτι), είναι πως δεν υπάρχουν καλοί και κακοί. Ο πατέρας, ας πούμε, δεν είναι αλάθητος στη συμπεριφορά του, ούτε η μάνα ενδεχομένως. Ο ατίθασος γιος μπορεί να τα κάνει μαντάρα, αλλά την ίδια στιγμή δείχνει και μια βαθιά αγάπη στον πατέρα του την κρίσιμη στιγμή. Ο Λόουτς κινηματογραφεί ανθρώπους. Και οι άνθρωποι, στην καθημερινότητά μας δεν είμαστε ούτε καλοί ούτε κακοί. Είμαστε άνθρωποι που παίρνουμε αποφάσεις και ενδεχομένως οι αποφάσεις μας να είναι λάθος και να πληγώνουν άλλους ανθρώπους. Αν αναζητά κάτι στους ήρωές του σε κάθε του ταινία είναι η ανθρωπιά τους και οι λόγοι που σταδιακά θα την απολέσουν, έναντι ενός συστήματος που αναζητά άψυχα ρομπότ που εκτελούν υποχρεώσεις. Το θέμα μας είναι πως το πρώτο στάδιο απώλειας της ανθρωπιάς μας είναι η εξαναγκαστική απώλεια της αξιοπρέπειάς μας. Κι είναι συγκλονιστική εκείνη η στιγμή στο φινάλε, όταν ο πληγωμένος από κάθε άποψη Ρίκυ Τέρνερ χάνει την αξιοπρέπειά του από ανάγκη. Οπότε, αν κάτι χρωστά ο Κεν Λόουτς στον πρωταγωνιστή του είναι να του επιστρέψει τη χαμένη αξιοπρέπεια κινηματογραφώντας τον με περίσσια αγάπη και ανθρωπιά. Γιατί, όπως φαίνεται, ο Κεν Λόουτς σίγουρα δεν έχει χάσει τη δική του αξιοπρέπεια και στέκει ακόμα φάρος της κινηματογραφικής ευγένειας και του λαϊκού δίκιου το οποίο ανέκαθεν υπηρετούσε τίμια και με προσήλωση. 

Για περισσότερες κριτικές ταινιών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.

Αν αγαπάτε τις δραματικές ταινίες, θα βρείτε το αρχείο κειμένων του Cinemano, εδώ.