Mark Felt: The man who brought down the White House (2017)

Ελληνικός τίτλος: Ο άντρας που έριξε τον Λευκό Οίκο

Πολιτικό δράμα της Sierra/Affinity σε σκηνοθεσία Πήτερ Λάντεσμαν, με τους Λίαμ Νήσον, Νταϊάν Λέην, Τόνυ Γκόλντουιν, Μάικα Μονρό, Τζος Λούκας, Μάικλ Σ. Χωλ, Τομ Σάιζμορ.

Βρισκόμαστε στο 1972, όταν αμέσως μετά τον θάνατο του διευθυντή του FBI, Τζ. Έντγκαρ Χούβερ, τη θέση αναλαμβάνει ένας φαινομενικά παρείσακτος, ο Λ. Πάτρικ Γκρέυ. Καθώς αισθάνεται πως τον προσπέρασαν άδικα, ο αφοσιωμένος επί 30ετία υποδιευθυντής Μαρκ Φελτ εισπράττει και την αδιαφορία της Υπηρεσίας στην υπόθεση της εξαφάνισης της κόρης του, η οποία δεν έχει δώσει σημεία ζωής εδώ και έναν χρόνο. Στο μεταξύ, η πρώτη μεγάλη υπόθεση του FBI υπό τη νέα ηγεσία είναι η διάρρηξη και η παράνομη τοποθέτηση μικροφώνων στην Εθνική Επιτροπή των Δημοκρατικών, στο κτίριο του Γουώτεργκέητ. Με τον Γκρέυ να εκτελεί απλώς τις εντολές του Λευκού Οίκου, παρακωλύοντας την έρευνα επί τις υπόθεσης, ο Μαρκ Φελτ αποφασίζει για πρώτη φορά να δράσει αυτόνομα ούτως ώστε να διαφυλάξει την αξιοπιστία και την ανεξαρτησία της Ομοσπονδιακής Υπηρεσίας Πληροφοριών, στην οποία είχε αφιερώσει σχεδόν ολόκληρη την ενήλικη ζωή του. Ως αποτέλεσμα, αρχίζει να τροφοδοτεί με μυστικές πληροφορίες τον φίλο του και δημοσιογράφο του Time, Σάντυ Σμιθ και στη συνέχεια τους ρεπόρτερ της Washington Post, Μπομπ Γούντγουωρντ και Καρλ Μπέρνστάιν, οι οποίοι και έγραψαν το περιβόητο άρθρο που ουσιαστικά οδήγησε στην παραίτηση του Προέδρου Νίξον.

Προσωποκεντρικό και με κάμποσες δόσεις πολιτικού θρίλερ, "Ο άντρας που έριξε τον Λευκό Οίκο", παρά την αίσθηση σοβαρότητας που αποπνέει καθώς και το πολύ καλό καστ ηθοποιών, δεν καταφέρνει να ανταποκριθεί στα μεγέθη των γεγονότων με τα οποία καταπιάνεται. Είναι το σενάριο βλέπετε, το οποίο δραματοποιεί μεν ιστορικά γεγονότα με σαφήνεια, αλλά δεν έχει ξεκάθαρες βλέψεις. Κατά συνέπεια και η ταινία, παρ' ότι στον τίτλο της δηλώνει πως μιλά για τον Μαρκ Φελτ, το "Βαθύ Λαρύγγι" του FBI, στην πραγματικότητα δεν ασχολείται εις βάθος με τον ήρωά της. Μπορεί λοιπόν ο Μαρκ Φελτ να είναι αυτός που κινητοποιεί τα γεγονότα, αλλά το σενάριο στέκει εν μέρει αμήχανο εάν θα τον διαχειριστεί ως τον άνθρωπο που αναγκάζεται να πάει κόντρα στις αξίες του και να διακινδυνεύσει τη ζωή του προς χάριν την αλήθειας, ή σαν πρωταγωνιστή ενός πολιτικού θρίλερ αγωνίας. Και ακριβώς λόγω της αμηχανίας αυτής, η ταινία που προκύπτει είναι ένα παρ' ολίγον ψυχόδραμα εσωτερικών συγκρούσεων με ολίγη από αγωνία, δράση και "κατασκοπική" ατμόσφαιρα. Ως αποτέλεσμα, τα όσα παρακολουθούμε επί της οθόνης δεν γίνονται ποτέ κάτι ουσιαστικότερο από ένα σοβαρής πρόθεσης και εκτέλεσης δραματοποιημένο χρονικό γεγονότων, με τις ερμηνείες των καλών ηθοποιών να εγκλωβίζονται ακριβώς σε αυτήν τη σύμβαση. Δεν βαριέσαι λεπτό είναι η αλήθεια, ειδικά καθώς τα γεγονότα του σκανδάλου Γουώτεργκέητ δεν τα είχαμε ξαναδεί υπό το πρίσμα του πληροφοριοδότη τους, στην τελική όμως η αξία που έχει ως πληροφόρηση η ταινία δρα εις βάρος της όποιας καλλιτεχνικής. 

Για περισσότερες κριτικές ταινιών, σειρών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.

Αν αγαπάτε τις δραματικές ταινίες, θα βρείτε το αρχείο κειμένων του Cinemano, εδώ.