The Valhalla Murders (2019)

Ελληνικός τίτλος: Οι φόνοι της Βαλχάλα

Αστυνομική σειρά 8 ωριαίων επεισοδίων της Ισλανδικής Δημόσιας Ραδιοτηλεόρασης (RÚV) και του Netflix, δημιουργία του Θόρντουρ Πάλσον, με τους Νίνα Ντογκ Φιλιπουσντότιρ, Μπγιορν Θορς, Σίγκουρόουρ Σκούλασον, Μπέργκουρ Έμπι Μπένεντικτσον, Τίνα Χραφνσντότιρ.

Ο αστυνομικός ερευνητής Άρναρ επιστρέφει από τη Νορβηγία στην Ισλανδία για να βοηθήσει την τοπική αστυνομία μετά την εμφάνιση του πρώτου κατά συρροήν δολοφόνου στη χώρα. Κατά τη διάρκεια της συνεργασίας του με την Κάτα, την αστυνόμο που έχει αναλάβει την υπόθεση και η οποία βασανίζεται από τα ενδοοικογενειακά της θέματα, γρήγορα αντιλαμβάνονται και οι δύο πως πρέπει να κινηθούν με ταχύτατους ρυθμούς, αφού ο δολοφόνος όχι μόνο εξακολουθεί τη δράση του μα πάντοτε βρίσκεται ένα βήμα μπροστά τους. Μολονότι αρχικά τα θύματα δεν φαίνεται να συνδέονται από κάτι κοινό, οι ενδείξεις που ανακαλύπτουν οδηγούν τους δύο αστυνομικούς σε ένα εγκαταλειμμένο άσυλο νεαρών αγοριών, τη Βαλχάλα, όπου πριν 35 χρόνια είχαν συμβεί φριχτα γεγονότα, τα οποία ουδείς θέλει να βγουν στην επιφάνεια.

Τα γκρίζα, χιονισμένα και παγερά τοπία της Ισλανδίας, η αγριότητα των φόνων και το μυστήριο που τους περιβάλλει υπόσχονται πολλά στην εκκίνηση αυτής της ενδιαφέρουσας μα εν τέλει άνισης σειράς, καθώς το σενάριο μακρυγορεί και ασχολείται άνευ ουσιαστικού λόγου με τα οικογενειακά των ηρώων, αποσπώντας μας την προσοχή από αυτά που ενδεχομένως θα είχαν σημασία. Έχοντας παρακολουθήσει πολλές τηλεοπτικές και κινηματογραφικές παραγωγές από τη Σκανδιναβία τα τελευταία χρόνια, μπορούμε όλοι πλέον να αντιληφθούμε αυτό το "βάρος" που κουβαλάνε οι χαρακτήρες, τους πιο αργούς ρυθμούς ομλίας (άρα και κινηματογράφησης) και αυτήν την - στα μάτια των νοτιοευρωπαίων τουλάχιστον- ψυχρότητα με την οποία αντιμετωπίζουν τον περίγυρό τους (άρα και τους ρόλους τους), κάτι που προφανώς πηγάζει από μια ευρύτερη στάση ζωής επιβεβλημένη ενδεχομένως από το τοπίο και το ψυχρό κλίμα. Όταν όμως έχεις την αίσθηση πως όλο αυτό το αργόσυρτο, το βλοσυρό, το παγερό γίνεται και κάπως επιτηδευμένα, τότε γίνεται και δυσβάσταχτο αν όχι και λίγο επίπλαστο. Όσο δεν θυμάμαι να βγαίνει ποτέ ο ήλιος στα 8 επεισόδια της σειράς, άλλο τόσο δεν θυμάμαι τους πρωταγωνιστές να χαμογελούν ουσιαστικά, πνιγμένοι καθώς είναι σε μια διαρκή δυστυχία και αναστάτωση, είτε λόγω κρυμμένων μυστικών του παρελθόντος είτε λόγω οικογενειακών προβλημάτων, τα οποία όμως εφόσον δεν άπτονται των γεγονότων και της εξέλιξης του μύθου, τότε λειτουργούν απλά ως βαρίδια στους ήρωες και στην ιστορία. Σίγουρα έχει ενδιαφέρον η σειρά, μολονότι ψυχανεμίζεσαι πού το πάει από ένα σημείο και μετά, σίγουρα πρόκειται περί μιας σοβαρής και φροντισμένης παραγωγής, απλά το σενάριο -ως αρχή των πάντων- την παρασέρνει σε διάφορα μονοπάτια χωρίς να είναι ποτέ ξεκάθαρο το είδος του, καθώς μετακινείται από το αστυνομικό θρίλερ αγωνίας στο ψυχόδραμα και από εκεί στην πολιτική καταγγελία. 

Για περισσότερες κριτικές ταινιών, σειρών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.