The Death & Life of John F. Donovan (2018)

Ελληνικός τίτλος: Η ζωή του Τζων Φ. Ντόνοβαν

Δραματική ταινία της Les Films Séville σε σκηνοθεσία Ξαβιέ Ντολάν, με τους Κιτ Χάρινγκτον, Νάταλι Πόρτμαν, Τζέηκομπ Τρέμπλεϋ, Σούζαν Σαράντον, Κάθυ Μπέητς, Μπεν Σνέτζερ, Θάντι Νιούτον, Τζάρεντ Κίσο, Κρις Ζύλκα.

Μία απρόθυμη δημοσιογράφος των Times συμφωνεί να πάρει συνέντευξη από έναν νεαρό ηθοποιό, ο οποίος μόλις κυκλοφόρησε το βιβλίο του που περιέχει τις επιστολές που αντάλλασσε από τότε που ήταν 6 ετών, με τον διάσημο πρωταγωνιστή μιας δημοφιλούς σειράς φαντασίας, και ο οποίος χρόνια πριν είχε βρεθεί νεκρός από υπερβολική δόση χαπιών. Με αφορμή τη συνέντευξη αυτή, παρακολουθούμε σε αναδρομές τη ζωή του πιτσιρικά τότε Ρούπερτ Τέρνερ και του ειδώλου του, του δημοφιλούς ηθοποιού και καρδιοκατακτητή Τζων Φ. Ντόνοβαν, αμφότεροι πνιγμένοι στις κρυφές επιθυμίες τους, στο κυνήγι της δόξας και στην ασφυκτική σχέση με τις μητέρες τους. Παρά την τεράστια διαφορά στην ηλικία τους, ο Ντόνοβαν εκμυστηρευόταν στις αθώες του επιστολές προς τον μικρό θαυμαστή του τις ανησυχίες του και τα άγχη του, καθώς και όλα όσα το διψασμένο για την υποκριτική αγοράκι επιθυμούσε να μάθει για τα παρασκήνια των γυρισμάτων. Ο Ντόνοβαν, καθώς πιεζόταν σε μια ζωή γεμάτη ψέματα για τη σεξουαλική του ταυτότητα και την πραγματικότητα της ύπαρξής του, έβρισκε διέξοδο απλότητας και κατευνασμού στις επιστολες αυτές, την ίδια στιγμή που ο νεαρός παραλήπτης τους ταξίδευε σε φαντασιώσεις που ήθελε να αφορούν τη μελλοντική του ζωή. Μόνο που όταν κάποια στιγμή, η ύπαρξη των επιστολών αυτών -τις οποίες ο μικρός Ρουπερτ κρατούσε κρυφές και από τη μητέρα του- γίνεται γνωστή, ανοίγουν ο ασκός του Αιόλου και για τους δύο, καθώς ο καθένας απότην πλευρά του καλείται να απαντήσει σε μια αδίστακτη πραγματικότητα.

Ένα τρυφερό και γεμάτο ψυχούλα χάος είναι η ταινία του πάντοτε ενθουσιώδους και φιλόδοξου Ξαβιέ Ντολάν, καθώς πέφτει θύμα του υπερ-φιλόδοξου σεναρίου της (γραμμένο από τον σκηνοθέτη και τον Τζέηκομπ Τίρνεϋ). Με περιεχόμενο πολύ μεγαλύτερο από όσο η ταινία μπορούσε να χωρέσει και με ένα αρχικό μοντάζ που έφτανε τις 4 ώρες, ο Ξαβιέ Ντολάν φαίνεται πως άρχισε να κάνει στο φιλμ αυτό που θα έπρεπε να είχε ήδη κάνει στο σενάριο: να το κόβει και να το μαζεύει, με αποτέλεσμα στην ολότητά του να δείχνει μετέωρο και άνισο. Με βασικό του θέμα τις ίδιες τις επιστολές που αντάλλασσαν επί σειρά ετών ο μικρός Ρούπερτ και ο Ντόνοβαν, το φιλμ δεν κατορθώνει να εμβαθύνει ακριβώς σε αυτές μα απλά στην ύπαρξή τους. Την ίδια στιγμή μοιάζει αδικαιολόγητο το πώς ένα παιδί μόλις 6 ετών και για τα επόμενα 5 χρόνια κατόρθωσε να κρατήσει κρυφή την αλληλογραφία του από τη μητέρα του, όσο κι αν ακούγεται διαρκώς πως λόγω δουλειάς πολλές φορές δεν ήταν παρούσα. Αυτό λοιπόν το πρόσχημα που καλούμαστε να αποδεχτούμε είναι μόλις ένα από τα προσχήματα επάνω στα οποία στηρίζεται όλη η ταινία. Διάσημοι στα κοριτσόπουλα τηλεοπτικοί ηθοποιοί που κρύβουν από φόβο απόρριψης την ομοφυλοφυλία τους, 11χρονα παιδιά που μιλούν με εκφράσεις και λεξιλόγιο 30άρη στη μητέρα τους, καταπιεστικές αλλά γεμάτες αγάπη και εν τέλει κατανόηση μανάδες, ένα star system που δεν αποδέχεται τη διαφορετικότητα και στήνει μηχανισμούς ολόκληρους για να την καλύψει και σοβαροί δημοσιογράφοι που ειρωνεύονται ανοιχτά διασημότητες του "ελαφρού ρεπερτορίου" από τους οποίους υποχρεώνονται να πάρουν συνέντευξη. 

Προσέξτε όμως τι συμβαίνει: παρ' ότι υπάρχουν εμφανή κενά στο σενάριο και γενικότερα ανισόβαρα μεγέθη στην ταινία, το τελικό αποτέλεσμα δουλεύει, πρώτον γιατί έχει ψυχή και δεύτερον ακριβώς αυτό το "κόψε-ράψε" που προφανώς συνέβη στο μοντάζ άφησε την ταινία με μια συλλογή σκηνών που ενδεχομένως μεταξύ τους κλωτσάνε μα μεμονωμένες μάς χαρίζουν πολύ καλές στιγμές, όπως ας πούμε τον κορυφαίο ερμηνευτικά και εξαιρετικά γραμμένο σύντομο μονόλογο της Κάθυ Μπέητς, ατζέντισας του Ντόνοβαν. Εξαιρετικός είναι και ο Τζέησον Τρέμπλεϋ, ως νεαρός Ρούπερτ, παρ' ότι όπως προείπα μιλά κάποιες φορές σαν τριαντάρης, γεγονός όμως που μπορούμε καλοπροαίρετα να παραβλέψουμε εάν αποδεχτούμε πως ουσιαστικά είναι οι μνήμες του σημερινού, ενήλικα Ρούπερτ που παρακολουθούμε, οπότε βγάζει νόημα. Αν το καλοσκεφτείτε, ό,τι θυμόμαστε να λέμε σήμερα από όταν ήμαστε μικροί, τα θυμόμαστε με φωνή "ενήλικη", φιλτραρισμένα από το μυαλό του τώρα. Από την άλλη, ο Ξαβιέ Ντολάν -μας αρέσει δεν μας αρέσει- κάνει ένα εμμονικό σινεμά, βγαλμένο από τα σώψυχά του, άρα ακόμα και αν χάνεται σε φλυαρίες και φιλοδοξία, έχει πάντοτε μια αλήθεια, ένα σημείο εκκίνησης υπαρκτό και απόλυτα απτό, γι' αυτό και μιλά κατ' ευθείαν στην καρδιά, ακόμη κι αν το μυαλό κλωτσάει. Προσωπικά σχεδόν δάκρυσα -και πείτε με βλαμμένο- στη σκηνή που ο μικρούλης Ρούπερτ ουρλιάζει από χαρά μπροστά από την τηλεόρασή του τη στιγμή που ξεκινά ο νέος κύκλος του σήριαλ που πρωταγωνιστούσε ο Ντόνοβαν, γιατί θυμήθηκα μονομιάς εμένα, κάπου στην ίδια ηλικία με τον Ρούπερτ, να τρέμει το φυλλοκάρδι μου κάθε φορά που άκουγα τη μουσική από το "Six Million Dollar Man" ("Ο άνθρωπος που στοίχισε πολλά" ήταν ο τίτλος στην ΥΕΝΕΔ τότε). Είναι σπουδαίο μια ταινία να μιλά στο θυμικό, όποιες κι αν είναι οι αδυναμίες της, κι αυτό γιατί έχει μέσα της αλήθεια. Ποιος δεν ήθελε να γράψει γράμμα και να πάρει απάντηση από τον αγαπημένο του πρωταγωνιστή τότε, ποιος δεν πατάει αναρίθμητα like και δεν σχολιάζει αναρτήσεις των επίσημων λογαριασμών καλλιτεχνών στα social media σήμερα, ελπίζοντας καθημερινά να πάρει έστω μια απάντηση, έστω ένα emoji από το είδωλό του ώστε να του αναγνωρίσει την ύπαρξή του; Επ' αυτής της φαντασίωσης στηρίζει η ταινία την ύπαρξη και την αφήγησή της όμως εκεί είναι που προσωπικά θεωρώ ότι χάνει το παιχνίδι. Τα γράμματα είναι η φαντασίωση και ο κορμός της ιστορίας και αυτά όφειλαν να είναι και ο κορμός της αφήγησης. Μέσα από το περιεχόμενο των γραμμάτων θα έπρεπε να είχε ξετυλιχτεί το κουβάρι των flash back αλλά και η πορεία των ηρώων και όχι από κλισέ αντιδράσεις και διδαχές που είναι κατώτερές της.

Όπως και να έχει πάντως, η ταινία δεν μπορεί να σε αφήσει ασυγκίνητο, εκτός αν την παρακολουθείς αναλύοντας παραμέτρους ή κρατώντας στατιστικά και αδιαφορώντας για το συναίσθημα που μοιράζει. Η ιστορία σε κερδίζει, οι χαρακτήρες είναι αναγνωρίσιμοι, κάποιες σκηνές είναι πραγματικά σπουδαίες, το επιτελείο των ηθοποιών εντυπωσιακό και οι προσωπικές μνήμες που βγάζει στον κάθε θεατή δουλεύουν προς όφελός της. Άνθρωπος του καλού γούστου και υψηλής αισθητικής, ο Ξαβιέ Ντολάν χαρίζει στη "Ζωή του Τζων Φ. Ντόνοβαν" υπέροχα κάδρα με τη βοήθεια του διευθυντή φωτογραφίας Αντρέ Τυρπέν, αλλά και υπέροχες μουσικές, είτε χάρη στις πρωτότυπες μελωδίες του Γκαμπριέλ Γιαρέντ είτε από την φροντισμένη επιλογή των τραγουδιών που ακούγονται. 

Για περισσότερες κριτικές ταινιών, σειρών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.

Αν αγαπάτε τις δραματικές ταινίες, θα βρείτε το αρχείο κειμένων του Cinemano, εδώ.