We Are Who We Are (2020)
Δραματική σειρά του ΗΒΟ σε σκηνοθεσία Λούκα Γκουαντανίνο, με τους Τζακ Ντύλαν Γκρέηζερ, Τζόρνταν Κριστίν Σημόν, Φραντσέσκα Σκορτσέζε, Κλοέ Σεβινύ, Άλις Μπράγκα, Τομ Μερσιέ, Σκοτ Μεσκούντι.
O 14χρονος Φρέηζερ Γουίλσον μαζί με τη μαμά του και τη σύζυγό της φτάνουν στην Ιταλία για να εγκατασταθούν στη στρατιωτική βάση των ΗΠΑ της οποίας τη διοίκηση θα αναλάβει η μητέρα του. Fashion victim, εκκεντρικός, απόμακρος και κατά βάση μοναχικός, ο Φρέηζερ γνωρίζεται με την Κέιτλιν, γειτόνισσά του στη βάση και κόρη ενός αξιωματικού που διόλου δεν καλοβλέπει πως ο νέος διοικητής του είναι γυναίκα και μάλιστα λεσβία. Από την πλευρά της η Κέιτλιν, μολονότι πλήρως ενταγμένη στην παρέα της με τα άλλα παιδιά του στρατοπέδου, η ίδια εξερευνά την ταυτότητά της, κυκλοφορώντας κρυφά κάποια βράδια προσποιούμενη το αγόρι. Ο δε Φρέηζερ γοητεύεται από τον Τζόναθαν, τον όμορφο ακόλουθο της μητέρας του. Οι δύο έφηβοι, μέσα από την πολύπλοκη σχέση που αναπτύσσουν θα ανακαλύψουν τις αλήθειες για τον ίδιο τους τον εαυτό, θα εξερευνήσουν τον έρωτα και τη σεξουαλικότητά τους καθώς και τη δυναμική της ελευθερίας εντός ενός περιβάλλοντος που έχει δημιουργηθεί ακριβώς για να την αμφισβητεί.
Σίγουρα ενδιαφέρουσα και προβοκατόρικη μα παντελώς άνιση σειρά που πέφτει θύμα της ακατάπαυστης φλυαρίας της. Μια φλυαρία που ξεκινά από τον τίτλο ("We Are Who We Are" λέγεται η σειρά ενώ "Right Here Right Now" είναι ο τίτλος κάθε επεισοδίου, οπότε άντε βγάλε άκρη) και καταλήγει στην υπερπληθώρα ιδεών και καταστάσεων τις οποίες πραγματεύεται. Η πρώτη τηλεοπτική δουλειά του σκηνοθέτη που μας έδωσε το "Να με φωνάζεις με τ' όνομά σου" μπορεί να του δίνει την ευκαιρία να ασχοληθεί ξανά με "απαγορευμένους" έρωτες και φαντασιώσεις αμερικανών εφήβων επί ιταλικού εδάφους, μα είναι τόσο φορτωμένο και τόσο διάσπαρτο που εν τέλει χάνεις την κεντρική ιδέα, αν υποθέσουμε πως αυτή δεν είναι άλλη από το ταξίδι αναζήτησης των δύο παιδιών. Τοποθετημένη χρονικά το 2016 λίγο πριν την εκλογή Τραμπ (για λόγους που ποτέ δεν είναι ξεκάθαροι, αλλά προφανώς άπτονται της ιδεοληψίας και της ιδεολογίας της προεδρίας του σε μια αναιμική προσπάθεια πολιτικού σχολίου και πλαισίου), η σειρά αντί να μείνει προσηλωμένη στους βασικούς της ήρωες, ανοίγει παράλληλα μέτωπα που κάθε ένα από αυτά θα μπορούσαν να είναι μια αυτόνομη σειρά. Έτσι, αντί να υπάρχουν αποκλειστικά στο επίκεντρο ο Φρέηζερ και η Κέιτλιν, με καταλύτη ενδεχομένως την εξαιρετική φιγούρα του στρατιώτη Τζόναθαν (ο Τομ Μερσιέ από τα "Συνώνυμα"), χανόμαστε σε εξωσυζυγικές περιπέτειες με θρησκευτική/πολιτική χροιά, άσκοπες περιπλανήσεις, ηδονοβλεπτικού ύφους διονυσιακά όργια και σε μια παντελώς ακατανόητη, βίαιη και σουρεαλιστική σχέση μάνας-γιου που ουδέποτε αιτιολογείται ενώ κοντράρει στην ουσία του τον χαρακτήρα της αυστηρής και μονίμως με απειλητικό ύφος μητέρας (Κλοέ Σεβινύ). Σε τι εξυπηρετεί ακριβώς ο χαρακτήρας του αδελφού της Κέιτλιν που ασπάζεται κρυφά το Ισλάμ; Πού οδηγεί η σωβινιστική κόντρα του πατέρα της με τη μητέρα του Φρέηζερ; Φλερτάρει όντως ο φαντάρος τον γιο της διοικητού του; Κι αυτή η παράνομη σχέση της δεύτερης μητέρας του Φρέηζερ με τη μητέρα της Κέιτλιν από πού προκύπτει και σε τι εξυπηρετεί; Γιατί έπρεπε να ειπωθούν και να γίνουν τόσα πολλά σε μόλις 8 επεισόδια, όταν -θα το ξαναπώ για να το εμπεδώσουμε- η ιστορία θα έπρεπε να αφορά αποκλειστικά στα δύο μπερδεμένα και φοβισμένα παιδιά με καταλύτη τον νεαρό στρατιώτη είτε ως ερωτική φαντασίωση είτε ως αναπλήρωση της πατρικής φιγούρας.
Και είναι κρίμα που που τα πάντα χάνονται στη φλυαρία, γιατί μεμονωμένα η σειρά έχει εξαιρετικές στιγμές και μοναδικής συγκίνησης εικόνες. Ο θάνατος στο πεδίο της μάχης ενός νεαρού που είχαν στην παρέα τους και η στιγμή της ανακοίνωσης και της θλίψης πραγματικά συγκλονίζουν με τη σκηνοθετική και ερμηνευτική τους δύναμη. Ο νεαρός πρωταγωνιστής Τζακ Ντύλαν Γκρέηζερ φέρνει έναν αέρα δροσιάς και πειστικού ταμπεραμέντου με την απίστευτης ενέργειας και παντελώς ανεπιτήδευτη ερμηνεία του, όπως πηγή συγκίνησης και εσωτερικής φόρτισης αποτελεί και η παρουσία της Τζόρνταν Κριστίν Σημόν, με αυτά τα αμυγδαλωτά μάτια που σε διαπερνούν. Απόλυτα πιστευτή μέσα στην εφηβική της υπερβολή είναι και η Μπρίτνεϋ όπως την ερμηνεύει πληθωρικά η Φραντσέσκα Σκορτσέζε, ενώ ο Τομ Μερσιέ, παρ' ό,τι είχε να διαχειριστεί τον επί ξύλου κρεμάμενο ρόλο του Τζόναθαν, έχει μια απίστευτη, έμφυτη ικανότητα να κάνει κάθε πλάνο που εμφανίζεται κατά-δικό του. Μοναδικής αισθητικής και συναισθηματικής δύναμης είναι η φωτογραφία της σειράς, ενώ οι μουσικές (τόσο το score όσο και το soundtrack) μοιάζουν να καλύπτουν τα κενά στην αφήγηση που αφήνει το σενάριο. Λιγότερη επιτήδευση και μεγαλύτερη αφοσίωση στην ουσία θα είχαν κάνει το "We Are Who We Are" κάτι πραγματικά ξεχωριστό παρά μια συρραφή από ατάκτως τοποθετημένες όμορφες στιγμές που εν τέλει περισσότερο δουλεύουν ως φαντασίωση παρά ως ολοκληρωμένο έργο με υπόσταση και χαρακτήρα.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου