Un peuple et son roi (2018)
Ελληνικός τίτλος: Η Γαλλική Επανάσταση
Ιστορικό δράμα του Studiocanal σε σκηνοθεσία Πιερ Σέλερ, με τους Γκασπάρ Ουλιέλ, Αντέλ Αινέλ, Ολιβιέ Γκουρμέ, Λωράν Λαφίτ, Λουί Γκαρέλ, Νοεμί Λβόβσκυ, Ντενί Λαβάν, Νιλς Σνάιντερ.
Από τις 14 Ιουλίου 1789 όταν κατελήφθη η Βαστίλη μέχρι τον αποκεφαλισμό του Λουδοβίκου του 16ου στις 21 Ιανουαρίου 1793, το χρονικό της γαλλικής επανάστασης καταγράφεται μέσα από τις δράσεις των ιστορικών φυσιογνωμιών του και από τα μάτια μιας χούφτας ανώνυμων υπερασπιστών της Δημοκρατίας.
Πρόκειται ενδεχομένως για ταινία που θα λατρέψουν οι φανατικοί μελετητές της Ιστορίας, καθώς κυλά ως ένα άτυπο ντοκουμέντο των ιστορικών συμβάντων μεταξύ των δύο αυτών ημερομηνιών-ορόσημο για την πορεία της Γαλλίας, τα οποία μάλιστα παραθέτει ως διακριτά κεφάλαια. Η για δραματουργικούς ρόλους προσθήκη των ανώνυμων πρωταγωνιστών και το (υποτυπώδες) love story μεταξύ του Γκασπάρ Ουλιέλ και της Αντέλ Αινέλ λειτουργούν ως πρόσχημα περισσότερο για να ξετυλιχτεί το κουβάρι των γεγονότων και να τους δοθεί η οπτική των απλών πολιτών, που εδώ παίρνουν τη θέση του σχολιαστή. Καλή η ιδέα ομολογουμένως και μεγάλο το μέγεθος της παραγωγής, όμως το σενάριο (το υπογράφει ο σκηνοθέτης) ήθελε περισσότερη δουλειά για να αποκτήσει ουσιαστική κινηματογραφική υπόσταση και να μετουσιωθεί σε αυτονομη μυθοπλασία, παρά σε δραματοποιημένο ντοκυμανταίρ χωρίς αφήγηση, είδος με το οποίο φαίνεται πως φλερτάρει περισσότερο.
Το δεύτερο πρόβλημα της ταινίας έχει να κάνει με τη γαλλική της ταυτότητα. Με πιο απλά λόγια, είναι πολύ γαλλική για το διεθνές κοινό, το οποίο καλείται διαρκώς να κάνει εξάσκηση στις ιστορικές του γνώσεις ώστε να εντοπίσει πρόσωπα, γεγονότα και καταστάσεις -ενδεχομένως άσκηση δύσκολη ακόμη και για τους γάλλους θεατές. Αν προσθέσουμε δε στη εξίσωση την αποστασιοποίηση της κινηματογράφησης που κρατά με σπουδή όλες τις αποστάσεις από κάθε ίχνος συναισθήματος που θα οδηγούσε σε συμπάθεια ή αντιπάθεια, τότε η αποξένωση του θεατή κινδυνεύει να ενταθεί, άρα ουδεμία ταύτιση ή εμπλοκή του με τους ήρωες είναι εφικτή. Μπορώ να αντιληφθώ την αγωνία του σκηνοθέτη να παραθέσει τα γεγονότα ψυχρά και αντικειμενικά,. όμως αυτή η αντίληψη ανήκει περισσότερο σε ταινίες τεκμηρίωσης παρά σε έργα μυθοπλασίας. Πάντως, ακόμα και έτσι, δεν μπορείς να της αρνηθείς της ταινίας το μεγαλείο ορισμένων σκηνών, τη δύναμη των εικόνων της (που όμως πηγάζει ακριβώς από το ειδικό βάρος των γεγονότων που αναπαριστούν) και την αφρόκρεμα του γαλλικού σινεμά που παρελαύνει επί της οθόνης ακόμα για ελάχιστα λεπτά. Η ταινία συγκέντρωσε δύο υποψηφιότητες στα César (Κοστούμια και Σκηνογραφία).
Για περισσότερες κριτικές ταινιών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου