Fame: The Musical (2020)

Μαγνητοσκοπημένη παράσταση από το Θέατρο Peacock του Λονδίνου, του μιούζικαλ που δημιούργησε ο Ντέηβιντ Ντε Σίλβα, σε κείμενο του Χοζέ Φερνάντεζ, μουσική του Στηβ Μάργκοσις, στίχους του Ζακ Λέβυ, και σκηνοθεσία Νικ Γουίνστον, με τους Στέφανι Ρόχας, Άλμπυ Μπρουκς, Τζαμάλ Κρώφορντ, Κηθ Τζακ, Τζόρτζι Πόρτερ, Μίκα Πάρις.

Η ζωή, τα όνειρα και οι σπουδές μιας ομάδας μαθητών του Λυκείου Παραστατικών Τεχνών της Νέας Υόρκης αποτέλεσε σημείο αναφοράς ενός εμβληματικού τίτλου που ταξίδεψε από το σινεμά το 1980, στην τηλεόραση για 6 σαιζόν το 1982, για να επιστρέψει στο σινεμά με το remake του 2009. Ο "Πυρετός της Δόξας", όπως παίχτηκε στην Ελλάδα, στιγμάτισε τα '80s αλλά και τα χρόνια που ακολούθησαν με τη μουσική του και φυσικά το ανεπανάληπτο τραγούδι του (αμφότερα βραβευμένα με Όσκαρ). Ήταν το 1988 όταν η μανιασμένη με την επιτυχία Κάρμεν, η φιλόδοξη Σερένα, ο δυσλεκτικός χορευτής Ταϋρόν, ο πλακατζής Τζο, ο βιολιστής Σλόμο και η μπαλαρίνα Άιρις, κάτω από το αυστηρό μάτι της κυρίας Σέρμαν, πάτησαν για πρώτη φορά το θεατρικό σανίδι, σε ένα μιούζικαλ με ολοκαίνουργια τραγούδια, που μετέφερε τον παλμό της ταινίας σε ένα έργο γεμάτο συγκίνηση αλλά και διάθεση γιορτής. Με πρεμιέρα στο Μαϊάμι και από εκεί διστακτικές παραγωγές σε διάφορες πόλεις των ΗΠΑ και με διαρκείς περιοδείες, το "Fame" μπορεί να μην έγινε ποτέ μέρος των "μεγάλων" σύγχρονων μιούζικαλ, κατόρθωσε όμως να παίζεται για μεγάλα χρονικά διαστήματα σε πολλές χώρες του κόσμου. Στη γηραιά ήπειρο έκανε πρεμιέρα, και μάλιστα με μεγάλη επιτυχία, στη Στοκχόλμη το 1993 όπου παρέμεινε για 4 σαιζόν. Ανέβηκε τα επόμενα χρόνια σε πολλές μεγάλες πόλεις της Ευρώπης και του κόσμου, όπως επίσης και στην Αθήνα το 2012 στο "Θέατρον", εκεί όμως που αναδείχθηκε σε διαχρονικό χιτ ήταν στη Μεγάλη Βρετανία, με το πρώτο του ανέβασμα στο Λονδίνο το 1995 να διεκδικεί και υποψηφιότητες στα θεατρικά βραβεία Λώρενς Ολίβιε. Από τότε μεσολάβησαν άλλα 6 ανεβάσματα, για να φτάσουμε στο 2019, όταν ο θίασος της περιοδείας για την επέτειο των 30 χρόνων του "Fame" ανέβηκε στο σανίδι του Θεάτρου Peacock, στην παράσταση που και μαγνητοσκοπήθηκε.

Είχα την ευκαιρία να δω μια από τις 8 συνολικά βρετανικές παραγωγές το καλοκαίρι του 2002 στο Θέατρο Aldwych του West End και θυμάμαι πολύ καλά πως παρά την απλότητα της πρόζας και την ευρύτερα "σεμνή" παραγωγή, με είχε εντυπωσιάσει η δύναμη των μουσικοχορευτικών σκηνών, καθώς αποδίδονταν από εξαιρετικές φωνές και ταλαντούχους χορευτές. Υπήρχε ένα κέφι πίσω από την παράσταση, που αυτό άλλωστε ήταν και η κινητήριος δύναμή της, ενώ δεν θα ξεχάσω ποτέ το συναυλιακού ύφους encore με το Fame να ακούγεται συνταρακτικά και να ξεσηκώνει κυριολεκτικά ολόκληρο το θέατρο στο πόδι να χορεύει. Δυστυχώς, δεν μπορώ να πω τα ίδια και για τη μαγνητοσκοπημένη αυτή παραγωγή που διατίθεται για streaming. Low budget παράσταση από κάθε άποψη με τα πάντα να κυλάνε στη ρουτίνα, το επετειακό αυτό Fame δεν είναι ο ιδανικός τρόπος να τιμήσει τα 30 χρόνια του μιούζικαλ. Με μέτριες ερμηνείες και μάλιστα υπερ-παιγμένες, ανέμπνευστα μουσικοχορευτικά νούμερα και σκηνικό που πιο βαρετό δεν γίνεται, αυτό που εν τέλει έχει σημασία είναι πως τουλάχιστον η παράσταση μαγνητοσκοπήθηκε άρα έχει καταγραφεί με ήχο και εικόνα, όμως όχι στην καλύτερη δυνατή εκδοχή της.

Για περισσότερες κριτικές ταινιών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.

Αν αγαπάτε τις μουσικές ταινίες, θα βρείτε το αρχείο κειμένων του Cinemano, εδώ. Για περισσότερες μαγνητοσκοπημένες παραστάσεις, κλικ εδώ.