Bande à part (1964) (A/M)

Ελληνικός τίτλος: Δεν γουστάρω την παρέα σας

Εναλλακτικός τίτλος: Μια ξεχωριστή συμμορία

Αστυνομική, δραματική κομεντί της Columbia σε σκηνοθεσία Ζαν-Λυκ Γκοντάρ, με τους Άννα Καρίνα, Κλωντ Μπρασέρ, Σάμι Φρέυ.

H Ωντίλ, ένα νεαρό και αφελές κορίτσι, γνωρίζει στα μαθήματα Αγγλικών τον Φρανζ, στον οποίο αποκαλύπτει πως στο σπίτι της θείας της όπου μένει υπάρχει ένα μεγάλο χρηματικό ποσό, σχεδόν αφύλακτο, σε ένα δωμάτιο. Ο Φρανς με τη σειρά του μιλά σχετικά στον φίλο του τον Αρτύρ, ο οποίος προσεγγίζει και αυτός ερωτικά την Ωντίλ. Οι τρεις τους, σαν μια αυτοσχεδιαστική συμμορία, αποφασίζουν να κλέψουν τα χρήματα και να φύγουν μακριά.

Θα μπορούσε να πει κανείς πως έχουμε να κάνουμε με την πιο διασκεδαστική ταινία του Γκοντάρ και αυτήν με τις περισσότερες αναφορές στην τρέχουσα ποπ κουλτούρα. Με άλλα λόγια, εάν ο Ταραντίνο γύριζε ταινίες στα χρόνια του '60, αυτήν εδώ την ταινία θα γύριζε. Το παραδέχεται και ο ίδιος άλλωστε με την εξαιρετική αναφορά σε αυτήν την υπέροχη σκηνή του χορού που επαναλαμβάνει στο "Pulp Fiction". Όντως, μένει αξέχαστη αυτή η σκηνή με τους τρεις πρωταγωνιστές να χορεύουν στους ρυθμούς του τζουκ μποξ, με τη  χορογραφία, το ύφος και την παρεμβατική αφήγηση του ίδιου του Γκοντάρ να περιγράφουν τις σκέψεις του καθενός, που όμως είναι σαν να τις διαβάζεις ταυτόχρονα στα πρόσωπά τους. Δεν είναι όμως μόνο αυτά τα παιχνιδάκια που κάνουν την ταινία αξιομνημόνευτη και απολαυστική μα και η ίδια η κεντρική ιδέα, των δύο ανδρών που διεκδικούν το ίδιο κορίτσι, ίσως όμως με απώτερο σκοπό απλά να την εκμεταλλευτούν για να τους βοηθήσει στη ληστεία -ένα τρίο που αποδίδεται εξαιρετικά στο καφέ, όταν ο ένας κάθεται στη θέση του άλλου κάθε φορά που φεύγει, λίγο προτού συντονιστούν αρμονικά και οι τρεις σε σώμα ένα στη σκηνή του χορού που ανέφερα πριν. Έχει κάτι από πειραγμένο αστυνομικό Χόλυγουντ των χρόνων του '50 όλο αυτό, καθώς αυτή η παρέα των losers επιχειρεί τη μεγάλη μπάζα, χωρίς ούτε τη γνώση ούτε την εμπειρία, τυφλωμένοι μάλιστα από τα προσωπικά τους. Προσθέστε στο μείγμα τη λεπτή ειρωνεία στη σκηνοθεσία, στην αφήγηση, ακόμα και στους τίτλους έναρξης, τα υπέροχα ασπρόμαυρα πλάνα του Παρισιού κι αυτήν την υπέροχη διαδρομή με το μετρό και θα ζήσετε κάτι απόλυτα σημερινό που απλά έτυχε να γεννηθεί παλιότερα. Ο Κλωντ Μπρασέρ είναι μοναδικός.

Για περισσότερες κριτικές ταινιών, σειρών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.