Ου φονεύσεις (2 Σαιζόν, 2018-2019)

Αστυνομική σειρά ανθολογίας των Frenzy Films/Open, δημιουργία του Πάνου Κοκκινόπουλου και της Μπέσυς Βουδούρη, σε σενάριο Βασίλη Ρίσβα και Δήμητρας Σακαλή.

Ο Πάνος Κοκκινόπουλος, μετά τις αντίστοιχης φιλοσοφίας τηλεοπτικές του δουλειές (10η Εντολή, Ανατομία Ενός Εγκλήματος, Ο Κόκκινος Κύκλος) επιστρέφει κυριολεκτικά στον τόπο του εγκλήματος με μια νέα, φιλόδοξη παραγωγή, γυρισμένη για το νέο και φιλόδοξο κανάλι Open. Με το συγγραφικό δίδυμο Ρίσβα-Σακαλή στη διάθεσή του, καθώς και ένα εξαιρετικό επιτελείο ηθοποιών (κάποιοι από τους οποίους επέστρεφαν και σε επόμενα επεισόδια, αλλά με διαφορετικούς ρόλους), ο έμπειρος σκηνοθέτης κατορθώνει με τα 28 επεισόδια του "Ου Φονεύσεις" να παραδώσει μια πολύ φροντισμένη σειρά είδους (κάτι σπάνιο για την ελληνική τηλεόραση) που όχι μόνο δεν απογοητεύει, αλλά κάποιες φορές γίνεται και κάτι πολύ περισσότερο από συναρπαστική. Την ίδια στιγμή, είναι και μια σειρά που βρίσκεται κάπως στο μεταίχμιο του παλιού με το νέο και της μυθοπλασίας με την αναπαράσταση, τίποτα εκ των οποίων δεν λέω για κακό. Το πρώτο έχει να κάνει με την παλιά, καλή και αγαπημένη "βιντεΐλα" των ελληνικών σήριαλ που στη σειρά αυτή όμως αντισταθμίζεται από την ιδιαίτερα φροντισμένη και κινηματογραφικού ύφους φωτογραφία, ίδιον της "νέας" τηλεόρασης, ενώ το δεύτερο αφορά στη σεναριακή αντιμετώπιση του κάθε επεισοδίου που, απουσία κεντρικού καστ, καταφεύγει σε μια πολύ σοφά επιλεγμένη "copy-paste" λογική αφήγησης κάθε εβδομάδα που ταυτοποιεί τη σειρά στη συνείδηση του θεατή, κι ας βλέπει κάθε φορά κάτι εντελώς διαφορετικό. 

Αυτή η τάξη στη δομή γραφής (εισαγωγή, μονόλογος, κεντρική ιστορία στο παρόν με παρεμβολές μονολόγων και αναδρομών στο παρελθόν σε καμμένο λευκό) βάζει τάξη στην "αταξία" μιας σειράς ανθολογίας χωρίς κεντρικούς πρωταγωνιστές και δημιουργεί ενιαίο ύφος, χωρίς να δίνει την αίσθηση τυχαίων τηλεταινιών σε παράταξη. Το ίδιο εύρημα όμως κάνει τη σειρά να υστερεί κάποιες φορές δραματουργικά αφού στην όψη θυμίζει περισσότερο αναπαράσταση ενός εγκλήματος παρά έργο ολοκληρωμένο με χαρακτήρες διακριτούς. Και έτσι, όμως, το αποτέλεσμα εξακολουθεί να έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον αφού δεν ήταν λίγες οι φορές που οι ανατροπές σοκάριζαν. Προσωπική μου ένσταση αποτελούν οι μονόλογοι που θεωρώ πως ισοπεδώνουν τον ήρωα του κάθε επεισοδίου σε μια γραμμική επανάληψη, λες και είναι ο ίδιος άνθρωπος. Πάντως, είναι κρίμα που η σειρά διακόπηκε, όπως είναι και γενικότερα κρίμα που δεν έχουμε και άλλες τέτοιες σειρές διαχρονικά, αφού αποτελούν ένα εξαιρετικό όχημα για εξαιρετικούς ηθοποιούς να κάνουν έστω και ένα πέρασμα από την τηλεόραση, την ίδια στιγμή που δίνει την ευκαιρία σε πολλούς από τα νέα ταλέντα να αναδειχθούν. 

Για περισσότερες κριτικές ταινιών, σειρών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.