Les vacances de Monsieur Hulot (1953) (A/M)
Ελληνικός τίτλος: Οι διακοπές του κ. Υλό
Κωμωδία σε σκηνοθεσία Ζακ Τατί, με τον ίδιο και τους Ναταλί Πασκώ, Μισλίν Ρολλά, Βαλεντίν Καμάξ, Λουί Περρώ, Αντρέ Ντυμπουά.
Στη μεταπολεμική Γαλλία αναπτύσσεται ξέφρενα η μανία των καλοκαιρινών διακοπών, με τους Γάλλους να εγκαταλείπουν σωρηδόν τα αστικά κέντρα, με τραίνα και αυτοκίνητα, για να εγκατασταθούν στα παραθαλάσσια θέρετρα που προσέφεραν μια πολυπόθητη μετριοπαθή πολυτέλεια και οργανωμένη ψυχαγωγία. Εν μέσω των τουριστικών αυτών ορδών, καταφθάνει σε μια μικρή παραθεριστική πόλη του Ατλαντικού και ο κ. Υλό, ένας απλοϊκός, καλόκαρδος μα κατεργάρης και γκαφατζής τύπος, που δεν μιλάει πολύ, αλλά δεν αφήνει και τίποτα να πέσει κάτω. Και όσο ο κ. Υλό περνάει χαλαρά τις ημέρες του δίπλα στη θάλασσα, ξεδιπλώνεται στην οθόνη η πιο αντιπροσωπευτική μικρογραφία της γαλλικής κοινωνίας, έτσι όπως διαμορφωνόταν τότε αλλά και που δεν διαφέρει ποσώς από τη σημερινή.
Καθωσπρέπει αστοί, λογαχοί που αφηγούνται τις δόξες που έζησαν στον πόλεμο, σεμνότυφες κοπελιές που φλερτάρουν πίσω από παράθυρα και χαμόγελα, επικριτικοί μαρξιστές, απελπισμένα γκαρσόνια και ένα πλήθος που πάει κι έρχεται με βάση την ώρα της παλίρροιας και που τρώει φορώντας πετσέτες ασορτί με τα τραπεζομάντηλα, είναι τα κομμάτια του παζλ αυτής της τόσο ευχάριστης, συναρπαστικής μα και σαρωτικά σκεπτόμενης ταινίας που κυριολεκτικά θα μπορούσε να είχε και γυριστεί και σήμερα. Ο κ. Υλό, που ο Τατί επανέφερε στις οθόνες και σε άλλες τρεις ταινίες σε βάθος εικοσαετίας ("Ο θείος μου", "Πλαίυ τάιμ", "Ο κ. Υλό στο χάος της κυκλοφορίας") είναι ένα παιδί με όψη ενήλικα, μέσα από τα μάτια του οποίου παρακολουθούμε τις κοινωνικοπολιτικές συνθήκες όπως αυτές διαμορφώνονταν, καθώς με τις αφελείς γκάφες του ή τις εσκεμμένες σκανδαλιές του καυτηριάζει καταστάσεις, συνθήκες, νόρμες και καθωσπρεπισμούς. Κάθε σκηνή, κάθε πλάνο, κάθε ήχος μοιάζει να φέρνει μπροστά μας ολοζώντανο ένα έκπληκτο παρελθόν που συγκρούεται με την εξέλιξη και τη μοντερνιά, απογοητευμένο για το πώς εξελίχθηκαν τα όνειρά του. Το ίδιο άλλωστε πράττει και ο Ζακ Τατί γυρίζοντας την ταινία με ύφος και αισθητική του βωβού κινηματογράφου, αποφεύγοντας τους διαλόγους, παίζοντας με τους ήχους και χρησιμοποιώντας το slapstick (ακόμα και με τον τρόπο που κρατά την κάμερα ή μοντάρει τις σκηνές του) όχι απλά για να βγάλει γέλιο (που βγαίνει γάργαρο) μα και για να σοκάρει, προβάλλοντας τη σύγχρονη καθημερινότητα στην υπερβολή της. Ο Υλό είναι ένας μεταμοντέρνος Σαρλώ ή ένας πρώιμος κύριος Μπην, ανάλογα με τις χρονικές προσλαμβάνουσες του καθενός, και ταυτόχρονα ο απηυδισμένος πολίτης που ξαφνικά βρίσκεται σε ένα σύμπαν του οποίου τους κανόνες δεν μπορεί να αντιληφθεί και βαθιά μέσα του θέλει να τα κάνει όλα ρημαδιό.
Η ταινία ήταν υποψήφια για Όσκαρ Σεναρίου.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου