Pierrot le Fou (1965)

Ελληνικός τίτλος: Ο τρελός Πιερό

Αρχικός ελληνικός τίτλος: Ο δαίμων της 11ης ώρας

Περιπέτεια της SNC σε σκηνοθεσία Ζαν-Λυκ Γκοντάρ, με τους Ζαν-Πωλ Μπελμοντό, Άννα Καρίνα.

O Φερντινάν Γκριφόν δραπετεύει από το κοσμικό πάρτυ των πεθερικών του, από τη γυναίκα του και τα παιδιά του και κατ' ουσίαν από την ίδια του ζωή, φεύγοντας εκείνο το βράδυ με τη Μαριάν, παλιά του ερωμένη που η μοίρα το έφερε να κάνει τη μπέιμπυ σίτερ στο σπίτι του. Ξυπνώντας στο διαμέρισμά της που είναι γεμάτο όπλα και με ένα πτώμα στο διπλανό δωμάτιο, ο Φερντινάν ανακαλύπτει πως η Μαριάν είναι μπλεγμένη με την ακροδεξιά Μυστική Ένοπλη Οργάνωση που την καταδιώκει. Έτσι, ξεκινούν ένα ταξίδι προς τον Νότο, χωρίς προορισμό, ζώντας τον έρωτά τους και ψάχνοντας τρόπο να ζήσουν τη ζωή τους.

Road movie, film noir, love story και μαζί κρυφό μιούζικαλ έτοιμο να εκραγεί σε υπέρλαμπρα μουσικοχορευτικά, "Ο τρελός Πιερό" είναι η πεμπτουσία της κινηματογραφικής αυτοϊκανοποίησης -κυριολεκτικά και όχι υποτιμητικά. Από τη μια ο Γκοντάρ εξερευνά από την αρχή μέχρι το τέλος όλους αυτούς τους μικρούς, αυτοσχεδιαστικούς οργασμούς ενώ ταυτόχρονα η ίδια η ταινία είναι μια ταινία που μιλά για τον εαυτό της, αλλά και μια ταινία για το ίδιο το σινεμά. Υπό αυτήν την έννοια λοιπόν, το φιλμ δεν συνομιλεί με τον θεατή αλλά με τον εαυτό του, και όλοι μαζί μάς μετατρέπουν σε αναπάντεχους ηδονοβλεψίες που τους παίρνουμε μάτι να κάνουν τα δικά τους. Δεν είναι υπέροχο όλο αυτό; Άλλωστε είναι η εποχή που ο Γκοντάρ έχει ήδη πειραματιστεί με τη φόρμα, έχει ήδη πειραματιστεί με τα είδη και τώρα πλέον είναι έτοιμος να βουτήξει σε νερά που γνωρίζει και αγαπά ώστε να τα ταράξει, με την αφέλεια ενός παιδιού που θέλει να σηκώνει κύματα, σπλατσουρίζοντας δυνατά τα πόδια του. 

Οπότε, βάζει ξανά τον Μπελμοντό δραπέτη σε ένα αυτοκίνητο (άντε και σε δύο και σε τρία) μαζί με μια γυναίκα που αγαπά, όπως έκανε στο "Με κομμένη την ανάσα", αλλά αυτή τη φορά μέσα σε Tehniscope κάδρο και με εκτυφλωτικό Eastmancolor (ο Ραούλ Κουτάρ υπογράφει την εξαιρετική φωτογραφία), να περιπλανιέται στη Νότιο Γαλλία σε αναζήτηση σωτηρίας από τους δολοφόνους που τους κυνηγούν αλλά και της δικής του Εδέμ, στο πλευρό της δικής του "Εύας". Την ίδια στιγμή όμως, βάζει τους ηθοποιούς του να μιλούν με διαφημιστικά σλόγκαν, την Άννα Καρίνα να ληστεύει βενζινάδικο με "χορογραφία" Χοντρού-Λιγνού, τον Μπελμοντό να διαβάζει φωναχτά βιβλία τέχνης και τους δύο μαζί σε αυτοσχέδια σκετσάκια για το Βιετνάμ, ζητιανεύοντας Δολάρια από αμερικανούς ναύτες. Κι όταν το θέλει, μετατρέπει την ταινία του στο ύψιστο συγκινητικό δράμα, επαναλαμβάνοντας το υπέροχο μουσικό θέμα του Αντουάν Ντουαμέλ που μυρίζει έρωτα. Αφού για τον έρωτα γίνονται όλα αυτά, έτσι κι αλλιώς. Μόνο που ο έρωτας αυτός είναι καταδικασμένος από την αρχή και το γνωρίζουμε πολύ καλά, αφού ο Γκοντάρ φρόντισε να το μοιραστεί μαζί μας από την πρώτη στιγμή, από τον ίδιο τον τίτλο της ταινίας. Πώς μπορείς να εμπιστευθείς άλλωστε μια γυναίκα που σε αποκαλεί "Πιερότο" της; -αυτή είναι άλλωστε η έννοια του "τρελού πιερό". Ένας ερωτευμένος Πιερότος είναι λοιπόν ο Φερντινάν, μέσα στην αυλή των θαυμάτων της αγαπημένης του, σε ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή και μέσα από μια ερωτική επιστολή αποχαιρετισμού, γραμμένη λες προτού ακόμα γνωριστούν. 

Ο Ζαν-Πωλ Μπελμοντό ήταν υποψήφιος για BAFTA Καλύτερου Ξένου Ηθοποιού.

Για περισσότερες κριτικές ταινιών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.

Αν αγαπάτε το γαλλόφωνο σινεμά, θα βρείτε κείμενα και κριτικές από το αρχείο του Cinemano, εδώ.

Αν αγαπάτε τις περιπέτειες και τη δράση, κλικ εδώ.