La strada (1954) (A/M)

Ελληνικός τίτλος: Πουλημένη από τη μητέρα της

Δραματική ταινία της Dino De Laurentiis σε σκηνοθεσία Φεντερίκο Φελίνι, με τους Τζουλιέτα Μασίνα, Άντονυ Κουίν, Ρίτσαρντ Μπέηζχαρτ, Άλντο Σιλβάνι.

Η Τζελσομίνα, μια νεαρή, λίγο αφελής μα ονειροπόλα γυναίκα μαθαίνει μια μέρα πως η αδελφή της, η Ρόζα, που ταξίδευε μαζί με τον μασίστα Ζαμπανό, πέθανε ξαφνικά. Αυτός είναι και ο λόγος που ο Ζαμπανό πολύ σύντομα επιστρέφει στο σπίτι τους και ρωτά τη μητέρα της αν δέχεται να του αντικαταστήσει τη Ρόζα με τη Τζελσομίνα, προσφέροντάς της 10.000 λιρέτες. Η γυναίκα πάμφτωχη ήταν, κι άλλα στρώματα είχε να θρέψει, οπότε συμφωνεί και ο Ζαμπανό φεύγει με το νέο του απόκτημα. Για την Τζελσομίνα που κλαίει σπαρακτικά, αυτό δεν θα ήταν παρά η αρχή μιας ολόκληρης ζωής στους δρόμους, είτε με τον θίασο του βίαιου μασίστα που όμως έχει αγαπήσει είτε στο πλευρό άλλων περιστασιακών φίλων και συνοδοιπόρων.

Εμβληματική στιγμή στην ιστορία του παγκόσμιου κινηματογράφου και ευτυχής συνύπαρξη περίσσιου ταλέντου είναι τούτη εδώ η (τέταρτη μόλις) ταινία του Φελίνι, ο οποίος παντρεύει τον νεορεαλισμό με αυτήν την τόσο γνώριμη ποιητική του ματιά που θα απογείωνε και τις μετέπειτα ταινίες του σε δυσθεώρητα ύψη και θα τις καθιστούσε μοναδικές με την πλήρη έννοια της λέξης. Με την κάμερα του Οτέλο Μαρτέλι να σέρνεται στους δρόμους μαζί με τους πρωταγωνιστές, καλυμμένη από τη σκόνη των χωματόδρομων και λουσμένη σε αυτό το ολόλαμπρο φως, ο Φελίνι αγκαλιάζει την τραγική φιγούρα της Τζελσομίνας και την αγιοποιεί εν λόγω και πράξει. Και όσο οι μελωδίες του Νίνο Ρότα προσπαθούν μέσα στη λεπτότητά τους να εξισορροπήσουν την αγριάδα της εικόνας, η Τζελσομίνα υποφέρει, ελπίζει, αγαπά, χαμογελά, τρομάζει και υποφέρει και μαζί της εμείς, αποσβολωμένοι θεατές αυτής της σύγχρονης τραγωδίας που ξετυλίγεται μέσα από νούμερα τσίρκου και πλανόδιων μπουλουκιών που ζουν τη φτώχια τους μέσα από τον οβολό της φτώχιας των άλλων. Και μέσα στο κάδρο της, σαν πίνακας ζωγράφου μαγικού, η Τζουλιέτα Μασίνα, τραγωδός και συνάμα κλόουν, με το παραμορφωτικό της μακιγιάζ να κάνει ακόμα πιο σπαραξικάρδιο το κλάμα στην ψυχή της πίσω από το χαμόγελο της ατραξιόν. Και να ταυτίζεται στο πρόσωπό της μια ολόκληρη χώρα, ηττημένη μα και προδομένη από τους συμμάχους της και τις ελπίδες της, τώρα ναι μεν με το μέρος των νικητών, αλλά με την αξιοπιστία της αιώνια πληγωμένη, να φτιασιδώνεται και να γελάει δυνατά στο κατώφλι αυτής της νέας, άγνωστης εποχής, περιμένοντας κάποιος να της ανοίξει επι τέλους την πόρτα και να της κάνει μια τεράστια αγκαλιά. 

Η ταινία κέρδισε τον Αργυρό Λέοντα στο Φεστιβάλ Βενετίας και Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας ενώ ήταν υποψήφια και στην κατηγορία Πρωτότυπου Σεναρίου. Δύο υποψηφιότητες BAFTA. 

Για περισσότερες κριτικές ταινιών, σειρών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.

Αν αγαπάτε τις δραματικές ταινίες, θα βρείτε το αρχείο κειμένων του Cinemano, εδώ.