Druk (2020)
Ελληνικός τίτλος: Άσπρο πάτο
Δραματική κομεντί της Zentropa σε σκηνοθεσία Τόμας Βίντερμπεργκ, με τους Μαντς Μίκελσεν, Τόμας Μπο Λάρσεν, Λαρς Ράντε, Μάγκνους Μίλανγκ, Μαρία Μπόνεβι, Σούσε Βολντ.
Να σας συστήσουμε τον Μάρτιν, τον Τόμμυ, τον Πήτερ και τον Νικολάι. Φίλοι και συνάδελφοι -καθηγητές σε γυμνάσιο της Κοπεγχάγης- και όλοι τους γύρω στα 40, έχουν αρχίσει μάλλον να βυθίζονται σε μια ανεπιθύμητη αλλά και αναπόφευκτη ρουτίνα. Χωρίς να το καταλαβαίνουν έχουν γίνει κάπως πληκτικοί, ενώ έχουν χάσει κάθε ενδιαφέρον αλλά και τη δυνατότητα να προκαλούν οι ίδιοι το ενδιαφέρον, γεγονός που είναι έντονα προβληματικό στην επαφή τους με τα παιδιά στο σχολείο. Ο Μάρτιν, ειδικά, τραβάει και κάτι ζόρια στο σπίτι, τα οποία δεν φαίνεται να έχει τη δύναμη να αντιμετωπίσει, αφήνοντας τη γυναίκα του να κάνει παιχνίδι μόνη της, μην προβλέποντας καν τις συνέπειες. Και κάπως έτσι, τη βραδιά των γενεθλίων του Νικολάι, όταν η κουβέντα έρχεται στη θεωρία του ψυχιάτρου Φιν Σκέρντερουντ που υποστηρίζει ότι ο άνθρωπος είναι πιο χαλαρός και πιο δημιουργικός όταν η περιεκτικότητα αλκοόλ στο αίμα του είναι στο 0,05 σταθερά, ο Μάρτιν την αποδέχεται ως επιφοίτηση. Παρ' ότι οι υπόλοιποι της παρέας αντιδρούν, πολύ σύντομα αποφασίζουν να ενδώσουν (για το καλό της επιστήμης) θέτοντας πολύ συγκεκριμένους κανόνες: ποσοστό αλκοόλ στον οργανισμό τους ποτέ κάτω από 0,05 και ούτε μια γουλιά μετά τις 8 το βράδυ.
Ποτέ άλλοτε μια ταινία με θέμα που φαινομενικά δεν ενδιαφέρει κανέναν δεν είχε τόσο μεγάλο ενδιαφέρον. Ποτέ άλλοτε ταινία δεν είχε αγκαλιάσει με τόση γνώση και αγάπη την ψυχοσύνθεση του άνδρα. Ποτέ άλλοτε ταινία δεν είχε κατορθώσει να μας χαρίσει μια δεύτερη ευκαιρία στην εφηβεία. Ποτέ άλλοτε ταινία δεν είχε τολμήσει να πει τόσο νηφάλιες αλήθειες σε κατάσταση μόνιμης μέθης. Πώς να μην υποκλιθείς στο εξαιρετικό σενάριο αυτού εδώ του φιλμ, αλλά και στην τόσο δουλεμένη εξονυχιστικά στις λεπτομέρειες σκηνοθεσία που κατορθώνουν να μετατρέψουν σε τραγικά συναρπαστικό τον παλιμπαιδισμό τεσσάρων πληκτικών σαραντάρηδων που όμως μέσα από τη μέθη τους αντιλαμβάνονται καλύτερα όλα όσα δεν μπορούσαν νηφάλιοι. Ο πολυβραβευμένος (και δικαίως) φέτος σκηνοθέτης Τόμας Βίντερμπεργκ (που συνυπογράφει και το σενάριο με τον Τομπίας Λίντχολμ) αποδεικνύεται μεγάλος μάστορας, ισορροπώντας πάντοτε σε ένα λεπτό σκοινί ερμηνείες, ιστορία και αφήγηση χωρίς ποτέ να ξεφεύγει στα άκρα το παραμικρό. Ξέρετε τι είναι να σκηνοθετείς τέσσερις μονίμως μεθυσμένους ρόλους και να μην γίνεται τίποτα γελοίο; Ή να γυρίζεις την πιο τραγική στιγμή στην οικογενειακή ζωή του πρωταγωνιστή σου, με αυτόν μεθυσμένο να αντιμετωπίζει τη γυναίκα του; Και όχι μόνο η παραμικρή σκηνή να μην ξεφεύγει σε μπαλαφάρα, αλλά να προσδίδεις και στην κάθε μία ξεχωριστά αυτήν την ανάρμοστη κινηματογράφηση ευθυμίας, λες και τα πάντα στην οθόνη έχουν πιει, λες και τα ποσοστά αλκοόλ στο αίμα των θεατών έχουν ανέβει κι αυτά στο 0,05 λες και συμμετέχουμε όλοι σε μια διονυσιακή γιορτή.
Μπροστάρης όλων αυτών ο Μαντς Μίκελσεν, παραδίδει μαθήματα υποκριτικής και χωρίς ποτέ να προδίδει το (εξαιρετικό) σύνολο, κάνει την ταινία προσωπική του υπόθεση. Φοβισμένος σαν δαρμένο σκυλί, απόμακρος σαν να κουβαλάει το στίγμα του απόκληρου και έχοντας παρατήσει τα πάντα -μαζί με τη ζωή του- στην αρχή, μεταμορφώνεται με την κάθε σκηνή που περνά, με την κάθε γουλιά που κατεβάζει, σε έναν άλλον Ματίας που όμως είναι ο ίδιος άνθρωπος που μέσα στη μέθη του επιστρέφει στο πιο υγιές ψυχικά παρελθόν του. Με μια ερμηνεία που βγαίνει κυριολεκτικά από κάθε σπιθαμή του κορμιού του, μαζί με φωνή, ρυτίδες και βλέμμα, ο Μίκελσεν ανεβάζει σε δυσθεώρητα ύψη των πήχυ για τον ίδιο του τον εαυτό, καθώς ξεχωρίζει αλλά πάντα ως μέρος του συνόλου, χωρίς να κλέβει την ταινία από κανέναν. Με σπουδαία δουλειά σε φωτογραφία (Στούρλα Μπραντθ Γκρέβλεν) και μοντάζ (Γιάνους Μπίλεσκοφ Γιάνσεν και Ανν Όστερουντ) αλλά και με μουσικές επιλογές που μοιάζουν να γράφτηκαν για κάθε σκηνή ειδικά, η ταινία μετουσιώνεται απρόσμενα σε μια υπέρλαμπρη γιορτή της ίδιας της ζωής, από τα σκοτάδια της αρχής μέχρι το φωτεινό αυτό φινάλε που θες να κρατήσεις για πάντα δικό σου και να το βλέπεις όποτε νιώθεις πως η ζωή σε παίρνει από κάτω.
Όσκαρ Διεθνούς Ταινίας (και υποψηφιότητα Σκηνοθεσίας), BAFTA Ταινίας όχι στην Αγγλική (και άλλες τρεις υποψηφιότητες), Σεζάρ Καλύτερης Ξένης Ταινίας, 5 Βραβεία Ρόμπερτ της Ακαδημίας Κινηματογράφου της Δανίας (Πρωτότυπο Σενάριο, Μοντάζ, Καλύτερου Ηθοποιού, Σκηνοθεσίας, Καλύτερης Ταινίας) και συνολικά 12 υποψηφιότητες, 4 Βραβεία της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου (Ευρωπαίων Σεναριογράφων, Ευρωπαϊκής Ταινίας, Ευρωπαίου Σκηνοθέτη, Ευρωπαίου Ηθοποιού).
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου