F9 (2021)

Ελληνικός τίτλος: Μαχητές των δρόμων 9

Περιπέτεια της Universal σε σκηνοθεσία Τζάστιν Λιν, με τους Βιν Ντήζελ, Μισέλ Ροντρίγκεζ, Ταϋρίζ Γκίμπσον, Κρις "Lucacris" Μπρίτζες, Τζων Σένα, Νάταλι Εμμάνιουελ, Τζορντάνα Μπρούστερ, Έλεν Μίρεν, Κερτ Ράσελ, Σαρλίζ Θερόν, Φιν Κόουλ, Τούε Έρστεντ Ράσμουσεν, Βίνι Μπένετ. 

Βρισκόμαστε δύο χρόνια μετά την προηγούμενη ταινία όπου βρίσκουμε τον Ντομ να έχει αποσυρθεί και να μεγαλώνει απομονωμένος τον γιο του τον Μπράιαν, μαζί με τη γυναίκα του τη Λέτυ, κάπου στη Νότιο Αμερική. Όμως εμφανίζονται απροειδοποίητα τρία μέλη της ομάδας με νέα για τον κ. Κανένα, του οποίου το αεροσκάφος συνετρίβη λίγο πιο μακριά από εκεί που βρίσκεται ο Ντομ. Με τον ίδιο αλλά και τη Σάιφερ που επρόκειτο να οδηγηθεί στη φυλακή, άφαντους, όλοι μαζί προσπαθούν να πείσουν τον Ντομ να τους βοηθήσει να τους εντοπίσουν προτού να είναι αργά, καθώς, σύμφωνα με πληροφορίες τους, ο κ. Κανένας μετέφερε και ένα πολύ σημαντικό εξάρτημα που δεν θα έπρεπε ποτέ να πέσει σε λάθος χέρια. Όσο κι αν όλα αυτά ήταν από μόνα τους σημαντικά, ο Ντομ αποφασίζει να συμμετάσχει σε αυτήν την επικίνδυνη αποστολή, όταν συνειδητοποιεί πως στην υπόθεση εμπλέκεται και ο αδελφός του ο Τζέηκομπ, άγνωστος σε όλους, τον οποίο είχε να δει από τη μοιραία εκείνη ημέρα που σκοτώθηκε ο πατέρας τους σε αγώνα αυτοκινήτων.

Με το πέρασμα των χρόνων κάποια πράγματα ωριμάζουν σαν τον παλιό κρασί. Κάποια άλλα, αρνούνται πεισματικά να αλλάξουν και μένουν πάντα ίδια. "Οι μαχητές των δρόμων" για παράδειγμα, εδώ στην 9η ταινία της σειράς και δέκατη του ευρύτερου σύμπαντος (μαζί το "Fast & Furious: Hobbs & Shaw" του 2019), δεν αλλάζουν το παραμικρό σε ύφος, στυλ και αφήγηση, αφού συνταγή που πετυχαίνει δεν την πειράζεις ποτέ, κάτι που η Universal γνωρίζει πολύ καλά 20 ολόκληρα χρόνια από την πρώτη ταινία. Αν κάτι πλέον είναι βέβαιο είναι πως μιλάμε για σήριαλ, το οποίο μάλιστα έχει αρχίσει να παίζει και με όλες τις συμβάσεις της σαπουνόπερας: χαμένα (και άγνωστα στους πάντες) αδέλφια που επανεμφανίζονται, νεκροί που "ανασταίνονται", εμβόλιμες εμφανίσεις από χαρακτήρες προηγούμενων ταινιών (ή να πω "επεισοδίων";) και μια άκρατη έφεση στην υπερβολή για την οποία δεν ντρέπεται κανείς. Γιατί να ντραπεί όμως; Χάριν όλων αυτών έχουμε μια ασύλληπτη σεκάνς (μόλις στο πρώτο εικοσάλεπτο) με ένα πρωτοφανές αυτοκινητοκυνηγητό σε ναρκοπέδιο, αμάξια να κάνουν -σχεδόν- μπάντζι τζάμπινγκ, τεράστιες νταλίκες να διπλώνουν κατακόρυφα και εκτοξεύσεις στο διάστημα. Και προφανώς αυτά δεν είναι τα μοναδικά που συμβαίνουν στην οθόνη κατά τη διάρκεια αυτού του απολαυστικότατου blockbuster μεγατόνων, το οποίο καλείσαι να απολαύσεις απενοχοποιημένος από την αρχή μέχρι το τέλος αλλά και να συγκινηθείς σε κάποιες στιγμές, όπως άλλωστε προτάσσουν οι συμβάσεις κάθε καλής σαπουνόπερας. 

Με έμφαση στα της οικογένειας (τα οποία όμως επαναλαμβάνονται αχρείαστα περισσότερες φορές από όσο αντέχεις) και με μια απρόσμενη βουτιά στα τραγικά, εφηβικά χρόνια του Ντομ, το 9ο κεφάλαιο των "Μαχητών" χρησιμοποιεί τα ίδια υλικά για να φορτώσει όμως περισσότερο το τραπέζι και με άλλα νόστιμα πιάτα -της ίδιας πάντα συνταγής- με το άγχος της γιαγιάς που δεν θέλει με τίποτα να μείνεις νηστικός. Εννοείται βέβαια πως το θέαμα είναι χορταστικό (το φροντίζει και η άνω των 2 ωρών διάρκεια αυτό), απλά, οι διάλογοι θα μπορούσαν να μην είναι τόσο προφανείς και τόσο επαναλαμβανόμενα αναμενόμενοι, αλλά να έμοιαζαν πιο πολύ σε αυτούς που φύλαξαν για τη Σαρλίζ Θερόν (την οποία θα ήθελες να έβλεπες και περισσότερο) και για τη Έλεν Μίρεν. Ή ακόμα και κάποιες "οικογενειακές" σκηνές μοιάζουν να περισσεύουν, οπότε καλά θα είχε κάνει κάποιος να έλεγε στη γιαγιά πως δεν χρειάζεται να φορτώσει τόσο το τραπέζι. Και με λιγότερα πιάτα, πάλι χορτάτοι και χαρούμενοι θα ήμαστε. Εννοείται πως μουσικές, μοντάζ και εφφέ είναι οι απόλυτοι πρωταγωνιστές που συναρπάζουν, ενώ το εύρημα με τους ηλεκτρομαγνήτες και πρωτόγνωρο είναι και ανεβάζει την αδρεναλίνη κατά τα κυνηγητά στα ύψη. Όπως και οι νάρκες που έχουν προηγηθεί... Όπως και η γέφυρα που γκρεμίζεται ενόσω τη διασχίζουν... Όπως και οι πύραυλοι... Όπως και κάθε σκηνή καταδίωξης που τη ζεις με το στόμα ανοιχτό σαν παιδάκι που ανεβαίνει στα καινούργια παιχνίδια ενός κολοσσιαίου λούνα παρκ. Αυτό δεν είναι και το ζητούμενο, άλλωστε; 

Εν τω μεταξύ, μια σκηνή που εμφανίστηκε -εν μέσω χειροκροτημάτων από το κοινό στην αίθουσα- εμβόλιμη στους τίτλους τέλους, υπόσχεται ακόμα μια ταινία (είτε τη δέκατη, είτε ακόμα ένα spin-off), οπότε κρατήστε την όρεξή σας για ακόμα περισσότερα γκάζια. 

Για περισσότερες κριτικές ταινιών, σειρών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.