Rita, la figlia americana (1965) (Α/Μ)

Ελληνικός τίτλος: Ρίτα, ένα κορίτσι απ' την Αμερική 

Μουσική αισθηματική κομεντί της Titanus σε σκηνοθεσία Πιέρο Βιβαρέλι, με τους Τοτό, Ρίτα Παβόνε, Φαμπρίτσιο Καπούτσι, Λίνα Βολόνγκι, Ουμπέρτο Ντ' Όρσι και το συγκρότημα The Rokes.

O καθηγητής Σεραφίνο Μπενβενούτι είναι πολύ δυστυχισμένος αφού κανείς δεν αναγνωρίζει το μουσικό του ταλέντο. Λάτρης της κλασσικής μουσικής, θέλει να διακριθεί ως διευθυντής ορχήστρας και να ξεπεράσει ακόμα "και αυτόν τον Γερμανό", όπως αναφέρεται στον φον Κάραγιαν, αρνούμενος καν να πει το όνομά του σωστά. Κληρονόμος μιας μεγάλης βιομηχανίας ζυμαρικών, αναγκάζεται να ακούει το έξαλλο κοινό του να τον αποκαλεί "μακαρονά", αδιαφορώντας για το ταλέντο του (το οποίο όμως είναι ανύπαρκτο). Πλούσιος καθώς είναι, αποφασίζει να κάνει και τον καλό Σαμαρείτη, υιοθετώντας ένα ορφανό κορίτσι από τη Χιλή, τη Ρίτα. Μολονότι εκείνος νομίζει πως θα παραλάβει μωρό, στο αεροδρόμιο εμφανίζεται μια όμορφη και τσαχπίνα κοπέλα, που μολονότι τον αγαπά αμέσως, πληγώνει το μουσικό του ένστικτο αφού δεν αργεί να γίνει φίλη με τους "γιεγιέδες" στο κλαμπ "Ντομάτα", που βρίσκεται απέναντι από το σπίτι του καθηγητή.

Η εμβληματική φιγούρα του Τοτό, βασιλιά της ιταλικής κωμωδίας, συναντά την ανερχόμενη σούπερ σταρ της ιταλικής ελαφράς μουσικής Ρίτα Παβόνε, σε αυτήν εδώ τη χαριτωμένη μα παντελώς αφελή, μουσική κωμωδία, της οποίας το σενάριο κάνει τα πάντα να συνδυάσει τους δύο πρωταγωνιστές στην οθόνη, όχι όμως και με τρελή επιτυχία. Κατακρεουργημένο από τους κριτικούς στην εποχή του που το θεώρησαν πληγή στην καριέρα του Τοτό, το φιλμ στα σημερινά μάτια έχει μια γλυκιά, λαϊκή νοσταλγία, ενώ ειδικά σε εμάς στην Ελλάδα θυμίζει πλείστες όσες κωμωδίες, μουσικές και μη, η εγχώρια κινηματογραφία γύριζε με το κιλό -δεν ξέρω γιατί αλλά δεν έπαψα ούτε στιγμή να φαντάζομαι τον Νίκο Σταυρίδη στον ρόλο του καθηγητή. Βέβαια, για να λέμε και του στραβού το δίκιο, το σενάριο είχε να εξυπηρετήσει έναν και μόνο στόχο: να εμφανίσει την οθόνη τη Ρίτα Παβόνε και να της δώσει την ευκαιρία να τραγουδήσει τις επιτυχίες από τον νέο της δίσκο. Οι φίλοι μας οι Ιταλοί, μάλιστα, έχουν και ειδική ονομασία για αυτό το κινηματογραφικό "υπο-είδος", που το αποκαλούν "Μουζικαρέλο". Κανόνας απαράβατος των ταινιών αυτών ήταν να έχουν διάσημους τραγουδιστές σε πρώτο ρόλο, οι οποίοι παρουσιάζουν τις μεγάλες τους επιτυχίες, εντός ενός "νεανικού και ανάλαφρου" κλίματος. Μάλιστα, χάρη στο Netflix που έχει ανεβάσει κάμποσες τέτοιες, είδα πρόσφατα και το "Θεέ μου, πόσο σ' αγαπώ" με την Τζιλιόλα Τσινκουέτι. Διαβάζω πως για τον Τοτό, τούτη εδώ η ταινία υπήρξε το ένα και μοναδικό "μουζικαρέλο" του, ενώ στην πρόζα τη φωνή της Ρίτα Παβόνε είχε ντουμπλάρει η Αλίντα Καπελίνι. Το συγκρότημα "The Rokes" που εμφανίζεται στην ταινία ήταν πραγματικό, εξ Αγγλίας προερχόμενο, με πολύ μεγάλη καριέρα όμως επί ιταλικού εδάφους. 

Για την ιστορία, τέλος, να αναφέρω πως η λέξη "musicarello" είναι σύνθετη και αποτελείται -προφανώς- από τη "μουσική" στα Ιταλικά (musica) και το "Carosello", που ήταν ο τίτλος μιας αιωνόβιας τηλεοπτικής εκπομπής-βαριετέ της RAI που έπαιζε καθημερινά επί 20 χρόνια, με συνολικά 7.261 επεισόδια και συνδύαζε τα κωμικά σκετς με τις νέες μουσικές επιτυχίες.

Για περισσότερες κριτικές ταινιών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.