L'année dernière à Marienbad (1961) (A/M)

Ελληνικός τίτλος: Πέρυσι στο Μαρίενμπαντ

Δραματική ταινία της Cocinor σε σκηνοθεσία Αλαίν Ρεναί, με τους Ντελφίν Σεϋρίγκ, Τζόρτζιο Αλμπερτάτσι, Σασά Πιτέφ.

Σε ένα υπερ-πολυτελές ξενοδοχείο, ένας άνδρας προσπαθεί να θυμίσει σε μια γυναίκα πως την προηγούμενη χρονιά είχαν συναντηθεί ξανά στο Μαρίενμπαντ και πως του είχε ζητήσει να περιμένει έναν χρόνο προτού του απαντήσει αν δέχεται να φύγει μαζί του. Εκείνη αρνείται ότι είχαν συναντηθεί αφού η ίδια ουδέποτε είχε πάει στο Μαρίενμπαντ, όταν στο μεταξύ ένας δεύτερος άντρας που ενδεχομένως είναι ή και δεν είναι ο σύζυγός της, εμφανίζεται ως απειλητική φιγούρα προκαλώντας τον φόβο σε εκείνη ενώ οδηγεί εκείνον σε μια σειρά από ταπεινωτικές ήττες σε παιχνίδια χωρίς σκοπό και κανόνες.

Εάν στο "Χιροσίμα, αγάπη μου" οι δύο εραστές εξομολογούνταν ο ένας στον άλλον τον έρωτά τους μέσα από τις μεγάλες ερωτικές ιστορίες του παρελθόντος τους, σε έναν τόπο που ξαναγεννιέται από την ατομική στάχτη, στο "Μαρίενμπαντ" ένας άντρας προσπαθεί να πείσει μια γυναίκα για τον έρωτα που έχουν ζήσει, μέσα σε έναν τόπο που μοιάζει νεκρός, σαν να κατοικείται μόνο από φαντάσματα του παρελθόντος. Και κάπως έτσι ο Αλαίν Ρεναί συνεχίζει να κινηματογραφεί καταδικασμένους έρωτες περνώντας από το ιστορικό πλαίσιο στον σουρεαλισμό και από την πραγματικότητα στη φαντασίωση, στο όνειρο και τον εφιάλτη. Αν στη "Χιροσίμα" όμως υπήρχαν ψήγματα λύτρωσης και αναγέννησης από την καταστροφή, στο "Μαρίενμπαντ" τα πάντα είναι καταδικασμένα καθώς οδηγούνται μαθηματικά στον όλεθρο και την ανυπαρξία. 

Με μια πρωτόγνωρη αισθητική φόρμα που μοιάζει με βουβή ταινία την οποία κάποιος αφηγείται, με καμένα λευκά και έντονα κοντράστ του διευθυντή φωτογραφίας Σασά Βιερνύ, που σε ταξιδεύουν υποσυνείδητα στα χρόνια του '20 και σε ένα τοπίο που όσο κι αν σφύζει από ζωή, στην ουσία μοιάζει ακατοίκητο σαν μουσείο, το σενάριο του Αλαίν Ρομπ-Γκριγέ ξετυλίγεται σαν εφιάλτης, μέσα στις ονειρικές αίθουσες του ανακτόρου και τους παραμυθένιους κήπους του. Σαν όνειρο μέσα σε όνειρο και σαν επαναλαμβανόμενος νυχτερινός τρόμος, η απεγνωσμένη προσπάθεια εκείνου να πείσει τη γυναίκα που ερωτεύθηκε για το κοινό τους παρελθόν, ακούγεται ώρες-ώρες σαν θεία λειτουργία, πνιγμένη μέσα στη λάμψη των κρυστάλλινων πολυελαίων και τις αναχρονιστικά κλασσικές μελωδίες του Φρανσίς Σεϋρίγκ (αδελφού της πρωταγωνίστριας), αλλά και σαν επίκληση σε μια ισχυρότερη δύναμη, σαν ξόρκι που όσο το επαναλαμβάνεις τόσο περισσότερο νομίζεις πως θα πραγματοποιηθεί. Κι όλα αυτά, την ώρα που στην οθόνη αποκαλύπτονται εικόνες ανείπωτης ομορφιάς και λάμψης, από τα σκηνικά μέχρι τα κουστούμια και τα τοπία, δομημένες και μονταρισμένες (Ζασμίν Σασνέ, Ανρί Κολπί) με τέτοιον τρόπο όμως που μοιάζουν να αναδύουν ζόφο και θάνατο. Ένας μονόλογος απόγνωσης και συνάμα ικεσία για μια δεύτερη ευκαιρία, το "Πέρυσι στο Μαρίενμπαντ" είναι μια ταινία που περισσότερο ζεις παρά κατανοείς και εν τέλει μια εμπειρία που θα μείνει στο θυμικό σου σαν ένα όνειρο που δεν μπόρεσες ποτέ να ξεπεράσεις. Είτε καλό είτε εφιάλτη.

Η ταινία κέρδισε το Χρυσό Λιοντάρι στη Βενετία, ενώ ήταν υποψήφια για Όσκαρ Πρωτότυπου Σεναρίου, όπως και για BAFTA Καλύτερης Ταινίας.

Για περισσότερες κριτικές ταινιών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.