The father (2020)

Ελληνικός τίτλος: Ο πατέρας

Δραματική ταινία των Lionsgate/Film4 σε σκηνοθεσία Φλόριαν Ζέλερ, με τους Άντονυ Χόπκινς, Ολίβια Κόλμαν, Μαρκ Γκάτις, Ολίβια Γουίλλιαμς, Ρούφους Σιούελ.

Έχοντας μόλις εξωθήσει σε παραίτηση ακόμα μια γυναίκα που τον φρόντιζε, ο Άντονυ που παλεύει με την άνοια, νιώθει ιδιαίτερα ανήσυχος όταν η κόρη του η Ανν τού ανακοινώνει πως μετακομίζει μόνιμα από το Λονδίνο στο Παρίσι. Χωρίς να θέλει να παραδεχτεί πως στην ουσία δεν θέλει κανέναν άλλον να τον φροντίζει εκτός από εκείνη, ο Άντονυ αρχίζει να χάνει σταδιακά την επαφή του με την πραγματικότητα μην μπορώντας να ξεχωρίσει πάντοτε τα γεγονότα της ημέρας από τις μνήμες.

Ταινία ερμηνειών, σεναρίου και μοντάζ, ήταν προφανές ότι ο "Πατέρας" θα χάριζε το Όσκαρ στον πρωταγωνιστή του όποιος κι αν ήταν ο ανταγωνισμός. Είναι πραγματικά να τον χαζεύεις τον Άντονυ Χόπκινς σε αυτόν τον ρόλο, καθώς τον κάνει δικό του με τέτοια μαεστρία και εσωτερική δύναμη που είναι πραγματικά σαν να μεταμορφώνεται μπροστά στα μάτια σου, χωρίς ποτέ να καταφεύγει σε εκφραστικές υπερβολές. Αυτή όμως είναι και η μαγεία ολόκληρης της ταινίας, που παρ' ό,τι "μικρή" σε διάρκεια και μέγεθος (ή για να το θέσω διαφορετικά, όχι "μεγάλη"), κατορθώνει να ορθώσει ένα υψηλότατο παράστημα και να κρατήσει μόνιμη θέση στο μυαλό σας, ως αγαπημένη ανάμνηση και εμπειρία. Καθόλου άσχημα, θα μου πείτε, για μια ταινία που πραγματεύεται την απώλεια της μνήμης και της επαφής με την πραγματικότητα. Το σπουδαίο είναι πάντως, πως δεν το πραγματεύεται απλά αλλά το πραγματώνει επί της οθόνης, καθώς το σενάριο παίζει ακριβώς με την αντίληψη και τη μνήμη όχι μόνο του Άντονυ αλλά και τη δική μας, βάζοντάς μας σε μια εξίσου δυσάρεστη με αυτόν θέση που δεν μας επιτρέπει να διακρίνουμε το γεγονός από τη μνήμη ή την παραίσθηση. Είναι πολύ καλογραμμένο το σενάριο βλέπετε, από τον ίδιο τον σκηνοθέτη ο οποίος στην ουσία διασκευάζει το δικό του θεατρικό, παρέα με τον πολυτάλαντο Κρίστοφερ Χάμπτον, το οποίο καθοδηγεί τόσο τους ηθοποιούς όσο και την κάμερα του Μπεν Σμίδαρντ και το μοντάζ του Γιώργου Λαμπρινού, εντός ενός σκηνικού που μοιάζει διαρκώς να μεταβάλλεται. Με ικανές δόσεις χιούμορ που σου επιτρέπουν να πάρεις ανάσα από το δράμα αυτού του ανθρώπου που μοιάζει να ξεθωριάζει επάνω στην οθόνη, ο "Πατέρας" ξεχωρίζει για το μεγαλείο του και το ειδικό βάρος που δίνει στη λεπτομέρεια. 

Η ταινία ήταν υποψήφια για 6 Όσκαρ, εκ των οποίων κέρδισε τα 2 (Α' Ανδρικού και Διασκευασμένου Σεναρίου. Στις ίδιες ακριβώς κατηγορίες κέρδισε και στα BAFTA όπου επίσης είχε συνολικά 6 υποψηφιότητες. Βραβείο Γκόγια Καλύτερης Ευρωπαϊκής Ταινίας.

Για περισσότερες κριτικές ταινιών, σειρών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.