Como la espuma (2017)

Δραματική κομεντί σε σκηνοθεσία Ρομπέρτο Περέζ Τολέδο, με τους Σάρα Σάλαμο, Ντιέγκο Μαρτίνεζ, Νάτσο Σαν Χοσέ, Κάρλο Ντ'Ούρσι, Χαβιέ Μπαλεστέρος, Μαρία Κοτιέλο, Πέπε Ότσιο, Σέρχιο Τορίκο, Ελίζα Ματίλα, Αντριάν Εσπόζιτο, Μιγκέλ Ντιοσντάδο, Γιόνας Μπεραμί, Ντανιέλ Μουριέλ.

Μετά από δυστύχημα που τον καθήλωσε στην αναπηρική πολυθρόνα, ο Μίλο δεν έχει πλέον την παραμικρή διάθεση για ζωή, πόσω μάλλον για να γιορτάσει τα γενέθλιά του. Απελπισμένος, ο κολλητός του ο Γκους που είναι και χρόνια σιωπηλά ερωτευμένος μαζί του, ζητά από τη φίλη του την Καμίλα να τον βοηθήσει να οργανώσουν ένα πάρτυ της τελευταίας στιγμής και εκείνη με τη σειρά της κοινοποιεί στα social ανοιχτή πρόσκληση για ολοήμερο όργιο τύπου "όλοι οι καλοί χωράνε". 

"Ο έρωτας στα χρόνια της παρτούζας" θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ο τίτλος τούτης εδώ της προκλητικής μα εντελώς αφελούς δραμεντί που προσπαθεί να τυλίξει σεξ, γυμνό, συναίσθημα, δράμα, και κωμωδία σε γυαλιστερό περιτύλιγμα σαπουνόπερας που προκαλεί τόσο όσο ώστε να μην σοκάρει. Αμήχανο φιλμ που κάτι πάει να ψελλίσει για το κενό της ύπαρξής μας αλλά το κάνει τόσο προσεκτικά που τελικά "Σαν τον αφρό" (όπως μεταφράζεται ο πρωτότυπος τίτλος) δεν γίνεται τίποτα περισσότερο από μια χαριτωμένη σαπουνόφουσκα. Το θέμα είναι πως οι προθέσεις υπήρξαν σαφώς καλύτερες του αποτελέσματος. Εγκλωβισμένο μέσα στη βίλα που ο παραπληγικός Μίλο έχει κληρονομήσει, χρησιμοποιεί το εύρημα του οργίου για να συγκεντρώσει κάτω από την ίδια στέγη έναν μικρόκοσμο από χαρακτήρες των οποίων τις ιστορίες παρακολουθούμε παράλληλα. 

Το βασικό πρόβλημα είναι το "εύρημα" του οργίου αυτού καθ' εαυτού, το οποίο είναι τόσο ξεκάρφωτο και τόσο απίστευτα εύκολο στην οργάνωσή του (εμάς γιατί δεν μας προσκαλεί ποτέ κανείς πουθενά;) που εν τέλει δεν γίνεται ουδόλως πιστευτό, άρα πληγώνει και την αληθοφάνεια όλων όσων πρόκειται να ακολουθήσουν. Από την άλλη, οι μεμονωμένες ιστορίες των "συνδαιτυμόνων" μπορεί να έχουν η κάθε μία το δικό της ενδιαφέρον αλλά και αυτές είναι προβλέψιμες και μικροαστικές στον πυρήνα τους. Δεν έχω πρόβλημα με τα απλά, καθημερινά, μικροαστικά δράματα, όμως μην μου τα εντάσσεις σε πλαίσιο οργίου μόνο και μόνο για το "προχώ" και την πρόκληση. Αυτό που σώζει την ταινία είναι κάποιες επί μέρους στιγμές και κάποιοι από τους χαρακτήρες που ξεπερνούν την ευρύτερη ευκολία. Και είναι ακριβώς αυτές οι στιγμές που κατορθώνουν τελικά να σε συγκινήσουν και να σε κάνουν να ενδιαφερθείς λίγο περισσότερο.

Για περισσότερες κριτικές ταινιών, θεατρικών παραστάσεων, σειρών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.