Halloween Ends (2022) (ΙΜΑΧ)

Ελληνικός τίτλος: Η τελευταία νύχτα με τις μάσκες

Ταινία τρόμου των Universal/Miramax σε σκηνοθεσία Ντέηβιντ Γκόρντον Γκρην, με τους Τζέημι Λη Κέρτις, Άντι Μάτιτσακ, Γουίλ Πάτον, Ρόαν Κάμπελ. 

Τέσσερα χρόνια αργότερα από τη "Νύχτα με τις μάσκες 2", η Λώρι που ζει με την εγγονή της, προσπαθεί να συνηθίσει στην ιδέα ότι ο Μάικλ δεν θα επιτρέψει πια. Μετά από τόσα χρόνια απειλής και σκοτεινιάς, νιώθει έτοιμη να απολαύσει τη ζωή της, με τις σκιές του παρελθόντος να δίνουν τη θέση τους σε μια μικρή ακτίνα φωτός. Σαν από ένστικτο όμως, η Λώρι είναι πάντοτε έτοιμη να ανιχνεύσει το κακό και ακριβώς εξ αιτίας αυτού, εναντιώνεται στην ολοένα και πιο στενή σχέση της εγγονής της με τον Κόρεϋ, έναν νεαρό που προ ετών είχε κατηγορηθεί για τον θάνατο του μικρού παιδιού που είχε αναλάβει να φυλάσσει τη νύχτα του Χάλογουίν. 

Μετά από μια συναρπαστική εκκίνηση που ακολούθησε μια απογοητευτική συνέχεια, η νέα τριλογία της Νύχτας με τις Μάσκες ολοκληρώνεται με τούτην εδώ την ταινία που άφησε αμήχανους θεατές και κριτικούς ενώ μάλλον θύμωσε τους περισσότερους από τους fan της σειράς. Με κάθε σεβασμό όμως απέναντί τους, τα έργα δεν γυρίζονται για να ικανοποιούν τις δικές τους προσδοκίες. Ίσα-ίσα που όσο περισσότερο απομακρύνονται από αυτές τόσες περισσότερες πιθανότητες έχουν να παρουσιάσουν κάτι πρωτότυπο και απρόσμενο. Και στη συγκεκριμένη περίπτωση, το σενάριο του Πωλ Μπραντ Λόγκαν τολμά και το καταφέρνει. Με σαφή την πρόθεση της ταινίας (που διαφαίνεται και από τον τίτλο άλλωστε) να δώσει ένα τέλος (;) στην ιστορία, "Η τελευταία νύχτα με τις μάσκες" πηγαίνει την ιστορία ένα βήμα παραπέρα, αφήνει πίσω της τα όποια αναμενόμενα στερεότυπα και δίνοντας χώρο και χρόνο στους ήρωές της να ανασάνουν. Επενδύοντας στη γενικόλογη φλυαρία περί κακού της προηγούμενης ταινίας, σε τούτην εδώ ο φόβος του ενυπάρχοντος κακού κυριαρχεί και βρίσκει -κυριολεκτικά- τον δάσκαλό του σε έναν ταλαιπωρημένο από τις (κινηματογραφικές;) κακουχίες Μάικλ που ανακτά τις δυνάμεις του βλέποντας το έργο του να ξεπερνά εαυτόν. Ως αποτέλεσμα, έχουμε μια ταινία αρκούντως διαφορετική από ένα ακόμα κεφάλαιο συνεχόμενων εκρήξεων βίας, χωρίς αυτό να της μειώνει ούτε λεπτό την αγωνία ούτε τις σφαγές. 

Μου άρεσε πάρα πολύ ο τρόπος που διαχειρίζεται για ακόμα μια φορά τον χαρακτήρα της Λώρι (πάντοτε εντός κλίματος και εποχής η Τζέημι Λη Κέρτις, αλλά πρωτίστως ο πιτσιρικάς Ρόαν Κάμπελ στον ρόλο του μαθητευόμενου Κόρεϋ, ο οποίος μέσα στην παράνοια του όλου επιτυγχάνει να προσδώσει αποχρώσεις χαρακτήρα και μεταπτώσεων στον ήρωα που υποδύεται. Εξαιρετική επίσης βρήκα τη χρήση της μουσικής, τόσο της πρωτότυπης όσο και του εμβληματικού θέματος. Ακόμα κι αν αυτό είναι τελικά το τελευταίο κεφάλαιο του Μάικλ (ζωή να έχουμε, θα τον ξαναδούμε με κάποιον τρόπο στο σινεμά, είμαι σίγουρος), τότε είναι ένα κεφάλαιο που τιμά όσο και όπως πρέπει την πολυετή ιστορία του στην οθόνη, συνδέοντας όσο πιο μαστόρικα μπορεί το κυριολεκτικό τότε με το σήμερα. 

Για περισσότερες κριτικές ταινιών, θεατρικών παραστάσεων, σειρών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.