Island of death (1976)
Ελληνικός τίτλος: Τα παιδιά του Διαβόλου
Θρίλερ του Νίκου Μαστοράκη με τους Ρόμπερτ Μπέλινγκ, Σήλια Λάμπερτ, Τζέσικα Ντάμπλιν, Τζέραρντ Γκόναλονς, Τζάνις ΜακΚόνελ, Νίκο Τσαχιρίδη.
Ο Κρίστοφερ και η Σήλια, ένα ζευγάρι βρετανών, βρίσκεται στη Μύκονο όπου επιδίδονται σε σειρά δολοφονιών των έκλυτων του νησιού, καθώς φαίνεται ότι αμφότεροι πρεσβέυουν την αθωότητα και το ήθος. Με τη δράση τους να έχει ξεκινήσει ήδη από την πατρίδα τους, όπου η αστυνομία τούς παρακολουθεί, το ζευγάρι των σαδιστών μοιάζουν ασταμάτητοι, καθώς το έρημο, χειμωνιάτικο τοπίο του νησιού προσφέρει μοναδικό καταφύγιο για τη ματωμένη δράση τους.
Πρόκειται για τη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του Νίκου Μαστοράκη (την ίδια χρονιά είχε γυρίσει και το "Κορίτσι Βόμβα") και την πρώτη του αγγλόφωνη, προτού ακολουθήσουν μια σειρά από τίτλοι που κυκλοφόρησαν και στο εξωτερικό (μην σας πω πρωτίστως στο εξωτερικό), οι περισσότεροι εκ των οποίων ήταν θρίλερ, τρόμου και περιπέτειες. Με σενάριο ολίγον ό,τι νά'ναι (του Μαστοράκη επίσης), γεμάτο από υπερβολές που δεν έχουν καμία λογική, ερμηνείες άστα να πάνε και γενικότερα μια φτώχεια στην παραγωγή (ανεξάρτητη, επίσης του Μαστοράκη, πιθανώς από την τσέπη του) που οδηγεί σε απανωτά λάθη σε κάθε τεχνικό τομέα, εύκολα θα μπορούσε κάποιος να πετάξει την ταινία στα σκουπίδια, ειδικά δε αν συμπεριλάβουμε στην εξίσωση και το "ταμπού" του ονόματος του δημιουργού της για περιστατικά που ποσώς ενδιαφέρουν το παρόν κείμενο. Όμως, όχι, επ'ουδενί δεν πετάς την ταινία στα σκουπίδια για πολλούς και διάφορους λόγους.
Κατ' αρχήν είναι relevant της εποχής και του είδους της. Ναι, έχει φριχτά λάθη και κακοτεχνίες, όμως ύφος, στυλ, αντίληψη και ιδέες είναι ταυτόσημες με το ευρύτερο κινηματογραφικό κλίμα της εποχής και του συγκεκριμένου genre που πάντρευε παγκοσμίως το θρίλερ με το γυμνό και το σεξ. Και όλο αυτό ο Νίκος Μαστοράκης δείχνει (πέραν των λαθών, αλλά μην το ξαναλέμε) ότι όχι απλά το αντιγράφει, αλλά το κατέχει. Αιμομιξία, σαδισμός, ναρκωτικά, γυμνό, σεξ, αίμα, αποτρόπαιοι φόνοι, βιασμοί, όλα μπαίνουν στο ίδιο καλάθι, με φόντο μια χειμωνιάτικη Μύκονο έτσι ακριβώς όπως θα το γύριζε ο οποιοσδήποτε αντίστοιχος Μαστοράκης και στις δύο όχθες του Ατλαντικού. Ναι, B Movie είναι τα "Παιδιά του Διαβόλου" αλλά ούτε προσποιείται -προς τιμήν του- πως δεν είναι. Σε μια εποχή ειδικά που το ελληνικό σινεμά αργοπέθαινε, με τη Finos στα τελευταία της και τους διαδόχους της να γυρίζουν συνειδητά σκουπίδια, ταινίες σαν αυτήν θα μπορούσαν να είχαν δώσει μια άλλη ώθηση στην ελληνική κινηματογραφία και να την κατέτασαν στο διεθνές στερέωμα, ακόμα και στην αγορά των B Movies. Δεν είναι κακό αυτό, η Ιταλία έβγαλε πολλά λεφτά και γέννησε πολλά ονόματα ακριβώς με την ενασχόλησή της με αντίστοιχα Β Movies κάθε είδους που τα γύριζε στα Αγγλικά και τα πουλούσε στις αγορές όλου του κόσμου. Υπό αυτήν την έννοια λοιπόν, τα "Παιδιά του Διαβόλου" θα μπορούσαν να είναι το έναυσμα για μια τέτοια παλινόρθωση της ντόπιας κινηματογραφίας, εάν ολόκληρη η χώρα δεν κουβαλούσε επάνω της ταμπού και προκαταλήψεις ετών και εάν υπήρχαν κάποιοι άνθρωποι με όραμα να γυρίσουν κάτι περισσότερο από μια ακόμα κωμωδία παρεξηγήσεων με ταξιτζούδες και μπουζουκτσούδες, εκμεταλλευόμενοι τα ταλέντα κάποιων ανθρώπων που μπορούσαν να δουν τα πράγματα αλλιώς.
Για το ελληνικό, ιστορικό ενδιαφέρον του, παραθέτω και κάποια άλλα ονόματα συντελεστών, όπως του Νίκου Λαβράνου στη μουσική (τα τραγούδια ερμηνεύουν ο Δάκης και η Μίλλη), του Βασίλη Συρόπουλου στο μοντάζ, του Γιάννη Γαλάτη στα κοστούμια, του Σούλη Αθανασίου στη διεύθυνση παραγωγής και του Νίκου Γαρδέλη στη φωτογρφία. Εμείς μπορεί να κοροϊδεύουμε, αλλά η ταινία παίχτηκε σε πάρα πολλές χώρες του κόσμου -από τις ΗΠΑ και την Αργεντινή, στη Γερμανία, την Αυστραλία και την Ιαπωνία- ενώ αντίστοιχη επιτυχημένη πορεία είχε και στο home cinema. Σήμερα ας πούμε τη διαθέτει σε streaming η Amazon.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου