Apostle (2018)
Ελληνικός τίτλος: Απόστολος
Ταινία τρόμου του Netflix σε σκηνοθεσία Γκάρεθ Ήβανς, με τους Νταν Στήβενς, Μάικλ Σην, Μαρκ Λιούις Τζόουνς, Πωλ Χίγκινς, Λούσυ Μπόυντον.
Βρισκόμασε στο 1905, όταν ο Τόμας Ρίτσαρντσον ταξιδεύει σε ένα ερημικό νησί της Ουαλίας για να σώσει την αδελφή του, η οποία κρατείται όμηρος από μια θρησκευτική σέκτα που ζητά λύτρα για την απελευθέρωσή της. Παρουσιάζεται ως πιστός, ο οποίος μάλιστα σώζει τη ζωή του ηγέτη της κοινότητας, του Μάλκολμ Χάου, του οποίου κερδίζει αμέσως την εύνοια. Όσο όμως οι μέρες περνούν, ο Τόμας συνειδητοποιεί πως στο νησί συμβαίνει κάτι περισσότερο από ό,τι φαίνεται με την πρώτη ματιά, ειδικότερα όταν ανακαλύπτει τις θυσίες αίματος που λαμβάνουν χώρα.
Με μπέρδεψε λίγο αυτή η ταινία και μου άφησε ανάμεικτα συναισθήματα. Ξεκινά εξαιρετικά, με ένα σενάριο που σε βάζει αμέσως στο ζουμί και στο κλίμα και με μια φωτογραφία (Ματ Φλάνερυ) που σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό. Το ίδιο συναρπαστικά συνεχίζει και όσο ο βασικός ήρωας ανακαλύτπει σιγά σιγά το μυστήριο του νησιού ενόσω προσπαθεί να ανακαλύψει πού κρατείται η αδελφή του. Απέναντι στην καθώς πρέπει ερμηνεία του πειστικότατου Νταν Στήβενς, σκάει μύτη και ο Μάικλ Σην στον ρόλο του ηγέτη της αίρεσης, ο οποίος έχει αυτό το βλέμμα του τρελού και μας συστήνει μια πραγματική απειλή. Εξίσου ισορροπημένα αναπτύσσονται στο σενάριο (γραμμένο από τον σκηνοθέτη) και οι παράλληλες ιστορίες κάποιων εκ των πιστών, οι οποίες άλλωστε θα παίξουν ρόλο και στην εξέλιξη της υπόθεσης, οπότε μέχρι και περίπου τη μέση της ταινίας τα πάντα δείχνουν να δουλεύουν ρολόι. Μετά όμως, μολονότι έρχονται οι αποκαλύψεις και ο τρόμος και η αγωνία και η αγριάδα των φόνων, κάτι νιώθεις ότι δεν πάει καλά. Όχι ως προς την εκτέλεση, όμως, αλλά ως προς το συναίσθημα. Σε μια ταινία τρόμου είναι πολύ σημαντικός ο παράγοντας του σοκ. Και δεν αναφέρομαι μόνο στο σοκ όσων άγριων ή φρικιαστικών συμβαίνουν επί της οθόνης ούτε αποκλειστικά και μόνο στο σοκ του θεατή. Για να περάσει αυτό το συναίσθημα από την οθόνη προς το κοινό πρέπει πρώτα το σοκ να συντελείται εντός του μύθου. Και στον "Απόστολο" δεν επιτυγχάνεται αυτό. Βλέπετε, το μεγάλο μυστικό, το αποτρόπαιο μυστήριο και η φρίκη που τα περιβάλλει γίνονται αποδεκτά ως δεδομένα και ως φυσιολογικά, οπότε πώς περιμένεις να σοκάρεις τους θεατές σου όταν παρουσιάζεις κάτι αποτρόπαιο σε συσκευασία καθημερινότητας; Εκεί είναι που τα χαλάει η ταινία, εκεί είναι που εν τέλει απομακρύνεται από τον σκοπό της και μετατρέπει τον θεατή σε απλό παρατηρητή ο οποίος αδυνατεί να εισπράξει τον πόνο ή την αποστροφή που θα έπρεπε.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου