Candyman (1992)

Ταινία τρόμου της PolyGram σε σκηνοθεσία Μπέρναρντ Ρόουζ, με τους Βιρτζίνια Μάντσεν, Τόνυ Τοντ, Ζάντερ Μπέρκλεϋ.

Η φοιτήτρια Έλεν Λάυλ κατά τη διάρκεια της πτυχιακής της εργασίας με θέμα τους μύθους και τις δοξασίες, μαθαίνει τυχαία για τον αστικό θρύλο του Κάντυμαν. Σύμφωνα με την πεποίθηση πολλών, πρόκειται για έναν δολοφονικό μονόχειρα με γάντζο στη θέση της παλάμης που λείπει, ο οποίος εμφανίζεται όταν πεις το όνομά του πέντε φορές μπροστά στον καθρέφτη. Με τον θρύλο να θέλει τον Κάντυμαν να δρα στις εργατικές πολυκατοικίες των γκέτο, η Έλεν μαζί με μια συμφοιτήτριά της πηγαίνουν μέχρι τον ουρανοξύστη όπου ο Κάντυμαν φέρεται να είχε δολοφονήσει μια νεαρή γυναίκα. Μολονότι δεν πιστεύει απολύτως τίποτα από όλα όσα της αφηγούνται, αυτά που αντικρίζει είναι ανατριχιαστικά, ενώ οι πληροφορίες που συλλέγει αρχίζουν να την ιντριγκάρουν ακόμα περισότερο.

Είναι ακόμη μία άπαιχτη στους ελληνικούς κινηματογράφους ταινία, που στα χρόνια της είχε γίνει και η ίδια κάτι σαν αστικός θρύλος ανάμεσα στους φίλους του σινεμά και του τρόμου. Με μοναδικούς θεατές της όσους την είχαν αγοράσει από την Αγγλία ή την είχαν νοικιάσει από βίντεο κλαμπ που έφερναν κασέτες εισαγωγής (πολύ πριν βγει και από ελληνική εταιρεία), ο Κάντυμαν είχε ήδη γίνει διάσημος καθώς η φήμη του κυκλοφορούσε από στόμα σε στόμα. Φυσικά, το γκελ της ταινίας δεν ήταν καθόλου τυχαίο. Με ένα πολύ καλά δομημένο σενάριο, βασισμένο σε διήγημα του άρχοντα του τρόμου Κλάιβ Μπάρκερ, ο "Candyman" επιτυγχάνει εκεί όπου πολλές άλλες αντίστοιχες ταινίες αποτυγχάνουν: να δώσει αξιοπιστία και αληθοφάνεια στην ιστορία του. 

Τόσο ο αστικός θρύλος όσο και το ιστορικό background του δολοφόνου είναι τόσο σωστά τοποθετημένα στον κοινωνικο-οικονομικό ιστό της εποχής, που γίνονται αμέσως πιστευτά και άρα υποστηρίζουν την ύπαρξη του τρόμου και εντείνουν την αγωνία. Μάλιστα, έχουμε να κάνουμε με ένα φίλμ που αναδεικνύει και σχολιάζει θέματα φυλετικών διακρίσεων εντάσσοντάς τα στον πηρύνα της αφήγησης, χωρίς να κουνά δάχτυλο ή να τα μετατρέπει σε εξώφθαλμη καταγγελία, όπως κάποιες πρόσφατες ταινίες που ενθουσίασαν κοινό και κριτικούς. Ο Candyman μοιάζει με πραγματικό θρύλο βγαλμένο από την αφροαμερικανική παράδοση, με ρίζες και επιρροές από τις ΗΠΑ του νότου ή τα νησιά της Καραϊβικής, ενταγμένος σε ένα σύγχρονο αστικό περιβάλλον με συγκεκριμένες νόρμες και συνήθειες. Και εκεί ακριβώς βρίσκεται η επιτυχία του. Αυτός είναι και ο λόγος που μας τρομάζει τόσο πολύ: το ότι η ιστορία που παρακολουθείς μπορεί όντως να συμβεί. Σκηνικά, μοντάζ, εφφέ και φωτογραφία συνθέτουν ένα εξαιρετικό παζλ εικόνων και συναισθημάτων, το απειλητικό κλίμα συνεργάζεται εξαιρετικά με τις ξαφνικές τρομάρες που όμως υπάρχουν στις απόλυτα αναγκαίες δόσεις, ο Τόνυ Τοντ ως Κάντυμαν είναι εφιαλτικός και απίστευτα αληθινός, ενώ η μουσική του Φίλιπ Γκλας τα σπάει. Όποιος έχει δει την ταινία αμφιβάλλω αν έχει πει το όνομά Του πέντες φορές μπροστά στον καθρέφτη. 

Για περισσότερες κριτικές ταινιών και παρουσιάσεις σειρών και κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.