The little stranger (2018)
Ελληνικός τίτλος: Ο ανήλικος επισκέπτης
Δραματική ταινία τρόμου των Focus/Pathé/Film4 σε σκηνοθεσία Λέννυ Άμπραχαμσον, με τους Ντόμναλ Γκλήσον, Ρουθ Γουίλσον, Γουίλ Πόλτερ, Λιβ Χιλ, Σαρλότ Ράμπλινγκ.
Ο ταπεινής καταγωγής επαρχιακός ιατρός Φάραντέυ, επισκέπτεται την έπαυλη του Χάντρεντς Χωλ για να εξετάσει την αδιαθεσία μιας νεαρής υπηρέτριας. Κατά τη γνωριμία του με την οικογένεια των ιδιοκτητών, προσφέρεται να βοηθήσει και με τα τραύματα του νεαρού γιου Ρόντερικ, βετεράνου της Πολεμικής Αεροπορίας, τον οποίο ο Β' Παγκόσμιος έχει σημαδέψει κυριολεκτικά. Οι συχνές του επισκέψεις στην έπαυλη τον φέρνουν ακόμη πιο κοντά με την κόρη της οικογένειας, την Κάρολάιν, την οποία και φλερτάρει διακριτικά, γνωρίζοντας πως όσο κι αν έχουν παρακμάσει το σπίτι και η οικογένεια, δεν παύουν να έχουν αριστοκρατική προέλευση, όταν ο ίδιος δεν είναι παρά ο γιος μιας γυναίκας που κάποτε δούλευε εκεί ως υπηρέτρια. Οι γιατροί το 1947 μπορεί να ήταν χρήσιμοι, όχι όμως και κοινωνικά αποδεκτοί. Σίγουρα πάντως δεν είναι η καταγωγή του που δημιουργεί εμπόδια στα σχέδιά του με την Κάρολάιν, όσο μια σειρά από ανεξήγητα περιστατικά που αναστατώνουν την οικογένεια Έυρς, οι οποίοι ίσως και να γνωρίζουν περισσότερα από όσα παραδέχονται.
Όσο καταραμένη είναι η οικογένεια Έυρς, άλλο τόσο ταλαιπωρήθηκε και η ταινία, άνευ λόγου μάλιστα. Μολονότι με άριστες περγαμηνές σε επίπεδο ηθοποιών και συντελεστών (πρόκειται για μεταφορά ενός πολύ επιτυχημένου βιβλίου της Έμμα Ντόναχιου, με σκηνοθέτη υποψήφιο για Όσκαρ λίγα χρόνια νωρίτερα για το "Δωμάτιο"), ο "Ανήλικος Επισκέπτης" δεν ευτύχησε στο κινηματογραφικό του ταξίδι. Όχι μόνο ήταν χλιαρή η υποδοχή του σε ΗΠΑ και Μεγάλη Βρετανία, αλλά ούτε κατόρθωσε να βρει τον δρόμο του προς τις αίθουσες στον υπόλοιπο κόσμο. Στην Ελλάδα, ας πούμε, δεν παίχτηκε ποτέ (παρ' ό,τι είχε προγραμματιστεί σε κάποια φάση), ούτε κυκλοφόρησε σε dvd, την ίδια στιγμή που έχουν παιχτεί τέρατα και τέρατα στους κινηματογράφους. Υποθέτω πως η πανσπερμία των εταιρειών παραγωγής και ο καταμερισμός της τρελής ως προς τα δικαιώματα ανά γεωγραφική ζώνη έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στην κακή της διανομή. Στην Ελλάδα, ας πούμε, συνέπεσε χρονικά με τη μετακίνηση της Focus (ως θυγατρική της Universal) από την Odeon στη UIP, η οποία όμως έπαυε τη λειτουργία της στη χώρα μας, δίνοντας τη σκυτάλη στη νεοσύστατη Tulip. Θα μου πείτε "τι σημασία έχουν όλα αυτά για το αν είναι καλή ή κακή η ταινία" και προφανώς ως προς αυτό δεν έχουν την παραμικρή. Η περιέργειά μου όμως ως μελετητή, με υποχρεώνει να εκτιμήσω τους λόγους για τους οποίους μια ταινία τόσο ενδιαφέρουσα (γιατί είναι ενδιαφέρουσα και μάλιστα πολύ) χάθηκε στον δρόμο της προς τους θεατές.
Είναι ατμοσφαιρικότατος ο "Ανήλικος Επισκέπτης" και συναρπαστικός μέσα στην ησυχία του, τα ομιχλώδη του τοπία (υπέροχη η φωτογραφία του Όλε Μπρατ Μπίρκενλαντ) και τους αργούς ρυθμούς του. Με ολόσωστη διάρκεια, το σενάριο παίρνει τον χρόνο του να κλιμακωθεί προς το δράμα και το υπερφυσικό, έχοντας χτίσει έντεχνα τη σχέση του βασικού ήρωα (ψυχρός, απόμακρος, μυστηριώδης αλλά συμπαγής και συνεπής συνάμα ο Ντόμναλ Γκλήσον) όχι μόνο με την κοπέλα που ερωτεύεται (;) αλλά με το ίδιο το σπίτι. Είναι στιγμές που αντιλαμβάνεσαι πώς ό,τι κι αν υποτίθεται πως στοιχειώνει το σπίτι, είναι το ίδιο το σπίτι που έχει στοιχειώσει τη ζωή του δρ. Φάραντέυ, από εκείνη την πρώτη φορά που το είχε αντικρύσει με τα μάτια του ως μικρό παιδί. Κι είναι ακριβώς αυτή η σχέση του γιατρού με την νεαρή κληρονόμο (πάντοτε κυρίαρχη στην οθόνη η Ρουθ Γουίλσον) και η εξάρτησή του από το σπίτι αυτό καθ' εαυτό που στήνουν τον καμβά της ιστορίας, που είναι γεμάτη μυστικά, πόνο και τραγικότητα. Δεν έχουμε να κάνουμε με μια κλασική ταινία τρόμου, η απειλή όμως είναι πανταχού παρούσα από την αρχή, καθώς η απώλεια, ο πόνος στο σώμα και το μυαλό και ο φόβος της μοναξιάς και της απόρριψης παίζουν μια σειρά από παράξενα παιχνίδια στις ζωές αυτών των ανθρώπων που φαίνεται να τις συνδέει αυτό το μεγαλόπρεπο σπίτι, που διαλύεται από την εγκατάλειψη μέσα στα χρόνια. Ίσως να έπρεπε να είχαν προσεχθεί περισσότερο οι ισορροπίες δράματος-τρόμου ώστε να είναι πιο ξεκάθαρο το ύφος της ταινίας, το είδος της αν θέλετε. Από την άλλη, θα την αδικούσε κανείς κατάφωρα εάν την είχε κάνει να μοιάζει με μία ακόμα ιστορία στοιχειώματος, όταν η γοητεία της έχει να κάνει με την εμμονή και την εξάρτηση.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου