The Shadow of the Cat (1961) (Α/Μ)
Ελληνικός τίτλος: Ο τρόμος της μαύρης σκιάς
Θρίλερ της Universal σε σκηνοθεσία Τζων Γκίλλινγκ, με τους Αντρέ Μορέλ, Μπάρμπαρα Σέλλεϋ, Γουίλλιαμ Λούκας, Φρέντα Τζάκσον, Κόνραντ Φίλιπς.
Αγγλία, αρχές του 20ού αιώνα. Η πλούσια αριστοκράτισσα Έλλα Βέναμπλ δολοφονείται στην έπαυλή της από τον μπάτλερ της, ο οποίος μεταφέρει το πτώμα της για να το θάψει κάπου μέσα στο κτήμα, με τη βοήθεια του αφεντικού του και σύζυγο του θύματος, Γουώλτερ Βέναμπλ και της υπηρέτριας. Μοναδικός μάρτυρας του φόνου είναι η γάτα της Έλλα, η οποία έχοντας αντιληφθεί λες το έγκλημα, δεν χάνει την ευκαιρία να δείξει την αντιπάθειά της στους συνεργούς, οι οποίοι με τη σειρά τους θέλουν να την ξεφορτωθούν. Με την Αστυνομία να ξεκινά τις έρευνες για την εξαφάνιση -όπως θεωρούν- της γηραιάς κυρίας και έναν δημοσιογράφο να δείχνει έντονο ενδιαφέρον για την υπόθεση, η κατάσταση δεν αργεί να ξεφύγει εκτός ελέγχου και οι θάνατοι να πολλαπλασιάζονται.
Παρ' ότι έχουμε να κάνουμε με μία ακόμα ταινία μυστηρίου από αυτές τις φαινομενικά απλές και χαμηλού προϋπολογισμού (είναι παραγωγή της Hammer, αλλά δεν αναφέρεται για κάποιον λόγο), χωρίς τη λάμψη μεγάλων αστέρων ή τον πλούτο στην παραγωγή, "Ο τρόμος της μαύρης σκιάς" έχει ένα τέτοιο έξυπνο σενάριο γραμμένο από τον Τζωρτζ Μπαξτ που πραγματικά ξεχωρίζει. Η παρουσία της γάτας-αυτόπτη μάρτυρα μέσα στην έπαυλη καθώς και η συμπεριφορά της μπροστά στους ενόχους ή τον δημοσιογράφο είναι τόσο έξυπνα γραμμένη και γυρισμένη ώστε να μην δηλώνεται ούτε να απορρίπτεται ποτέ απερίφραστα τίποτα το μεταφυσικό και ο καθείς να βγάζει τα δικά του συμπεράσματα. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως η ταινία αφήνει εκκρεμότητες... Ίσα-ίσα, τα πάντα οδεύουν προς ένα ξεκάθαρο φινάλε με την αλήθεια να λάμπει και τη γάτα πάντοτε εκεί να κοιτάζει την κάμερα και τους ηθοποιούς και να ξυπνά ενοχές και φόβο. Μάλιστα ένα πολύ απλό αλλά έξυπνο τρυκ μάς αφήνει να βλέπουμε μέσα από τα μάτια της ειδικά όταν οι συνεργοί της δολοφονίας αντιδρούν μόνο και μόνο επειδή στέκει απέναντί τους. Καλοπαιγμένοι οι ρόλοι χωρίς υπερβολές από το σύνολο των ηθοποιών, πειστικά τα ντεκόρ όπως αποτυπώνονται στη λειτουργική και ατμοσφαιρική φωτογραφία του Άρθουρ Γκραντ και εξαιρετικής δυναμικής και ύφους η μουσική του Μίκη Θεοδωράκη. Ναι, του Μίκη Θεοδωράκη, σε μία από τις σπάνιες φορές που συνθέτει πρωτογενώς για το σινεμά, αποδεικνύοντας πόσο καλά γνώριζε τη μουσική επένδυση μιας κινηματογραφικής ταινίας. Εξαιρετικές οι μελωδίες του που προάγουν την αγωνία και το μυστήριο, αλλά με περίσσια παιχνιδιάρικη διάθεση όταν οι σκηνές το απαιτούν, με ενορχηστρώσεις που είτε τρομάζουν είτε αφήνουν να πλανηθεί η υπόνοια μιας λεπτής ειρωνείας.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου