The last house on the left (2009)

Ελληνικός τίτλος: Το τελευταίο σπίτι αριστερά

Θρίλερ της Rogue σε σκηνοθεσία Ντένη Ηλιάδη, με τους Τόνυ Γκόλντουιν, Μόνικα Πότερ, Γκάρετ Ντίλαχαντ, Άαρον Πωλ, Σπένσερ Τρητ Κλαρκ.

Ο δρόμος μιας οικογένειας που ξεκινά για ένα ήρεμο τριήμερο στο εξοχικό τους δίπλα στη λίμνη, συναντιέται με αυτόν μιας ομάδας φυγάδων που δεν πρόκειται να σταματήσουν μπροστά σε τίποτα ούτε για να διαφύγουν της σύλληψης ούτε και για να μην διασκεδάσουν τις βίαιες, σαδιστικές ορέξεις τους.

Ο Ντένης Ηλιάδης, μετά το "Hardcore", την πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους επί ελληνικού εδάφους, μετακομίζει στο Χόλυγουντ όπου αναλαμβάνει το remake του ομότιτλου cult θρίλερ των '70s (στην Ελλάδα είχε παιχτεί ως "Βιασμός στο τελευταίο σπίτι αριστερά"), το οποίο με τη σειρά του είχε αποτελέσει σκηνοθετικό ντεμπούτο του Γουές Κρέηβεν. Και δεν μπορούμε παρά με περίσσια εθνική υπερηφάνεια να πούμε πως τα κατάφερε υπέροχα. Μάλιστα, η ταινία του Ηλιάδη ξεχωρίζει από τον συρμό των σύγχρονων βίαιων splatter χάρη σε αυτό που διέκριναν οι παραγωγοί όταν τον επέλεγαν, βάσει της δουλειάς του στο "Hardcore": στην ικανότητά του να κινηματογραφεί καθημερινούς ανθρώπους εντός ενός φρικιαστικού και βίαιου πλαισίου. Οι ήρωες στο "Τελευταίο σπίτι αριστερά" δεν είναι αναλώσιμες καρικατούρες που προσφέρονται για σφαγή προς τέρψιν αυτού του ηδοβοβλεπτικού σαδισμού, μα προσωπικότητε για τις οποίες τελικά νοιάζεσαι και άρα υποφέρει μαζί τους. Ως αποτέλεσμα, κάθε αλλαγή στην εξέλιξη της ιστορίας, κάθε λάθος βήμα, κάθε αίσθημα κινδύνου, κάθε πόρτα που ανοίγει, μετρά πολύ περισσότερο από το άφθονο αίμα που κυλάει και τη βία που ξεχειλίζει από την οθόνη. Δεν είναι οι πληγές και τα χτυπήματα που σου σφίγγουν το στομάχι, μα ο άνθρωπος που τα δέχεται, καθώς αυτόν τον άνθρωπο η ταινία σε έχει κάνει να τον νοιάζεσαι. Και κάπως έτσι, το "Τελευταίο σπίτι αριστερά" γίνεται βαθύτατα ενοχλητικό (με την καλή έννοια), αφού από την αρχή κιόλας σε εισάγει σε αυτόν τον βίαιο κόσμο που προκαλεί βαθύτατο πόνο σε ανθρώπους που νοιώθεις δικούς σου. Οι συμπαγείς ερμηνείες ενός σωστά επιλεγμένου καστ, σιγοντάρονται από το νευρώδες μοντάζ του Πήτερ ΜακΝάλτυ που κόβει στο κλάσμα του δευτερολέπτου το κάθε καρέ, δημιουργώντας ένα τρομακτικό τέμπο αγωνίας, παρέα με τη μουσική του Τζων Μέρφυ. Χρειάζεσαι όλους τους τίτλους τέλους για να επανέλθουν οι παλμοί σου στο κανονικό και να πάρεις μια βαθιά ανάσα.

Για περισσότερες κριτικές ταινιών και παρουσιάσεις σειρών και κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.

Αν αγαπάτε τα θρίλερ και το μυστήριο, θα βρείτε κείμενα και κριτικές από το αρχείο του Cinemano, εδώ.