Gretel & Hansel (2020)

Ελληνικός τίτλος: Γκρέτελ & Χάνσελ

Ταινία τρόμου των Orion/United Artists σε σκηνοθεσία Όζγκουντ Πέρκινς, με τους Σοφία Λίλις, Σάμιουελ Λήκυ, Άλις Κριγκ, Τζέσικα ντε Γκόου.

Σε κάποια εποχή χαμένη στο παρελθόν, η Γκρέτελ και ο Χάνσελ ζουν με τη μητέρα τους προσπαθώντας να επιβιώσουν από την πείνα που μαστίζει τους φτωχούς της χώρας. Όταν οι προσπάθειες της Γκρέτελ να βρει δουλειά πέφτουν στο κενό, η μητέρα τους τούς διώχνει από το σπίτι, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να τους οδηγήσει κάπου μακριά όπου ίσως η ζωή να είναι καλύτερη. Τα δυο παιδιά περιπλανώνται μέσα στο δάσος ώσπου μετά από κάποιες περιπέτειες πέφτουν επάνω στο σπίτι μιας ηλικιωμένης γυναίκας, με το τραπέζι πάντοτε γεμάτο άφθονο φαγητό, λες και περίμενε ολόκληρη την οικογένεια για τις γιορτές. Η πείνα τούς θολώνει την κρίση και αποφασίζουν να μείνουν για λίγο καιρό μαζί της, αγνοώντας τα προφανή σημάδια που δήλωναν πως κάτι δεν πήγαινε καθόλου καλά εκεί μέσα. 

Μια φρέσκια ματιά στο κλασικό παραμύθι "Χάνσελ και Γκρέτελ" των αδελφών Γκριμ υποτίθεται πως πάει να γίνει τούτη εδώ η ταινία που στα χρόνια του #metoo αντιστρέφει τα ονόματα των παιδιών στον τίτλο και φέρνει στο προσκήνιο την Γκρέτελ, ως μεγαλύτερη σε ηλικία, πιο καπάτσα και προικισμένη με το χάρισμα της ενόρασης. Όσο κι αν όλα αυτά τα επιτηδευμένα καθωσπρεπειλίκια με ενοχλούν αφάνταστα, δεν θα είχα καμία άλλη αντίρρηση σε οποιαδήποτε αντίστοιχη καλλιτεχνική αυθαιρεσία εάν υπήρχε από κάτω σενάριο που να την υποστηρίζει με σθένος. Εδώ όμως σενάριο δεν υπάρχει. Ή τέλος πάντων αυτό που υπάρχει θα ήταν αρκετό για ένα ημίωρο επεισόδιο σε μια σειρά ανθολογίας, όχι όμως και για ταινία μεγάλου μήκους. Οπότε, επειδή το σενάριο δεν αρκεί, έρχεται ο σκηνοθέτης να το μπολιάσει με ονειρικές σεκάνς τρόμου, γεμάτες από συμβολισμούς ώστε να υποστηρίξει και τις σχεδόν αόρατες νύξεις περί γυναικείας χειραφέτησης και περί ταύτισης της θηλυκής ύπαρξης με τη μητέρα φύση, τα οποία όμως απλά ψελλίζονται και ουδέποτε δηλώνονται ή αξιοποιούνται. Μόνο οπτική είναι η δύναμη του φιλμ από ένα σημείο και μετά, καθώς η πολύ καλή φωτογραφία του Γκάλο Ολιβάρες σε συνεργασία με τις ατμοσφαιρικές μουσικές του Ρόμπιν Κούντερτ (Rob) καλύπτουν τα κενά στην αφήγηση που αφήνει το σενάριο. Παρά τις πολύ καλές προθέσεις και το ενδιαφέρον ξεκίνημα, το υπόλοιπο είναι μια ενδιαφέρουσας αισθητικής απογοήτευση.

Για περισσότερες κριτικές ταινιών και παρουσιάσεις σειρών και κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.