Koirat eivät käytä housuja (2019)

Ελληνικός τίτλος: Τα σκυλιά δεν φοράνε παντελόνια

Δραματική ταινία της  Helsinki-Filmi σε σκηνοθεσία Τζ-Π Βαλκεάπα, με τους Πέκα Στρανγκ, Κρίστα Κοσόνεν, Ιλόνα Χούχτα, Γιάνι Βολάνεν.

Αν ο έρωτας με έρωτα περνάει, τότε και ο πόνος με ακόμα περισσότερο πόνο γιατρεύεται. Αυτό τουλάχιστον μαθαίνουμε παρακολουθώντας αυτήν την αλλόκοτα τρυφερή ταινία από τη Φινλανδία που μας αφηγείται την ιστορία του γιατρού Γιούχα, ο οποίος αδυνατεί, παρά την πάροδο των ετών που έχουν μεσολαβήσει, να ξεπεράσει τον θάνατο της γυναίκας του που πνίγηκε κατά τη διάρκεια των διακοπών τους. Σήμερα, έχοντας στο πλευρό του την έφηβη πλέον κόρη του, ο Γιούχα διάγει έναν μουδιασμένο συναισθηματικά βίο, που αναλώνεται μεταξύ σπιτιού και νοσοκομείου. Είναι σπαρακτική η μοναξιά του όταν τον βλέπουμε να αυνανίζεται έχοντας σκεπασμένο το πρόσωπό του με μια μπλούζα της γυναίκας του αλλά και καθοριστική για την εξέλιξη της ιστορίας σκηνή αφού, χωρίς ακόμα να το συνειδητοποιεί ο ίδιος, είναι σαν να προσπαθεί να αναβιώσει τη στιγμή του πνιγμού, εμποδίζοντας την αναπνοή του. Έτσι, όταν βρίσκεται κατά τύχη σε έναν χώρο BDSM (δίπλα στο ατελιέ τατουάζ όπου κάνει piercing η κόρη του) και συναντά τη Μόνα, μια νεαρή ντομινάτριξ, ο Γιούχα δεν αργεί να βρει τον δρόμο του. 

Αυτό που είναι ακόμα πιο τραγικό στην ιστορία είναι πως ο Γιούχα δεν αποζητά τον οργασμό ή τη σεξουαλική επαφή στις συχνές επαφές του με τη Μόνα, αλλά την ευκαιρία να βρεθεί ξανά κοντά με τη γυναίκα του. Έχοντας πλέον μπει για τα καλά στο παιχνίδι της υποταγής και της ερωτικής ασφυξίας, η στέρηση οξυγόνου οδηγεί το μυαλό του σε παραισθήσεις, μνήμες και εικόνες από τη γυναίκα που αγάπησε (και αγαπά ακόμα) τόσο πολύ και την ψευδαίσθηση πως μπορεί να βρεθεί και πάλι δίπλα της αυτά τα ελάχιστα λεπτά προτού χάσει τις αισθήσεις του. Στην άλλη πλευρά, η Μόνα, φυσιοθεραπεύτρια το πρωί και ντομινάτριξ το βράδυ, παρότι ξεκινά αμιγώς επαγγελματικά τις συναντήσεις τους, δείχνει να επηρεάζεται από την αποφασιστικότητα αυτού του τόσο εύθραυστου μα και τόσο ανθεκτικού τελικά άντρα, ο οποίος είναι έτοιμος να χάσει τα πάντα, ακόμα και τη ζωή του, μόνο και μόνο για να μη χάσει τον έρωτα της ζωής του. Και ξέρετε κάτι; Όλο αυτό το βαθύτατα διαταραγμένο στόρυ λειτουργεί. Μια ταινία που θα μπορούσε να είναι περιθωριακή και προκλητική μόνο ως προς το φαίνεσθαι και μόνο για να κάνει εντύπωση, τελικά πετυχαίνει τον στόχο της -να συγκινήσει και να βγάλει στο πρσκήνιο τους δύο βασικούς της ήρωες ολοκληρωμένους και δυνατούς- χάριν πρωτίστως στο σενάριο το οποίο στηρίζεται στους διαχρονικούς και οικουμενικούς άξονες του έρωτα, της μοναξιάς και της αποδοχής για να αφηγηθεί την ιστορία του. Ως αποτέλεσμα, ο θεατής βλέπει πίσω από τα σκοτεινά μπουντρούμια και τα ακραία μπαρ και ανακαλύπτει τους ανθρώπους πίσω από τους ρόλους και τις ενδυμασίες. Άλλωστε, ένα ταξίδι αποδοχής είναι το φιλμ, όχι μόνο της δικής μας για τους ήρωές της, αλλά πρωτίστως εκείνων για τη δική τους αλήθεια και εν τέλει για τον έρωτα. Και ένα τέτοιο ταξίδι δεν μπορεί να γίνει ποτέ χωρίς πόνο, είτε επιφανειακό είτε αυτόν που ζει βαθιά στην ψυχή μας. Καθώς η ταινία ακροβατεί επικίνδυνα με το ακραίο ή και το γελοίο, είναι μεγάλη η μαγκιά του σκηνοθέτη και των δύο βασικών πρωταγωνιστών όπως χειρίζονται με πιστότητα και ειλικρίνεια την ιστορία και τους ρόλους, προσδίδοντάς τους κύρος και αλήθεια μακριά από δηθενιές προοδευτικότητας και πρόκλησης για την πρόκληση. 

Για περισσότερες κριτικές ταινιών, σειρών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.