A Christmas Carol (2019)

Μίνι σειρά των BBC/FX σε σκηνοθεσία Νικ Μέρφυ, με τους Γκάι Πηρς, Άντυ Σέρκις, Στήβεν Γράχαμ, Τζο Άλγουιν, Βινέτ Ρόμπινσον.

Η κλασική ιστορία του Καρόλου Ντίκενς μεταφέρεται για ακόμη μία φορά στην τηλεόραση, αυτή τη φορά σε μια μίνι σειρά τριών ωριαίων σχεδόν επεισοδίων. Και προτού βιαστείτε -και δικαιολογημένα- να αναφωνήσετε "Πάλι!!!" και να αλλάξετε ανάρτηση, θα σας πω απλά πως στο πρώτο σχεδόν καρέ αυτής της νέας εκδοχής, ένας έφηβος κατουράει στην ταφόπλακα του Μάρλεϋ. Λοιπόν. Την έχω την προσοχή σας;

Είναι πολλές οι παράμετροι που χαρακτηρίζουν αυτήν την ολοκαίνουργια παραγωγή με την οποία μάς αποχαιρέτησε το 2019. Θα ξεκινήσω από το ίδιο το BBC του οποίου ένα διαφορετικό στίγμα είναι εμφανές και σε αυτήν σειρά. Εν πρώτοις μια ισχυρή εξωστρέφεια που χαρακτηρίζει τη βρετανική δημόσια τηλεόραση, η οποία οδήγησε σε στρατηγικές και εξαιρετικές συμπαραγωγές τόσο με το HBO (His Dark Materials), το Starz όσο και με τo Fox. Στο νέο τηλεοπτικό τοπίο όπως αυτό διαμορφώνεται εξ αρχής με τις υπηρεσίες streaming, τα παραδοσιακά δίκτυα της ανοιχτής ή της καλωδιακής τηλεόρασης οφείλουν να δηλώσουν το δικό τους παρόν και να αποδείξουν έμπρακτα την ισχύ τους σε μεγάλες παραγωγές. Όχι πως χωρίς στρατηγικούς εταίρους το BBC δεν τα πάει καλά, αλλά τώρα πρόσφατα είναι εμφανής η τάση του να προχωρήσει σε μεγάλες σειρές που πατάνε και στις δύο όχθες του Ατλαντικού. Ο δεύτερος παράγοντας που επιβεβαιώνεται σε αυτήν την εκδοχή της Χριστουγεννιάτικης Ιστορίας είναι η προφανώς ειλημμένη απόφαση του BBC το κάστινγκ στις σειρές του να μην έχει φυλετικούς περιορισμούς. Με πιο απλά λόγια, το βρετανικό δίκτυο δεν "βλέπει" χρώμα στους ηθοποιούς τους οποίους επιλέγει. Έτσι, μετά τον μαύρο Ιαβέρη και τον άραβα Θερναδιέρο στους πρόσφατους Αθλίους, εδώ είναι μαύρη η ηθοποιός που υποδύεται τη γυναίκα του υπαλλήλου του Σκρουτζ, Μπομπ Κράτσιτ. Και προσέξτε κάτι: δεν μιλάμε για σεναριακή επιλογή που δικαιολογεί την καταγωγή του Ιαβέρη ή εδώ της Μαίρη Κράτσιτ, αλλά για πλήρη αχρωματοψία. Δεν έχει κάποιο νόημα που η Μαίρη Κράτσιτ είναι μαύρη. Απλά, η Βινέτ Ρόμπινσον, που τυγχάνει να είναι μαύρη, υποδύεται τη Μαίρη Κράτσιτ. Θα έχει ενδιαφέρον να δούμε αν το BBC επιμείνει σε αυτήν την επιλογή και πώς αυτό θα εξελίξει ενδεχομένως τους ρόλους στις παραγωγές του.

Εστιάζοντας τώρα στη σειρά αυτή καθ' εαυτή, έχουμε να κάνουμε με μια πολύ τολμηρή και άκρως ενδιαφέρουσα προσέγγιση μιας νουβέλας που την έχουμε μάθε όλοι μας απ' έξω κι ανακατωτά. Το σενάριο του Στήβεν Νάιτ (που μεταξύ άλλων έχει γράψει τις "Επικίνδυνες Υποσχέσεις", τα "Βρώμικα όμορφα πράγματα", το "Σε λάθος χρόνο", αλλά και πάμπολλα επεισόδια των σειρών "Peaky Blinders" και "Taboo"), βουτάει στο μεδούλι της ιστορίας και την εκσυγχρονίζει χωρίς να πειράζει ούτε τις θεμελιώδεις βάσεις της ούτε τη χρονική περίοδο που διαδραματίζεται. Είναι ίσως η πρώτη φορά που ο Εμπενίζερ Σκρουτζ αποκτά ανθρώπινη υπόσταση, σάρκα και οστά, καθώς γίνεται κάτι περισσότερο από τη γραφική καρικατούρα που έχουμε συνηθίσει. Ομοίως, ξεχάστε κάθε feelgood διάθεση και χιουμοριστικές πινελιές, αφού η ιστορία, το περιβάλλον, η στιγμή και οι άνθρωποι είναι βουτηγμένοι στη δυστυχία και τη σκοτεινιά. Πατάει στην κόψη του μαχαιριού το σενάριο αφού ελλοχεύει ο κίνδυνος να εκτροχιαστεί και να χάσει την επαφή με τις ρίζες του. Όμως όχι, ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει. Για τον ίδιο Σκρουτζ μιλάει και τον ίδιο Κράτσιτ και τον ίδιο Τιμ, μόνο που αυτή τη φορά όσα λέγονται είναι πιο σχετικά με την εποχή μας και τη σημερινή μας αντίληψη για το κακό. 

Ο ίδιος κίνδυνος εκτροχιασμού ελλοχεύει και στη σκηνοθεσία του Νικ Μέρφυ, ο οποίος αντιμετωπίζει με σθένος το σενάριο που έχει στα χέρια του, την ατμόσφαιρα εποχής και το κλίμα του Ντίκενς και τα μπολιάζει με μια ενδιαφέρουσα ματιά, παίζοντας με το all time classic και το σύγχρονο, με επιτυχές το τελικό αποτέλεσμα. Το ίδιο επιτυχής είναι και η μετάβαση από τον ρεαλισμό στο υπερφυσικό, καθώς από την πρώτη κιόλας σκηνή είναι ξεκάθαρο πως έχουμε να κάνουμε με μια ιστορία φαντασμάτων. Συνένοχοι στο όλο εγχείρημα και οι πολύ καλοί ηθοποιοί που έχουν επιλεγεί, με πρώτον και καλύτερο τον Γκάι Πηρς, ο οποίος μεταμορφώνεται σε έναν εξαιρετικό Σκρουτζ, που αυτή τη φορά έχει ψυχή και βιώματα. Είναι απολαυστική η ευκολία με την οποία ο Πηρς μεταπηδά από τους διαλόγους στον μονόλογο αλλά και απόλυτα συγκρατημένος (και συγκροτημένος) ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζει τα υπερφυσικά γεγονότα. Οι δύο σκηνές του με τη Μαίρη Κράτσιτ δε (η προσγειωμένη και αποτελεσματική Βινέτ Ρόμπινσον) έχουν απίστευτη δύναμη. Σε αυτήν εδώ την εκδοχή δίνεται μεγαλύτερος χώρος και στον μακαρίτη τον Μάρλεϋ, τον οποίο υποδύεται με μια τραγικότητα και θλίψη ο Στήβεν Γκράχαμ, ενώ φωνή αποκτά επιτέλους και ο Μπομπ Κράτσιτ με μια δυνατή αλλά χωρίς ίχνος υπερβολής ερμηνεία του νεαρού Τζο Άλγουιν. Τέλος, πολύ ευχάριστη έκπληξη και η ερμηνεία του Άντυ Σέρκις ως Φάντασμα των Χριστουγέννων του Παρελθόντος. Μουσική και φωτογραφία είναι εξαιρετικού επιπέδου, ενώ στην παραγωγή συναντάμε τον Τομ Χάρντυ και τον Ρίντλεϋ Σκοτ. 

Για περισσότερες κριτικές ταινιών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.

Αν αγαπάτε τις ταινίες Made in Christmas, θα βρείτε κείμενα και κριτικές από το αρχείο του Cinemano, εδώ. 

Συγκεντρωμένα τα κείμενα για τις τηλεοπτικές παραγωγές θα τα βρείτε εδώ.