Kiz Kardesler (2019)

Ελληνικός τίτλος: Τρεις αδερφές

Δραματική ταινία σε σκηνοθεσία Εμίν Αλπέρ, με τους Σεμρέ Εμπουζίγια, Έτσε Γιουκσέλ, Ελίν Καντεμίρ, Μουφίτ Καγιατσάν, Κεϋχάν Ατσιγκόζ, Κουμπιλέ Τουντσέρ.

Ένα απομονωμένο ορεινό χωριό της Ανατολίας είναι το φυσικό σκηνικό αυτού του οικογενειακού δράματος που μολονότι μοιάζει να ξεπήδησε από τις σελίδες κάποιου δυτικοευρωπϊκού θεατρικού έργου, κατορθώνει και αναδεικνύει την εθνική του ταυτότητα και τις πολιτισμικές ρίζες του. Ας πιάσουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή, όταν η Χαβά, η νεαρότερη κόρη μιας οικογένειας επιστρέφει στο πατρικό της από την πόλη όπου ζούσε ως παρακόρη. μετά τον θάνατο του παιδιού της οικογένειας που την είχε αναλάβει. Η επιστροφή στο τραγικό από κάθε άποψη σπίτι της, όπου ζουν ο πατέρας της και η μεγάλη της αδελφή με το παιδί της και τον άντρα της δεν είναι διόλου ευχάριστη αφού, μολονότι παραδουλεύτρα στην ουσία, η μικρή είχε συνηθίσει στις ανέσεις ενός σύγχρονου σπιτικού. Μετά από λίγο καιρό επιστρέφει στο σπίτι και η η μεσαία κόρη, η Νουρχάν, λόγω κακής διαγωγής στο σπίτι του γιατρού Νετσατί και των προστριβών με τη γυναίκα του. Στο σπίτι του γιατρού εργαζόταν παλιότερα και η μεγάλη κόρη η Ρεϋχάν, έως ότου η εγκυμοσύνη της κατέστησε την παρουσία της εκεί ταμπού. Το θέμα είναι πως καμία από τις τρεις αδελφές δεν θέλει να μείνει στο παράπηγμα όπου γεννήθηκαν και μεγάλωσαν, στην άκρη του πουθενά, σε ένα χωριό που το μαστίζουν η ξεραΐλα και το χιόνι. Οι προσπάθειες του πατέρα τους να στείλει τη μικρή του κόρη στο σπίτι του γιατρού πυροδοτούν εντάσεις που σταδιακά θα οδηγήσουν στην τραγωδία.

Συμπαραγωγή Τουρκίας, Γερμανίας, Ολλανδίας και Ελλάδας είναι τούτη εδώ η ενδιαφέρουσα ταινία που μεταφέρει έντεχνα το βουκολικό δράμα στη σύγχρονη εποχή (σχεδόν σύγχρονη, αφού από τα αυτοκίνητα και τα συμφραζόμενα εκτιμούμε πως η δράση τοποθετείται κάπου στα "80s). Πέραν των φροντισμένων ερμηνειών (στα μάτια μου ξεχώρισε ιδιαίτερα ο Μουφίτ Καγιατσάν, στον ρόλο του συζύγου της μεγάλης κόρης, ο οποίος παίζει με μια ζωώδη δύναμη και αφέλεια) και της πολύ προσεγμένης παραγωγής, οι "Τρεις αδερφές" αποτελούν και ένα μάθημα εθνικής κινηματογραφίας που δεν γίνεται ούτε κιτς ούτε γραφική. Παρ' ό,τι σύγχρονης αντίληψης και προβληματισμού η ταινία, νιώθεις πως ο Εμίν Αλπέρ (που υπογράφει και το σενάριο) αντλεί την έμπνευσή του από το λαϊκό σινεμά της Τουρκίας, μετατρέποντας τους ήρωές του σε διαχρονικούς χαρακτήρες με ιστορία που πηγάζει από τον ίδιο τον κινηματογράφο. Είναι πολύ σημαντικό το σημείο αυτό και χρησιμοποίησα πριν τη λέξη "μάθημα" γιατί μόνο όταν μένει πιστή στις ρίζες της μια εθνική κινηματογραφία μπορεί να εξελιχθεί προς οποιαδήποτε κατεύθυνση. Στα δικά μας δεδομένα, θα ήταν -ας πούμε- μια σύγχρονη ιστορία σε κάποιο ορεινό χωριό που θα πατούσε στους ρυθμούς και το ύφος κάποιου από τα εμβληματικά βουκολικά δράματα του ελληνικού σινεμά, αν δεν τα είχαμε απεμπολίσει και διαπομπεύσει ως "φτηνά", "λαϊκά" και "ανάξια λόγου", μαζί με όλο το υπόλοιπο σινεμά της χώρας μέχρι και το '70. Εδώ, ο Αλπέρ μιλά για την Τουρκία του σήμερα, ενόσω αναδεικνύει τη συγκίνηση και το δάκρυ του παραδοσιακού τουρκικού μελό, κάνοντας αυτές τις τρεις αδελφές φυσική προέκταση ηρωίδων του χθες, κόρες του ίδιου του σινεμά της χώρας του. Η θεατρικότητα της κινηματογράφησης και η κλειστοφοβία του τρισάθλιου σπιτιού της οικογένειας έρχονται σε αντίθεση με το μεγαλείο του τοπίου -έξοχα φωτογραφημένο σε ευρεία οθόνη που εντείνει την απομόνωση- του οποίου η αγριάδα έχει μπολιάσει και τους ανθρώπους του. Πολύ καλή δουλειά έχει γίνει και στον ήχο που ζωντανεύει τον χώρο, ενώ η μουσική (του Γιώργου και του Νίκου Παπαϊωάννου) συντελούν στην κορύφωση των συναισθημάτων.

Για περισσότερες κριτικές ταινιών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.

Αν αγαπάτε τις δραματικές ταινίες, θα βρείτε το αρχείο κειμένων του Cinemano, εδώ.