Little Joe (2019)

Ελληνικός τίτλος: Το λουλούδι της ευτυχίας

Δραματικό θρίλερ επιστημονική φαντασίας σε σκηνοθεσία Τζέσικα Χάουζνερ, με τους Έμιλυ Μπήτσαμ, Μπεν Γουίσω, Κέρρυ Φοξ, Κιτ Κόννορ, Ντέηβιντ Γουίλμοτ.

Σε ένα εργαστήριο βιολογικής μετάλλαξης φυτών, μια ομάδα επιστημόνων αναπτύσσει ένα νέο είδος άνθους, το άρωμα του οποίου ενεργοποιεί αυτές τις ορμόνες στον οργανισμό μας που προκαλούν ευφορία. Στην ουσία πρόκειται για ένα κατοικίδιο φυτό που απαιτεί τακτική φροντίδα ώστε να σου ανταποδώσει την αγάπη που του προσφέρεις με το άρωμά του. Μετά από δύο ήδη αποτυχημένες ποικιλίες, το δημιούργημα της ομάδας της Άλις Γούνταρντ δείχνει να είναι βιώσιμο, οπότε εκκρεμούν μόνο όλοι οι απαραίτητοι έλεγχοι για αλλεργιογόνους παράγοντες προτού το παρουσιάσουν στην επιστημονική κοινότητα και ακολούθως στην αγορά. Η Άλις είναι τόσο περήφανη για το έργο της που παίρνει κρυφά ένα λουλούδι από το εργαστήριο και το πηγαίνει δώρο στον έφηβο γιο της, τον οποίο νιώθει ότι παραμελεί μετά το διαζύγιο, καθώς είναι πολύ αφοσιωμένη στη δουλειά της. Για χάρη του ονομάζει το λουλούδι Μικρό Τζο, από το όνομα του γιου της, ο οποίος δείχνει ενθουσιασμένος με το νέο του απόκτημα. Προτού περάσει όμως λίγος καιρός, η Άλις αρχίζει να παρατηρεί κάποιες περίεργες συμπεριφορές τόσο στον Τζο όσο και στους συναδέλφους της στο εργαστήριο και αρχίζει να διερωτάται αν τα πράγματα είναι όντως έτσι ή εκείνη τα φαντάζεται.

Πρόκειται για μια ενδιαφέρουσα όντως ταινία που κινείται στα όρια του θρίλερ και της επιστημονικής φαντασίας, με οικολογικές και ευρύτερες κοινωνικές αναφορές που προσδίδουν οικουμενικότητα στο θέμα της. Το σενάριο της σκηνοθέτιδας Τζέσικα Χάουζνερ και της Ζεραλντίν Μπαζάρ αναπτύσσει δεξιότεχνα το θέμα ενός ξένου, δημιουργημένου από τον άνθρωπο παράγοντα που ξαφνικά απαιτεί το σύνολο της προσοχής και της αφοσίωσής μας μας, καθώς μεταμορφώνεται σε αναίτιο, επίπλαστο αυτοσκοπό, κάνοντάς μας να αδιαφορήσουμε για όλα όσα έχουν σημασία στη ζωή και πετώντας στην άκρη ως άχρηστα όλα τα πραγματικά μας συναισθήματα. Το λουλούδι της ταινίας, αυτός ο μικρός Τζο, φαίνεται πως δρα ως βρυκόλακας συναισθημάτων ενόσω αποκτά τη θέση του στο επίκεντρο της ύπαρξής μας. Είναι, όμως, έτσι η κατάσταση ή πρόκειται απλά για μια αδικαιολόγητη μανία καταδιώξεως αφού, όπως προτάσσει το σενάριο, τα συναισθήματα δεν μπορούν να εντοπισθούν επιστημονικά, άρα η απώλειά τους δεν μπορεί ποτέ να αποδειχθεί σε ένα εργαστήριο. Και κάπως έτσι, συνεπικουρούμενη από τη μίνιμαλ αισθητική της σκηνοθεσίας που για λόγους αδιευκρίνιστους παραπέμπει στο σινεμά της Ιαπωνίας, η ταινία σε μαγεύει στο πρώτο της μισό καθώς σε βάζει στην καρέκλα του ερευνητή ώστε να εντοπίσεις τι από όλα αυτά είναι αλήθεια και τι ψέμα. Αυτά τα έντονα, στα όρια του ψεύτικου, χρώματα και οι αλλόκοσμοι ήχοι δημιουργούν μια εφιαλτική ατμόσφαιρα, εντείνοντας την αίσθηση της απειλής που ελοχεύει. Το θερμοκήπιο στο εργαστήριο μοιάζει γαλήνια παραδεισένιο, κι όμως προκαλεί ανησυχία από την όψη του και μόνο, μεγάλο επίτευγμα αυτό τόσο για τη διεύθυνση φωτογραφίας (Μάρτιν Γκσλαχτ) όσο και τη διεύθυνση σκηνογραφίας (Καταρίνα Βούπερμαν). Οι δε αργές κινήσεις της κάμερας και τα οριζόντια travelling προκαλούν μια υπνωτιστική διάθεση που σε συνδυασμό με τα παράκεντρα κάδρα στο τέλος ορισμένων σκηνών σε κάνουν να πιστεύεις πως πάντοτε κάποιος κρυφακούει. 

Όταν όμως το σενάριο ανεβάζει ρυθμούς στο δεύτερο μισό, η σκηνοθεσία δεν το ακολουθεί. Η Χάουζνερ επιμένει στους ίδιους αργούς ρυθμούς στα πλάνα της λες και θέλει οπωσδήποτε να κρατήσει την ένταση μαζεμένη. Κάποιες σεκάνς δε προδίδουν την ατμόσφαιρα και μοιάζουν αδικαιολόγητες (όπως αυτή με την πλακίτσα που κάνουν ο γιος και η κοπέλα του στην Άλις) ενώ αποσυντονίζουν και το ύφος. Η ταινία, όποιοι κι αν είναι οι συμβολισμοί της, δεν παύει να παίζει στο γήπεδο του θρίλερ, οπότε όφειλε να αφεθεί προς το φινάλε και να γκαζώσει περισσότερο, γιατί τώρα η εμμονή στα αργά πλάνα μοιάζει απλά επιτηδευμένη και αναίτια. Όπως και νά'χει όμως, αυτός ο Μικρός Τζο έχει πολύ ενδιαφέρον και κάμποσες κινηματογραφικές αρετές. Η μουσική που δεν είναι μουσική παρά ήχοι που δονούν την αίθουσα προκαλούν κρίσεις πανικού, η ερμηνεία της Έμιλυ Μπήτσαμ (βραβευμένη και στις Κάννες) είναι απόλυτα εναρμονισμένη με αυτή τη ζεν απειλή που πλανάται σε όλη την ταινία, ενώ το ίδιο το λουλούδι, όσο περνά η ώρα μεταμορφώνεται σε πλάσμα που βγήκε από τους εφιάλτες μας, απλά και μόνο με την ύπαρξή του. Προσθέστε σε όλα αυτά και τους ενδιαφέροντες προβληματισμούς του σεναρίου περί αγάπης, συναισθήματος και ευτυχίας και έχετε μια ταινία που θα σας ανταμείψει για τον χρόνο που της αφιερώσατε και που αν δεν φοβόταν να "λερωθεί" λίγο εκεί προς το τέλος, θα μπορούσε να είναι από τις καλύτερες της σαιζόν.

Για περισσότερες κριτικές ταινιών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.

Αν αγαπάτε τις ταινίες επιστημονικής φαντασίας, θα βρείτε το αρχείο κειμένων του Cinemano, εδώ.