J'ai perdu mon corps (2019)

Ελληνικός τίτλος: Έχασα το σώμα μου

Δραματική φαντασία κινουμένων σχεδίων σε σκηνοθεσία Ζερεμί Κλαπέν, με τις φωνές των Χακίμ Φαρίς, Βικτουάρ Ντυ Μπουά, Πατρίκ Ντ'Ασουμσάο, Μπελαμίν Αμπντελμαλέκ. 

Σε ένα εργαστήριο στο Παρίσι, μια κομμένη παλάμη δραπετεύει από τη μοίρα της και ξεκινά μια απίστευτη οδύσσεια για να επανασυνδεθεί με το σώμα της. Καθώς διασχίζει την πόλη αντιμετωπίζοντας διαρκείς κινδύνους, παρακολουθούμε όχι μόνο αυτήν την ασύλληπτη σε ιδέα περιπέτεια μα και την ιστορία του Ναουφέλ, του ορφανού πιτσαδόρου που ερωτεύθηκε μια νύχτα ξαφνικά την Γκαμπριέλ από τη φωνή της και αποφάσισε να αλλάξει τη ζωή του.

Ένα μυθιστόρημα του Γκιγιώμ Λωράν, το "Happy Hand" (Ευτυχισμένο Χέρι), ήταν η αφορμή για τούτην εδώ την εξαιρετική κινηματογραφική ταινία κινουμένων σχεδίων που από ανεξάρτητη παραγωγή διακρίθηκε στις Κάννες όπου κέρδισε το Βραβείο της Εβδομάδας Κριτικών, βρέθηκε στα χέρια του Netflix για παγκόσμια διανομή και έφτασε μέχρι τις υποψηφιότητες των Όσκαρ. Με ένα εξαιρετικό σενάριο και διαλόγους που υπογράφουν ο σκηνοθέτης και ο συγγραφέας, το "Έχασα το σώμα μου" είναι η τραγικά μα ταυτόχρονα ονειρεμένη ιστορία μιας παλάμης, ενός νεαρού άντρα και ενός μεγάλου έρωτα. Πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του μικρομηκά Ζερεμί Κλαπέν, η ταινία ευτυχεί από την ιστορία του Γκιγιώμ Λωράν, συγγραφέα, διαλογίστα  και σεναριογράφου με περίσσιες περγαμηνές που ξεκινούν από το "Ένα Σάββατο πάνω στη Γη" και την "Αμελί" και φτάνουν στον "Αξιαγάπητο κ. Τροχίδη", αλλά και από την υψηλού επιπέδου αισθητική της. Με σκίτσο που προσομοιάζει το χειροποίητο για απόλυτο ρεαλισμό αλλά και "κλεμμένα" καρρέ στην κίνηση για να μοιάζει με ρολό από κινούμενες εικόνες, το φιλμ αποτυπώνει έναν υπέροχο κόσμο στην οθόνη που όσο και να φαίνεται γνωστός, ταυτόχρονα ξεφεύγει σε ένα σύμπαν φαντασίας. Η φωτογραφία "φωτίζει" και "σκιάζει" τους χαρακτήρες και τα εξαιρετικής ακρίβειας "σκηνικά" (μέχρι και η σκόνη επάνω στην πόρτα του συρμού του μετρό αποτυπώνεται) ενώ η κάμερα καδράρει την κάθε σκηνή με απόλυτη ορθότητα που να εξυπηρετεί την ιστορία και το συναίσθημα. Την ίδια στιγμή, στις σκηνές δράσης, όταν ας πούμε η παλάμη προσπαθεί να δραπετεύσει από τους πεινασμένους αρουραίους, φωτογραφία και μοντάζ ανεβάζουν ρυθμούς και οδηγούν σε σεκάνς που κόβουν την ανάσα. 

Σαν δυο παράλληλες ιστορίες που μοιράζονται τον ίδιο χώρο αλλά διαφορετικό χρόνο, η ιστορία δεν αφορά τον Ναουφέλ μα το ίδιο το χέρι. Αυτό είναι που πρωταγωνιστεί, τη δική του περιπέτεια παρακολουθούμε και τη δική του ιστορία μαθαίνουμε μέσα από τις μνήμες (άραγε του Ναουφέλ ή της παλάμης;) καθώς ανακαλύπτουμε όλα όσα οδήγησαν σε αυτή τη βίαιη αποκοπή. Ακόμα και στις σκηνές όπου παρακολουθούμε την ιστορία του Ναουφέλ από μικρό παιδί μέχρι σήμερα, η κάμερα δεν χάνει την ευκαιρία να εστιάσει ή να φέρει σε πρώτο πλάνο το χέρι του, με άριστα προσεγμένες γωνίες λήψεις που υποθάλπουν την τραγική ειρωνεία. Ο αβάσταχτος πόνος του χωρισμού και η έμφυτη επιθυμία των δύο να γίνουν ένα μεταμορφώνονται σε ένα υποδειγματικό και αξέχαστο κινηματογραφικό ταξίδι και ταυτόχρονα μια από τις πλέον ευχάριστες εκπλήξεις που παρακολουθήσαμε πρόσφατο. Απλή υποσημείωση, η ταινία δεν είναι κατάλληλη για μικρά παιδιά. 

Για περισσότερες κριτικές ταινιών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.