An American in Paris (1951)

Ελληνικός τίτλος: Ένας Αμερικανός στο Παρίσι

Μιούζικαλ της MGM σε σκηνοθεσία Βιντσέντε Μινέλλι, με τους Τζην Κέλλυ, Λέσλι Καρόν, Ζωρζ Γκεταρύ, Νίνα Φος, Όσκαρ Λήβαντ.

Βρισκόμαστε στο μεταπολεμικό Παρίσι που ξαναβρίσκει τους ρυθμούς του μετά την απελευθέρωση, όπου και συναντάμε τον Τζέρρυ Μάλιγκαν, αμερικανό ζωγράφο που αποφάσισε μετά το τέλος της θητείας του να μείνει σε αυτήν πανέμορφη πόλη και να μην επιστρέψει στην πατρίδα του. Σε ένα τόσο δα μικρούλι διαμέρισμα στην ανατολική όχθη, ο Τζέρρυ ζωγραφίζει τους πίνακές που εκθέτει σε έναν δρόμο της Μονμάρτρης. Μονίμως απένταρος μα πάντοτε γελαστός, ο Τζέρρυ βλέπει μια μέρα την τύχη να του χαμογελά όταν μια πλούσια αμερικανίδα εντυπωσιάζεται από τα έργα του και αγοράζει δύο πίνακες. Βέβαια, η Μάιλο Ρόμπερτς δεν εντυπωσιάζεται μόνο από τους πίνακες μα και από τον ίδιο τον ζωγράφο τον οποίο έχει ερωτευθεί. Την ίδια στιγμή, σε ένα μικρό κλαμπ, ο Τζέρρυ γνωρίζει και ερωτεύεται κεραυνοβόλα μια νεαρή Παριζιάνα, τη Λιζ Μπουβιέ, με την οποία αρχίζουν να συναντιούνται, πάντοτε όμως στα κρυφά. 

Το Παρίσι δεν υπήρξε ποτέ πιο όμορφο από όσο μέσα σε αυτά εδώ τα εντυπωσιακά πλατώ της Metro-Goldwyn-Mayer που στήθηκαν για τις ανάγκες ενός από τα πλέον ιστορικά και εμβληματικά μιούζικαλ όχι μόνο της Εταιρείας και του Χόλυγουντ μα και του κινηματογράφου γενικότερα. Ένα εξαιρετικό καστ, με πρώτον και καλύτερο τον γοητευτικό και αεικίνητο Τζην Κέλλυ, αφηγείται αυτήν εδώ την απλοϊκή μα ταυτόχρονα βαθιά ανθρώπινη αισθηματική ιστορία, που πλαισιώνουν οι υπέροχες μελωδίες των Τζωρτζ και Άιρα Γκέρσουιν. Μεγάλο ατού της ταινίας είναι αυτή η αρμονική συνύπαρξη ρεαλισμού και φαντασίας. Από τη μία έχουμε το σενάριο του Άλαν Τζέυ Λέρνερ που πατά γερά στα πόδια του και τολμά να γίνει αρκούντως ρεαλιστικό στον τρόπο που περιγράφει τις σχέσεις οικονομικής εξάρτησης εντός αυτής της laisser faire ανέμελης και ελευεθεριάζουσας παρισινής ατμόσφαιρας: η πλούσια Αμερικανίδα θέλει εμφανώς να "αγοράσει" τον νεαρό προστατευόμενό της, κάτι που ο ίδιος δεν παύει να σκέφτεται, εξ ου και η μυστικοπάθεια με την οποία αντιμετωπίζει τη νεαρή Λουίζ που και αυτή από την πλευρά της κρύβει μια αντίστοιχη σχέση εξάρτησης και καθήκοντος. Αν αφαιρέσεις από το σύνολο τις μουσικές και τα χορευτικά νούμερα, η ιστορία της ταινίας έχει μια βαθιά τραγικότητα και αυτό είναι που την κάνει κάτι περισσότερο από ένα χαρωπό μιούζικαλ. 

Έρχεται όμως ο Βιντσέντε Μινέλλι από την καρέκλα του σκηνοθέτη και αποφασίζει να μεταμορφώσει την εικόνα σε πίνακα ζωγραφικής. Δεν είναι μόνο το εκτυφλωτικό τεχνικολόρ που κάνει κάθε πλάνο ζωγραφιά αλλά και η έμφαση που δίνεται στη θεατρικότητα της κινηματογράφησης. Ο Μινέλλι όχι μόνο δεν κρύβει πως η ταινία είναι γυρισμένη σε στούντιο μα το αναδεικνύει σε κάθε του πλάνο, δίνοντας στην ταινία όψη παράστασης, απογειώνοντας με τον τρόπο αυτό την αίσθηση της φαντασίας και του ονείρου. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως η λύση στο δράμα δίνεται μέσα από αυτήν τη μουσικοχορευτική φαντασμαγορία του φινάλε που αποστασιοποιείται από κάθε ίχνος πραγματικότητας και μεταφέρει τους πρωταγωνιστές και τον θεατή σε μια μεγαλειώδη θεατρική σκηνή, όπου φώτα, κοστούμια, σκηνικά και χορογραφίες ανοίγουν την πόρτα σε ένα άλλον κόσμο, μαγευτικό και υπέροχο. Η ταινία τιμήθηκε με 6 Όσκαρ (Καλύτερης Ταινίας, Σεναρίου, Φωτογραφίας, Σκηνογραφίας, Κοστουμιών, Μουσικής) ενώ ήταν υποψήφια και για άλλα 2 (Σκηνοθεσίας, Μοντάζ). 

Για περισσότερες κριτικές ταινιών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.

Αν αγαπάτε τις μουσικές ταινίες, θα βρείτε το αρχείο κειμένων του Cinemano, εδώ.