Los Japón (2019)

Κωμωδία της Warner, σε σκηνοθεσία Αλβάρο Ντιάζ Λορένζο, με τους Ντάνι Ροβίρα, Μαρία Λεόν, Αντόνιο Ντεσέντ, Σίντα Ραμίρεζ, Ικέρ Καστινιέιρα, Ρύο Ματσουμότο, Χοζέ Ραμόν Μποκανέγκρα, Μάγια Μουροφούσι.

Ο Αυτοκράτορας της Ιαπωνίας πεθαίνει χωρίς να έχει αφήσει απογόνους. Έντρομη η κυβέρνηση της χώρας προσπαθεί να βρει τον αντικαταστάτη του ώστε να διασφαλιστεί η σταθερότητα. Μετά από έρευνες καταλήγουν στον απόγονο του Χασεκούρα Τσουνενάγκα, ανηψιού του αυτοκράτορα Κάνμου που το 1614 είχε ταξιδέψει στην Ανδαλουσία της Ισπανίας όπου και ερωτεύθηκε μια νεαρή γυναίκα, με την οποία έκανε οικογένεια, χωρίς να επιστρέψει ξανά στη χώρα του. Οπότε, κάποια ωραία πρωΐα, οι εκπρόσωποι του αυτοκρατορικού οίκου χτυπούν την πόρτα της οικίας του Πάκο Χαπόν, ενός άθεου, αριστερού δημοκράτη εργάτη σε ιαπωνική αυτοκινητοβιομηχανία που εκμεταλλεύεται το ανθρώπινο δυναμικό της, και του ανακοινώνουν πως είναι ο νέος αυτοκράτορας.

Υπάρχει ένας άγραφος (μπορεί να είναι και γραπτός, δεν ξέρω) κανόνας που λέει πως η κωμωδία για να δουλέψει πρέπει να στηρίζεται στην αληθοφάνεια. Με πιο απλά λόγια, η κωμωδία οφείλει να αφηγείται μια σοβαρή ιστορία μέσα από τη χιουμοριστική σκοπιά της, γιατί μόνο τραβώντας τα όρια της σοβαρότητας στα άκρα μπορεί να προκύψει το αστείο και το γέλιο. Στην περίπτωσή μας λοιπόν, τίποτα απολύτως από τα παραπάνω δεν ισχύει γιατί πολύ απλά τίποτα απολύτως δεν μπορεί να γίνει πιστευτό, οπότε και το χιούμορ πάει περίπατο. Πέραν του ότι δεν υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα να συμβεί ποτέ κάτι τέτοιο στην αληθινή ζωή, υπό οποιαδήποτε συνθήκη, ο τρόπος που το σενάριο αντιμετωπίζει αυτήν την απιθανότητα είναι απίστευτα μικροαστικός και ρατσιστικός, σε σημείο που θα μπορούσε να είναι ελληνική κωμωδία β' διαλογής των '60s (και δεν το λέω με την καλή έννοια). Το μοναδικό που σκέφτηκαν ως αστείο μέσα σε όλο αυτό είναι να κάνουν πλακίτσες με το σούσι και την ιαπωνική κουλτούρα (επιπέδου Δευτέρας Δημοτικού) ενόσω το φιλμ αναλίσκεται στις οικογενειακές κόντρες και την ανυπακοή των δύο τους παιδιών. Ο μοναδικός χαρακτήρας που διασώζεται είναι ο παππούς (που τον ερμηνεύει ο Αντόνιο Ντεσέντ), ρόλος που βγάζει γέλιο από μόνος του, αλλά και χωρίς να έχει σχέση με όλη την υπόλοιπη ταινία. Το δε φινάλε είναι ακόμη πιο αναληθοφανές και μικροαστικό από όσο θα μπορούσατε να περιμένετε. Η ανοιχτή υπόσχεση για ένα πιθανό sequel έτσι όπως αφήνει να εννοηθεί μια σκηνή μέσα στους τίτλους τέλους, φαντάζει περισσότερο ως απειλή.

Για περισσότερες κριτικές ταινιών, θεατρικών παραστάσεων, σειρών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.

Αν αγαπάτε τις κωμωδίες, θα βρείτε το αρχείο κειμένων του Cinemano, εδώ.