High Life (2018)

Ελληνικός τίτλος: Μαύρη τρύπα

Δράμα επιστημονικής φαντασίας της Wild Bunch σε σκηνοθεσία Κλαιρ Ντενί, με τους Ρόμπερτ Πάτινσον, Ζυλιέτ Μπινός, Μία Γκοθ, Αντρέ Μπενζαμέν, Άγκατα Μπούζεκ.

Μια ομάδα καταδικασμένων σε θάνατο εγκληματιών ταξιδεύει στο διάστημα με προορισμό μια μαύρη τρύπα, την οποία η επιστημονική αποστολή θα επιχειρήσει να χρησιμοποιήσει ως εναλλακτική πηγή ενέργειας. Στο ταξίδι συμμετέχει και η Δρ. Ντιμπς, που από την πλευρά της δεν τρέφει κανέναν σεβασμό για τους φυλακισμένους. Καθώς πραγματοποιεί εμμονικά τα δικά της πειράματα τεχνητής γονιμοποίησης, την ίδια στιγμή που οι εντάσεις μεταξύ αυτών των ετερόκλητων κοσμοναυτών εντείνονται, η συμφορά δεν αργεί να χτυπήσει το σκάφος.

Θα ξεκινήσω με μια προσωπική εξομολόγηση. Ουδέποτε οι ταινίες της Κλαιρ Ντενί δεν ταυτίστηκαν με το προσωπικό μου γούστο. Μολονότι έβρισκα ανέκαθεν τη θεματολογία της ενδιαφέρουσα, η σκηνοθετική ματιά της και αυτή η εμμονή της να αντιμετωπίζει αποστασιοποιημένα (μολονότι ηδονοβλεπτικά) την πραγματικότητα μου άφηναν πάντα ένα αίσθημα κενού στο φινάλε. Από το "Beau Travail" στη "Λευκή Υπεροχή" και μέχρι τη "Λιακάδα μέσα μου", ένιωθα πάντα προδομένος από όσα η κάθε ταινία υποσχόταν σε σχέση με αυτά που εν τέλει παρέδιδε. Υπό αυτό το πρίσμα λοιπόν, η "Μαύρη Τρύπα" με κέρδισε εξ αρχής πολύ περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη της. Ίσως να φταίει πως κρίνοντας από το παρελθόν, κρατούσα πολύ μικρότερο καλάθι, ίσως πάλι σεναριακά εδώ η Κλαιρ Ντενί να είναι πιο ώριμη ή ακόμη το όποιο δημιουργικό άγχος τής δημιουργούσε αυτή εδώ η πρώτη της αγγλόφωνη ταινία (άρα και το μεγαλύτερο εν δυνάμει κοινό) να την οδήγησε να αναθεωρήσει κάποιες από τις εμμονές της. 

Η ιδέα κατ' αρχήν είναι εξαιρετική, τόσο ως προς τη σύλληψη όσο και ως προς την εκτέλεση. Η απομόνωση και η μοναξιά του απέραντου διαστήματος απέναντι σε ένα τσούρμο θανατοποινίτες που τους στέλνεις πακέτο σε μια μαύρη τρύπα, αναμφισβήτητα δημιουργεί την απαραίτητη ίντριγκα. Η συνύπαρξη του Ρόμπερτ Πάτινσον (που όσο πάει γίνεται ακόμα καλύτερος ηθοποιός) και της Ζυλιέτ Μπινός ανάβει τις απαραίτητες σπίθες για την έκρηξη. Την ίδια στιγμή, για να ξαναγυρίσω στο σενάριο (το συνυπογράφει ο μόνιμος συνεργάτης της, Ζαν-Πολ Φαργκώ), χρησιμοποιεί ένα εξαίρετο μπρος-πίσω στον χρόνο, το οποίο και ατμοσφαιρικό είναι και το μυστήριο εντείνει. Ταυτόχρονα, η σκηνογραφία και η φωτογραφία δρουν ενισχυτικά και ανεβάζουν σημαντικά τον πήχη των προσδοκιών, οι οποίες ως έναν βαθμό υλοποιούνται κιόλας. Όχι όμως και χωρίς προβλήματα. Παρά τις τίμιες προσπάθειες και το ταλέντο της Ζυλιέτ Μπινός, ο χαρακτήρας της Δρ. Ντιμπς ολισθαίνει προς την καρικατούρα, ενώ η αρχική ιδέα της μη γραμμικής αφήγησης, κάποια στιγμή εγκαταλείπεται για να μείνουμε προσκολλημένοι στο πριν και σε μια σεκάνς έντονης δράσης που ναι μεν έχει ενδιαφέρον, αλλά ανατρέπει το ύφος και την αρχική διάθεση της ταινίας. Παρ' όλα αυτά, εξακολουθώ να θεωρώ τη "Μαύρη τρύπα" μια ενδιαφέρουσα πρόταση -πρωτίστως χάρη στην ατμόσφαιρα και τη βασική της ιδέα- έστω κι αν όχι ολότελα επιτυχημένη.

Για περισσότερες κριτικές ταινιών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.

Αν αγαπάτε τις ταινίες επιστημονικής φαντασίας, θα βρείτε το αρχείο κειμένων του Cinemano, εδώ.