Mourir d'aimer... (1971)
Ελληνικός τίτλος: Πεθαίνω από αγάπη
Αισθηματικό δράμα σε σκηνοθεσία Αντρέ Καγιάτ, με τους Αννί Ζιραρντό, Μπρουνό Πραντάλ, Κλωντ Σερβάλ, Φρανσουά Σιμόν, Μονίκ Μελινάρ.
Η Ντανιέλ, μια χωρισμένη καθηγήτρια Λυκείου με δύο παιδιά, ερωτεύεται τον 17χρονο μαθητή της, τον Ζεράρ, εν μέσω του ταραχώδους Μάη του '68. Και κάπως έτσι, ο έρωτας αυτός λαμβάνει και πρόσημο πολιτικό, την ίδια στιγμή όμως που δεν γίνεται αποδεκτός ούτε από τους συντηρητικούς γονείς του Ζεράρ που την κατηγορούν για αποπλάνηση ανηλίκου, αλλά ούτε και από τους "προοδευτικούς" του φίλους που εκείνες τις ημέρες έβγαιναν στους δρόμους για να αλλάξουν τον κόσμο.
Εξαιρετικό φιλμ, χαμένο στον χρόνο και παραγνωρισμένο από κάθε λίστα τύπου "πρέπει να δείτε", καθώς ο σκηνοθέτης του, Αντρέ Καγιάτ, δεν υπήρξε ποτέ του αγαπημένο παιδί των κριτικών και των θεωρητικών του σινεμά που έβρισκαν τις ταινίες του παλιομοδίτικες, Γνωρίζουμε πως την ιστορία τη γράφουν οι "παρέες" αλλά στην περίπτωση του Καγιάτ η αδικία ήταν κατάφορη, καθώς πολλές από τις ταινίες του χρησιμοποιούσαν τις παραδοσιακές φόρμες των ειδών για να μιλήσουν για πράγματα φρέσκα και σύγχρονα. Έτσι και το "Πεθαίνω από αγάπη" που λοιδωρήθηκε ως μελό, ασκεί εξαιρετικά σκληρή κριτική στην κοινωνική και πολιτική ζωή της Γαλλίας της εποχής (όχι πως έχουν αλλάξει τα πράγματα σήμερα), τολμώντας ακόμα να αμφισβητήσει την "επαναστατικότητα" των επαναστατών. Υπέροχη η Αννί Ζιραρντό στον ρόλο της ερωτευμένης καθηγήτριας, παραδομένη στα αισθήματά της, έρμαιο του πάθους της αλλά την ίδια στιγμή λυσσασμένη λύκαινα που πάλεψε όσο μπορούσε για την ελευθερία της. Δίπλα της ο Μπρουνό Πραντάλ, ορμητικός σαν σίφουνας και άγγελος πάθους και καταστροφής, καθώς με το βλέμμα και το χαμόγελό του υπόσχεται τον Παράδεισο, αλλά παραδίδει τελικά την Κόλαση. Το κοινό της εποχής αδιαφόρησε πλήρως για τις απόψεις των κριτικών και γέμισε ασφυκτικά τις αίθουσες στη Γαλλία, φέρνοντας την ταινία στην τρίτη θέση των εισπράξεων, με κοντά 6 εκατ. εισιτήρια.
Ας πούμε στο σημείο αυτό, πως το σενάριο του φιλμ εμπνέεται από την ιστορία της Γκαμπριέλ Ρυσιέρ, διαζευγμένης μητέρας και καθηγήτριας φιλολογίας στη Μασσαλία, η οποία είχε αυτοκτονήσει το 1969 ύστερα από τη θυελλώδη ερωτική της σχέση με έναν από τους μαθητές της. Στο ίδιο θέμα είναι βασισμένο και το τραγούδι "Mourir d'aimer" του Σαρλ Αζναβούρ που όμως ούτε ακούγεται ούτε έχει καμία σχέση με την ταινία. Λέγεται πως ο Αζναβούρ είχε ζητήσει την άδεια από τον Αντρέ Καγιάτ να δώσει τον τίτλο της ταινίας στον τραγούδι του.
Για περισσότερες κριτικές ταινιών, θεατρικών παραστάσεων, σειρών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου